Maquetación 1

Transcrição

Maquetación 1
L
A
I
R
O
T
ED I
Xa levamos dous
anos surcando as
escuras augas dos
xélidos mares; navegando polos modernos océanos informáticos, coma naqueles
outros nos que a tinta baña as brancas
praias do papel. Dous anos nos que dende as
nosas verdes costas galegas botámonos a aventura na procura de confiados lectores aos que
poder asaltar, izando a nosa negra bandeira de
liberdade, e ouveando a pleno pulmón o noso
berro de Abordaxe! Porque é con cada asalto,
como as piratas nutrimos as nosas filas, sustituíndo as baixas dos caídos e formando novas tripulacións. Dous anos nos que xa levamos, con
este, tres asaltos no papel impreso e innumerables escaramuzas internáuticas. Disparando as
nosas verdades alí onde máis doan e rasgando
a golpe de sable a propaganda do sistema, a corrección do cotiá e a sua noxenta paz social.
Moitas cousas pasaron nestes dous anos de rebeldía. O mundo semella tremer baixo os sólidos cimentos do capitalismo, a modiño, polo de
agora, pero in crescendo. Nótase a xorda pulsión dos desexos confinados baixo as hipotecas
e o Prozac; os paulatinos espertares das aletar-
gadas conciencias ante as histéricas chamadas
á calma de políticos e falabaratos. Ainda é un
rumor apagado, un eco lonxano, pero xa intuímos o que podería acontecer.
Súbitos e distantes estoupidos en Grecia, Londres, México ou Chile lémbrannos o que está por
vir. Os gobernantes o saben e por iso contratan
máis antidisturbios, forran as rúas de cámaras e
constrúen novas prisións. Pero nos tamén o sabemos e afilamos as nosas armas, as nosas
mentes e a nosa rabia, disparando os nosos trabucos pra ir facendo puntería. Xa lles chegará.
Nestes anos melloramos a nosa nave, cada día
máis grande e mariñeira. Tamén facemos novos
amigos, a algúns non os coñecemos, pero saudámonos o cruzar os nosos barcos na noite, ou
no fragor da batalla, e con outros bebemos ron
nas ruidosas cantinas das nosas, cada día, máis
numerosas pequenas illas agachadas, fraguando alianzas coas que asaltar aos escuros
galeóns da autoridade.
Porque o sabemos, o inmenso barco do capital
ten que muda-lo rumbo. O que agora leva só lle
conduce tralo diñeiro e, coma dixo o indio aquel,
iso non se pode comer. Mañá pode ser tarde,
máis vale pasar ao asalto e darlle lume.
RepResión :
Índice
Guinea ecuatorial entre el petróleo y el terror
especial psiquiátricos
Acerca das luitas en torno aos centros de inmigrantes
¿Qué pasa nos centros de menores?
páxina 4
páxina 8
páxina 12
páxina 16
Acción:
especial okupas galegas
Acerca dos indignados
Falando de incontrolados
sobre as folgas xerais
Gatillo fácil nos están matando
¿Qué se pode facer cos cregos?
O direito ao ocio e a expropiación individual
páxina 2
páxina 20
páxina 27
páxina 28
páxina 30
páxina 34
páxina 44
páxina 47
REPRESIÓN
páxina 3
Guinea Ecuatorial:
entre el petroleo y el terror
bendecida con la permisiva indulgencia internacional que otorga su incesante y suculento
flujo de petróleo.
Guinea Ecuatorial fue una colonia española,
antes pasó por manos inglesas y portuguesas,
que consiguió su independencia en 1968 gracias a las presiones de la ONU y a su incipiente
nacionalismo autóctono.
Sus primeros 11 años como país independiente estuvieron marcados a sangre y fuego
por la inmisericorde dictadura de Francisco
Macías Nguema, que realizó la poco laudatoria
proeza de conseguir que un tercio de la población muriera asesinada o huyera al exilio;
amén de sumir al país en la más absoluta ruina
económica, social y material.
A nadie le ha pasado desapercibida últimamente, puesto que ha saltado a la palestra mediática, la dramática situación del pueblo
Saharahui, oprimido por Marruecos desde
hace más de 30 años, con la complicidad de
Estados Unidos y ante la mirada indiferente del
gobierno de España que, pese a ser la antigua
potencia colonial, opta por dar prioridad a sus
necesidades estratégicas antes que a sus responsabilidades históricas o al más elemental
compromiso con los derechos humanos. Sin
embargo es mucho más desconocida la situación, no menos dramática, de la otra ex colonia
española en África, esa que llegó a contar con
dos provincias en ultramar y en la que el idioma
castellano sigue siendo oficial a día de hoy: hablamos de Guinea Ecuatorial.
Los derechos humanos son pisoteados con
salvaje virulencia en esta ex colonia española,
mientras la dictadura de un sátrapa sanguinario y corrupto, propietario junto con sus allegados del 98% de la renta del país, es
páxina 4
En agosto de 1979 un golpe de estado sustituye a Francisco Macías por su sobrino Teodoro Obiang, ministro de defensa por aquel
entonces y antiguo director de la temible prisión de “Black Beach” (donde debió adquirir
toda su formación política, por lo que más tarde
se vio), que no tuvo reparo alguno en hacer
ejecutar a su antecesor.
Pese a las aparentes reformas democráticas y
a la instauración, vía referéndum, de una
nueva constitución, pronto se revelaría como
digno sucesor de tan infame ascendencia, sumiendo de nuevo el país en una férrea dictadura.
Tras el descubrimiento en la década de los noventa de grandes reservas petrolíferas que lo
sitúan en el cuarto puesto de producción del
África subsahariana (después de Angola, Nigeria y Sudán), su Producto Interior Bruto alcanzó
tasas de crecimiento anual cercanas al 15%,
consiguiendo equipararse al de países como
España o Italia (en cuanto a PIB per cápita).
Sin embargo nada o muy poco de este desme-
surado crecimiento económico consiguió llegar
al común de la población. El pueblo guineano
se halla sumido en la más nefasta de las pobrezas: el 80% vive con menos de 20 euros al
mes y la esperanza de vida media apenas alcanza los 43 años. En el año 2005 el gasto en
sanidad era de tan solo un 1’6% del PIB (según
datos de la OMS) mientras que la escuálida
cifra invertida en educación era de 0’6% (según
estimaciones del Banco Mundial). La tasa de
mortalidad infantil ha pasado del 103x1000 en
1990 al 124x1000 en 2007 y la mortalidad en
menores de 5 años de 170x1000 a 206x1000
durante el mismo período ¡y eso en los años
en que la economía crecía vertiginosamente
gracias a los petrodólares!
Pese a que Guinea Ecuatorial produce 365.000
barriles de petróleo al día (según datos de B.P.
del año 2007) y que exporta 1.000.000 de metros cúbicos de maderas tropicales al año, padece un nivel de pobreza similar al de
Afganistán o Chad ¡y estos países han tenido
que soportar terribles guerras!
Según el escritor Fernando Gamboa, para recibir asistencia en un Hospital no solo has de
pagar por adelantado la estancia y el tratamiento, si no que tendrás que llevar tú de casa
el colchón, las mantas y los medicamentos.
Dice el escritor que el procedimiento para la extracción de sangre, de no traer tú la jeringuilla,
pasa por practicarte un corte con un cristal.
llones de dólares entre mansiones y automóviles. Su sueldo como Ministro de Agricultura y
Bosques apenas alcanza 4000 $ al mes. Inútil
se hace extenderse mucho hablando de los
chanchullos y propiedades de la familia
Obiang, puesto que en el espacio que ocupa
todo este artículo apenas tendíamos para empezar.
Pero no contento con esquilmar las inmensas
riquezas del país en su exclusivo beneficio personal, este terrible dictador somete a su pueblo
al más opresivo de los totalitarismos. Aunque
aparentemente Guinea Ecuatorial es una democracia la realidad es una cosa bien distinta.
Desde que se permitió en 1991 la aparición de
algunos partidos políticos de oposición, el institucional Partido Democrático de Guinea
Ecuatorial ha ganado todas las elecciones de
manera tan aplastante como obviamente fraudulenta: En 1996 fue elegido con el 98% de los
votos, mientras que en las más recientes elecciones legislativas de mayo del 2008 el partido
se hacía con 99 de las 100 representaciones
parlamentarias.
Los políticos de la oposición tolerada son sometidos a detenciones arbitrarias, amenazas,
secuestros de sus publicaciones y todo tipo de
presiones. La oposición ilegal se ve obligada a
sufrir la cárcel y bárbaras torturas; incluso los
familiares de los disidentes pueden ser sometidos a tormentos que han llegado al extremo
Mientras tanto el presidente Obiang y su familia de sadismo de clavar tenedores o introducir ciamasan fortunas multimillonarias que las em- garrillos encendidos en la vagina de las espopresas petroleras ingresan directamente en sas de algún rebelde prófugo.
sus cuentas corrientes (como atestigua el escándalo Riggs Bank) y no tienen problema al- La libertad de expresión, como ya os habréis
guno en apoderarse de casi la mitad de los imaginado, brilla por su ausencia. Para que os
terrenos edificables del país sin necesidad de hagáis una idea, en julio de 2003, la radio espagar un céntimo por ellos. La élite gobernante tatal anunció que Obiang era como “Dios en el
acapara el 98% de la renta nacional mientras cielo…Tiene poder sobre los hombres y las
el mundo entero se deshace en cortesías para cosas…Puede decidir matar sin que nadie le
ganarse el favor de la dictadura. Como muestra pida cuentas y sin ir al infierno, porque está en
un botón: El hijo mayor del presidente, Teodo- contacto con el mismo Dios, que le da fuerza.”
rín Nguema Obiang, se ha comprado en los úl- El comité para la protección de periodistas
timos años propiedades en California por valor (CPS) calificó a Guinea Ecuatorial en el año
de 35 millones de dólares, mientras que en 2006 en el cuarto puesto de países con más
Sudáfrica se ha gastado la friolera de 84,5 mi- censura del mundo, mientras que Reporte-
páxina 5
ros sin Fronteras la situaba, en el año 2008, en Con un 18,30 % de las exportaciones, China
el puesto156 de 173 en su ranking de libertad es el máximo destinatario del petróleo de Guide prensa.
nea Ecuatorial. Obiang, de hecho, los declaró
“el mejor amigo” del país en el año 2007. Los
¿Como puede suceder todo esto con el bene- chinos nunca le habían afeado la conducta en
plácito, o cuanto menos la indiferencia, del cuestiones de derechos humanos.
mundo entero, que prefiere centrar sus críticas El país africano se ha convertido incluso en el
en dictaduras como la Cubana, infinitamente noveno miembro de la Comunidad de Países
menos sanguinarias (aunque no menos auto- de Lengua Portuguesa, y eso que hasta hace
cráticas)? Pues dejemos responder al propio nada los idiomas oficiales eran el Español y el
Obiang, en palabras de su libro “mi vida por mi Francés, solo por el ansia de Angola, Brasil y
pueblo” (cágate lorito con el título ¡un chistoso Portugal de penetrar en el jugoso mercado peel Teodoro!): “Me he dado cuenta que el des- trolífero guinea-ecuatoriano por medio de sus
cubrimiento de petróleo en Guinea Ecuatorial empresas Sonangol, Petrobrás y Galp-Enery, especialmente, la importancia de estos re- gía.
cursos han cambiado completamente la actitud Pero España no es una excepción a la hora de
de muchos de nuestros socios, especialmente rendirle el pabellón de los principios a los eflulos que son más críticos. De repente, se han vios del oro negro. Es así que el ministro de exvuelto más permisivos. Sé que es la naturaleza teriores Miguel Ángel Moratinos viajó en el
humana, pero no sólo los hombres han cam- 2009 a la ex-colonia seguido de una recua de
biado de esta manera,
representantes empresariales (Repsol YPF,
las instituciones también lo han hecho. Y me Unión Fenosa Gas, Elecnor, Isolux Corsán,
refiero específicamente al Fondo Monetario In- Teyco, Makiber, Estudio Lamela de Arquitectos,
ternacional, el Banco Mundial y la Unión Euro- Agem, Cofares y Navantia) avidos de sacar tapea.” Pues sí señorxs, Obiang, aunque jada y espoleados por el aumento del 11,9% de
hijoputa como pocos, no está falto de razón las exportaciones que se había registrado ese
con su perspicaz comentario. Nada como estar año.
forrado de petróleo para disipar las más elevadas conciencias y ablandar los más férreos Sí, cierto es que a veces se escuchan tímidas
principios.
críticas de nuestros dirigentes a los desmanes
del tirano, pero lo que se dice con la boca se
Así es como EEUU, que por un lado sancio- desdice con los actos y, cuando el dinero entra
naba severamente al Riggs Bank por lavar el en escena, los principios salen del teatro.
dinero negro guinea-ecuatoriano, se deshace
por el otro en halagos, reverencias y besamien- Nada parece que vaya a cambiar en lo sucetos de manos cundo les aparece de visita el sivo para los habitantes de Guinea Ecuatorial,
dictador. Y es que hay que salvaguardar los pero ya que hasta hace menos de medio siglo
más de 12.000 millones de dólares en nuevas compartían patria con nosotros (por mucho que
inversiones que EXXON MOBIL, HESS, MA- esto no sea si no compartir desgracia), por lo
RATHON, CHEVRON y otras muchas empre- menos no dejar en el olvido la triste situación
sas más tienen allí rindiéndoles dividendos. en la que la avaricia y la indiferencia del mundo
Mención especial merece MPRI (Military Pro- los ha relegado.
fessional Resources Inc) empresa militar privada yanqui que, con el beneplácito del
congreso de los EEUU, adiestra a los militares
y policías de la dictadura.
páxina 6
SOBRE A LOUCURA COMA
FERRAMENTA DE SUBVERSION
“Hai que saìr das instituciòns e politizar a loucura. Hai que evitar que a loucura sexa recuperada polo sistema e que sexa asasinada como
posibilidade subversiva”
David Cooper
fronte a esta situaciòn, a antipsiquiatrìa debìa rexeitar todas as estruturas tradicionais da psiquiatrìa oficial e profundizar no cuestionamento das
mesmas mediante unha teorìa e unha pràctica
revolucionaria, que tomarìa corpo fundamentalmente a travès do anarquismo. A praxe libertaria
propoñìa liberdade, antagonista do sistema clásico de aillamento,encerro e tortura ao que o alienado social era abocado polo sistema. Foucault
penetrou na análise da instituciòns totais a travès, entre outros, dos manicomios, cuxa figura
contiña conceptos exportables a calquer outro
tipo de instituciòn,como o panòptico de Bentham,
unha figura arquitectònica que permitìa ve-lo
todo sin ser visto, un dos mellores exemplos gràficos existentes para ilustrar a sociedade na que
vivimos.
A primeira vez que atopamos unha referencia
ao termo antipsiquiatrìa è en 1967 na obra de
David Cooper “Psiquiatrìa e antipsiquiatrìa”,
aìnda que xa 10 anos antes o norteamericano
T.Szasz puxera en evidencia as tradicionais tesis
da psiquiatrìa, cuestionando a realidade da enfermidade mental e retratàndoa como un estado
derivado doclima de represiòn social exixtente. A
rasgos bàsicos, e unificando criterios de varios
autores fundamentais (Laing, Cooper, Foucault,
Marcuse...) para profundizar na materia, podemos soster que a enfermidade mental ven derivada das relaciòns de dominaciòn, e que a travès
Mentres, Cooper adicaba os seus esforzos en
da psiquiatrìa tradicional (como ciencia ao servi- tentar definir a loucura, distinguindo 3 tipos: a decio do poder) se perpetua o estigma social e a menciua, como loucura social fruto do capitarepresiòn que o paciente clìnico sufre. Para facer lismo e da sociedade espectacular-mercantil; a
do viaxe interiro, que defendìa
quereriades que me tomacomo medio de desestructuraciòn
se as pastillas, pero vou
da
experiencia alienada; e a devoar lonxe deste manicomencia socia, surxida dos entornos
mio noxento.
represores por natureza, como a familia, o traballo ou a escola.
prefiro andar entre o millo que
apodrecer na gaiola, tolo ou
non, agora...¡ sonche livre!
Laing seguiu esta ùltima liña para
declarar a familia patriarcal como
campo de cultivo para as enfermidades mentais, onde as interacciòns e as influencias entre os
membros eran magnificadas. Asì,
entendemos que a loucura non è se
non
unha
adaptaciòn
dramàtica do
individuo forzado a sobrevivir.
Laing propuxo como
medio
de
combate individual e introspectivo a
páxina 7
metanoia, un mètodo de acompañar ò suxeito
nun viaxe ò interior como xeito de reconstruìr
o seu concepto de si mesmo, probando con
èxito sustancias como o LSD en numerosos
experimentos. Pero Laing non se conformaba
con isto e declarou: “màis que teorìas precisamos de experiencias, porque èstas son as fontes da teorìa”. Así, presentou o anti-hospital
como negaciòn dos principios bàsicos da psiquiatrìa, opoñendo o asamblearismo, a liberdade e a horizontalidade que practicaban
pacientes e cooperadores às oficiais formas
do sistema, xa coñecidas. A pesar dos innumerables èxitos, o proxecto constaba de un
imprevisible erro: os cooperadores comezaron
a sufrir ataques de ansiedade ao comprobar
con demasiada frecuencia que as barreiras
que separan cordura de loucura eran menos
evidentes do que supoñìan nun principio.
Laing puxera en pràctica as sùas ideas inaugurando Kingsley House en 1965, mentres
que Vila 21 de Cooper levaba 3 anos funcionando daquela.
Estes experimentos axudaron a fortalecer
un movimento potenciado polas aportaciòns
situacionistas francesas ou as feitas polos autònomos italianos, fusionando dunha vez por
todas a luita antipsiquiàtrica cos demais conflictos revolucionarios da època. Isto cristaliza
na creaciòn da Rede Internacional de Alternativa a Psiquiatrìa, de 1975, onde se expresa a
necesidade de combatir as contradicciòns sociais, da que a loucura è unha expresiòn.
Pese a que estas tesis tiveron moita relevancia na època e incluso se proxectaron en
leis como o caso italiano de 1978 no que se
prometìa desmantelar os manicomios e desarmar o Sistema de Saùde Mental, todo quedou en papel mollado. E por suposto, a
ofensiva contrarrevolucionaria contamina
aìnda hoxe coas sùas teorìas, que cobran
forza en universidades, clìnicas e demais instituciòns do poder, nas que chegan a declarar
a delincuencia como un clarìsimo sìntoma de
desviaciòn mental. Frente a isto, non podemos
esquecer a A.M Bonnano, quen advertìa hai
xa anos da progresiva transformaciòn de todas
as cadeas en lùgubres manicomios. Algùns
mètodos destes, tales como a medicaciòn forzosa xeneralizada para manter alienados òs
presos, son tan correntes que a ninguèn escandaliza.
Un enaxenadx pola insurrecciòn
páxina 8
EXEMPLOS DE PSICOFÁRMACOS E AS SUAS
CONSECUENCIAS:
Strattera, Adderall, Adderall XR, Dexedrina, Dextrostat, Desoxyn, Concerta,Focalin, Metadate,
Methylin, Ritalin, Ritalin LA...
Estas son algunhas das drogas que lle suministran
a rapacxs con TDAH (trastorno de déficit de atención e hiperactividade) soen ser compostos de anfetaminas, Dextroanfetaminas e metilfenidato.
Calcúlase que 2.5 millóns de nenxs e adolescentes toman estos e outros medicamentos baseados
en estimulantes para tratar os síntomas de TDAH
en Estados Unidos (o referente mundial da psiquiatría conductista-normalizadora cara o que se
dirixe o resto do mundo) No mercado negro as anfetaminas son a base das pastillas coñecidas
como speed, meth, Ice, cristal e éxtasis.
Esta é a doble moral da industria farmacéutica.
Unha conducta non se poderá modificar a base de
intoxicar xs cativxs,isto só producirá unha lista interminável de efectos secundarios. Ademáis estas
terapias e tratamentos psiquiátricos nunca chegarán a acadar a “cura” desa conducta enferma e
“anormal” que o “estado terapéutico” (1) desexa
manipular para o seu propio beneficio. Xs nenxs,é
dicir, a nova peza da engranaxe da maquinaria capitalista será domesticada, xa sexa utilizando a
psiquiatría infantil ou a represión física das cárceres de menores, para alcanzar a efectividade productiva. Nunca se traballou tanto como agora, a
sociedade moderna reproduce os mesmos patróns sociais que nos fan escravxs, construen os
barrotes desta cárcere invisível que supón o estado psiquiátrico-carcelario do capital día tras día.
Efectos cardíacos:
Latidos fortes,rápidos e desiguais; Aumento da
presión arterial; Arritmias cardíacas; Hemorraxia
cerebral; Hipertrofia cardíaca do ventrículo dereito;
Enfermidade pulmonar ou dos vasos sanguíneos
pulmonares; Inflamación do revestimento dos
vasos sanguíneos; Descenso do ritmo cardiaco;
Ataques cardíacos, infarto de miocardio, que
poden precisar trasplante; Accidente cerebrovascular, derrames cerebrais; Morte repentina.
Efectos neuropsiquiátricos:
Adicción e síndrome de abstinencia; Ideas suici-
das; Episodios psicóticos; "Enfermidade bipolar"
psicosis maníaco depresiva; Convulsións; Comportamento violento e agresivo; Síndrome de
Tourette, (trastorno neurolóxico que provoca movementos e sonidos involuntarios); Exceso de
estimulación; Inquietude; Mareos; Insomnio; Euforia, Visión borrosa, Irritabilidad (malhumor),
Emotividade, llanto; Somnolencia; Mirada fixa
Pérdida de interese; Temblores; Comportamento
inusual, Tics,Hiperkinesia (espasmos musculares); Dores de cabeza, Pupilas dilatadas; Alucinacions visuais.
Pode producir alucinacions aterradoras, xs nenxs
describen que ven serpes e insectos que se
arrastran sobre eles mesmos ou que chocan con
algo cando non hai nada;
Outros efectos secundarios:
Dano grave do fígado; Sequedade bucal, Sabor
desagradable, Náuseas, Falta de apetito, anorexia, Pérdida e peso, Retraso no crecemento del
neno. Dolor de estómago; Diarrea, Estreñimento,
Perdida de interese na actividade sexual, Impotencia, Reaccions de hipersensibilidade, Erupciones na pel e as manchas, Síntomas de reaccions
alérxicas: ronchas,dificultade para respirar; hinchazón da cara, labios, lengua, ou gorxa.
A lista é inacabable, e máis aínda se pensamos
que o número de enfermidades mentais aumenta
cada certo tempo xa que o manual onde aparecen todas as enfermidades mentais, máis coñecido como DSM, xa vai pola quinta revisión,
incluindo dentro deste manual comportamentos
etiquetados e clasificados como o trastorno antisocial da personalidade, ou o vouyerismo, e anteriormente outros comportamentos como a
homosexualidade2 tamén eran tildados de doenza, reflexando a pegada da orde moral do momento, incluso amosando o seu lado máis
patriarcal como no caso da histeria que supoñía
a conducta irreverente da muller que non obedecía .... e sempre ofrecendo explicacións de tipo
bioloxicista, buscando a lexitimación da súa tortura en elementos literarios de corte xenético ou
biolóxico, atacando ós efectos e non á propia
causa desa suposta enfermidade... é curioso
pensar nunha xuntanza de médicxs que se puxeran a votar de xeito
democrático si unha enfermidade é ou non é,
existe ou non existe... esto nunca acontecería no
caso doutras doenzas coma unha pedra no ril ou
a diabetes... sen embargo, no caso das enfermidades mentais ocorre tódolos días...
¿Qué se pode agochar detrás da paradoxa da
pseudociencia da psiquiatría? Tan so duas cousas, o mantemento da orde social desigual na
que vivimos e o interese económico do negocio
das farmacéuticas.
Xogan cas vidas dxs nenxs psiquiatrizadxs, e
merecen especial meción os nenxs psiquiatrizxs
encerradxs nas cárceres de menores –como é o
caso da fundación O Belén-, onde a espiral de
represión se volve tortura infinita, xa que ós efectos secundarios nomeados eiquí habería que
sumar outra larga lista de todos
os que reproduce o encerro como castigo en idades tan mozas...
Paga a pena que unx nenx se "porte ben" a costa
do dor e a inxustiza que produce este estado terapéutico?
Dende logo que si. Para xs que venden as drogas legais. Para xs que imparten unha educación
estupidizante dificilmente tolerable. Para as familias que queren que xs seus fillxs se porten
ben e non molesten. "Portarse ben" é considerarse como unx enfermx que precisa permanentemente asistencia profesional. É tamén perder
a confianza en si mismx e ser presa do medo,
que se reagudiza ata niveis insoportabels se
deixa de tomar o seu "tratamento". Unx individux
atemorizado é sen duvida moito máis manipulabel. De feito o medo é a base de tódalas técnicas
de lavado cerebral que se emplean para aborregar aos ciudadáns "normais".
É necesario que te fagas esta pregunta:
Existe realmente o trastorno por déficit de atención e a hiperactividade, ou é unha enfermidade
fraudulenta inventada polo complexo médico farmacéutico industrial para sacar retabilidade política e económica?.
(1) Concepto moi explorado xa en 1977 por autores como
Thomas Zsazs en “A teoloxía da menciña”, Cuadernos Infimos 94, no que fai unha analoxía entre o sistema médico
actual e a igrexa en tempos da inquisición. Outras autorxs
como Casilda Rodrigáñez e Ana Cachafeiro utilizan o concepto de estado terapéutico para describir a orde moral patriarcal no seno do sistema médico actual.2 M. Foucault en “Historia de la sexualidad en la época clásica” trata el tema de cómo la psiquiatría o el sistema médico moderno erige la
homosexualidad en enfermedad mental de forma muy documentada. Además este autor es uno de los pioneros en
el estudio de la biopolítica o la
política del cuerpo de donde hace muestra en
todas sus obras.
páxina 9
Unha vez que todos os medios de comunicación quedaron
subordinados ós intereses das
clases dirixentes mediante o
control económico dos grupos
editoriais, faltaba o máis importante elemento comunicativo
por conquistar: a linguaxe. A linguaxe é o vehículo natural coa
que se comunican os seres humanos, e se este queda subordinado a algunha tarefa é obvio
que as ideas e coñecementos
cos que se expresa tamén o estarán.
No libro 1984 de G. Orwell podemos observar como un estado totalitario controlado polo
Partido (unha analoxía coa
Unión Soviética) domina absolutamente todos os quefaceres
da vida cotiá das cidadás. Non
hai liberdade política, sindical,
de prensa, de movemento… e
cando parece que o único reducto verdadeiro da liberdade
reside na mente, o Partido empéñase en demostrar que tampouco será así. Encárgalle a un
verdadeiro exército de funcionarios especializados na cuestión lingüística que cren unha
nova linguaxe, ou mellor dito,
que reformen a actual. Este traballo consistirá básicamente en
destruír palabras para eliminar
posibles matices que amplíen a
subxectividade do comunicante. Algo tan só poderá ser
branco ou negro, nunca gris. Se
a mente humana pensa con palabras, reduzámolas para reducir o radio de conciencia da
mente.
Todo isto semellará simple invención literaria, mais se repasamos a historia do S.XX
atoparemos numerosos exemplos desta práctica amparados
polos corpos administrativos:
Así por exemplo, podemos fixarnos no caso de Gran Bretanha durante a 1ª GM, cando
se creou o primeiro ministerio de propaganda coor-
páxina 10
dinada, coñecido como Ministerio de Información, e que tiña
como función, tal e como foi
descrita, controlar a mente
mundial.
A motivación principal era
conseguir levar á poboación británica (básicamente
pacifista) a un estado de fanatismo e histeria que levara
á opinión pública a apoiar a
guerra contra Alemaña. Así, algúns anos despois, cando
EEUU tiña creada tamén a súa
propia axencia de propaganda
mediática comezouse a falar da
“esencia da democracia”, entendendo isto como a maneira
na que un grupo de intelectuais
con carisma e respeto afíns ao
goberno pero sen lazos directos
con él “podían fabricar o consenso mediante a propaganda”.
Este proceso coñecíase co
nome de “Enxeñería do consenso”.
A partires deste momento, e
coa introducción en masa do
concepto taylorista do traballo
(a extrema especialización) os
gobernantes déronse conta de
que usando a retórica apropiada, poderían conseguir os
seus obxectivos de controlar ás
masas sen utilizar a mínima violencia. A alienación xa conquistara o mundo laboral dende
facía unhos cantos sécalos, a
implantación nos medios de comunicación estaba consumada.
Tan só faltaba crear un benestar superficial que o capitalismo
en épocas anteriores non conseguira, pero que a fabricación
en masa, por exemplo, do Ford
T e a aparición das socialdemocracias europeas acabou por
rematar.
Algúns propagandistas (léase o
xefe de propaganda nazi J. Goebbels) editaron incluso un decálogo
de
principios
consistentes en socavar a con-
Cont
propag
norma
ciencia colectiva, que aquí
incluímos:
1. Principio de simplificación e
do inimigo único. Adoutar unha
única idea, un único símbolo.
Individualizar ao adversario nun
único inimigo.
2. Principio do método de contaxio. Reunir diversos adversarios nunha soa categoría o
individuo. Os adversarios teñen
que constituirse en suma individualizada.
3. Principio da transposición.
Cargar sobre o adversario os
propios erros ou defectos, respondendo o ataque co ataque.
"Se non podes negar as malas
noticias, inventa outras que as
distraigan.
4. Principio da esaxeración y
desfiguración. Convertir cualquer anécdota, por pequena
que sexa, en ameaza grave.
5. Principio da vulgarización.
Toda propaganda debe ser popular, adaptando o seu nivel ao
menos intelixente dos individuos aos que vai dirixida. Canto
máis grande sexa a masa a
convencer, máis pequeno será
o esforzo mental a realizar. A
capacidade receptiva das
masas é limitada e a sua comprensión escasa; ademais,
teñen gran facilidade para esquecer.
6. Principio de orquestación. A
propaganda debe limitarse a un
trol,
ganda e
lidade
en actitudes primitivas.
11. Principio da unanimidade.
Chegar a convencer a moita
xente de que pensa «como todo
o mundo», creando unha falsa
impresión de unanimidade.
Escoitemos un discurso do
demócrata Roosevelt durante
a crise do 29, cando se preparaba o New Deal: “Loitaremos
contra o paro e a crise económica coa mesma forza que se
mañán mesmo nos invadira un
país extranxeiro…” mentres as
masas aplaudían fascinadas
ante a extraordinaria convicción
que mostraba o presidente.
Ocultación: Simplemente se
trata de ocultar información relevante(torturas no cárcere, por
ejemplo).
Mentiras: Chámaselle así
tamén á terxiversación da verdade.
Inundación de información:
Ante a cantidade de información despregada somos incapaces de distinguir nun primeiro
análise visual a información relevante da que non o é.
n ú Así pois, podemos deducir fácilmero pemente as nosas conclusións: a
queno
de
linguaxe está de feito tan contaideas e repetilas inminada, e os comportamentos
cansablemente, presentalas
tan influenciados pola acción da
unha e outra vez dende diferen- Finalmente, este ministerio de linguaxe que a manipulación
tes perspectivas, mais sempre propaganda que tan ben funcio- dun enxendra forzosamente a
converxendo sobre o mesmo naba foi declarado ilegal, tarefa manipulación doutro.
concepto. Sen fisuras nen dúbi- que asumirían corporacións pridas. De aquí ven tamén a fa- vadas durante o mandato de ¿Alguén pensa que iso de penmosa frase: «Se unha mentira Reagan, tarefa que hoxe asu- samento único non é unha messe repite dabondo, remata por men gustosamente numerosos tura
de
linguaxe
e
convertirse en verdade».
grupos de presión capitalistas comportamento
“normaliza7. Principio de renovación. Hai controladores dos grandes gru- dos”?
que emitir constantemente in- pos de comunicación de
formacións e argumentos novos masas, usando algúns métodos Aquí está o gran éxito da propaa un ritmo tal que, cando o ad- de censura coma estes:
ganda e os medios de comuniversario responda, o público
cación: conseguiron normalizar
estea xa interesado noutra Inconsciente: Unha parte do determinados comportamentos
cousa. As respostas do adver- noso subconsciente crea coa que aseguren a perpetuación
sario nunca poderán contrarres- axuda da educación normali- do mesmo sistema de valores
tar o nivel crecente de zada e recibida un filtro polo que rixen a sociedade capitaacusacións.
que según que cousas moral- lista actual. Non é preciso ter
8. Principio da verosimilitude. mente mal vistas non se deben desplegado exército ningún
Construir argumentos a partir expresar. Outra forma de cha- para acabar coa disidencia de
de fontes diversas, a través dos marlle seria autocensura, forma forma sistemática (aínda que
chamados globos sondas ou de de silencio extendidísima entre esta práctica non estea desapainformacións fragmentarias.
os xornalistas de todos os me- recida, se non que se converteu
9. Principio da silenciación. Si- dios de comunicación (non con- en complementaria).
lenciar as cuestións sobre as fundir xornalista, que ao fin e ao
que non se teñen argumentos e cabo é un currela cun dono dun Simplemente a propia pobladisimular as noticias que favo- medio de comunicación, aínda ción encargarase de insultar, direcen o adversario, tamén con- que a veces nos dean o mesmo famar, humillar e apartar os
traprogramando coa axuda de noxo)
elementos que consideren que
medios de comunicación afins. Selección: A selección dunha esa serie de comportamentos
10. Principio da transfusión. Por noticia e non doutra implica de normalizados son en esencia
norma xeral, a propaganda feito unha manipulación.
directrices encargadas ás oveopera sempre a partir dun sus- Distorsión: Aquí a linguaxe é a llas por parte dos pastores.
trato preexistente, xa sexa unha principal causante. Radical-demitoloxía nacional ou un com- mócrata; terrorista- tropas de liplexo de odios e prexuizos tra- beración… (enche o espacio
dicionais. Trátase de difundir coas contraposicións que creas
argumentos que poidan arraigar oportunas)
páxina 11
sobre a axitaciòn en torno
as luitas de inmigrantes:
Os procesos de globalizaciòn capitalista que configuran a nosa realidade actual a todos os niveis
levaron sempre aparellados, entre outros, as problemàticas asociadas à inmigraciòn. Nunha sociedade cada vez màis vixiada e controlada, e
que precisa constantemente de grupos inimigos
òs que criminalizar para autoxustificarse, a represiòn asociada ao colectivo imigrante non dà lugar
para a sorpresa. Convertir en delito a mera existencia ou presencia de grupos “marxinais” no seo
das sociedades occidentais leva como consecuencia a apariciòn nos ùltimos anos de novos e
sofisticados medios de control dirixidos contra
eles, entre os cales destaca a inauguraciòn masiva nas ùltimas dùas dècadas (e xestiòn por
parte de entidades privadas, o que xenera novos
e suculentos lucros) dun novo tipo de centros de
reclusiòn para inmigrantes sin papeis, coñecidos
no estado español como CIE’s (centros de internamento para inmigrantes). As diferencias entre
estes e os càrceres non da lugar para o anàlise,
pois o funcionamento è totalmente igual: Instituciòns totais dirixidos a encerrar, castigar, reprimir
e torturar. O funcionamento varìa de un lugar a
outro, pero en todos hai constancia de malos tratos, aillamento, humillaciòns e toda clase de torturas.
Pero antes de extenderse sobre os CIE’s e as luitas que os inmigrantes levaron a cabo dentro ou
fora deles, quizais debamos ter en conta novos
aspectos nos que o sistema variou con respecto
òs fenòmenos migratorios. Se nas dècadas anteriores òs 00 e 90 as migraciòns eran dirixidas
estratèxicamente como nun taboleiro de axedrez,
no que as dinàmicas do capital esixìan numerosa
man de obra barata e flexible en paìses de recente industrializaciòn e coa poboaciòn demasiado
avellentada,
na
actualidade
o
desprazamento da maiorìa das industrias cara
paìses en desenvolvemento contradìcese coa
permanente afluencia de persoas de todos os
continentes cara Europa occidental. Unha vez
aquì, os inmigrantes convìrtense en puntos de
apoio (figuradamente) para a extrema dereita,
páxina 12
que os usa como chivo expiatorio; ou como “vìctimas” que a esquerda progresista non dubida en
utilizar para os seus fins partidistas;ou como
carne de cañòn para a represiòn estatal e privada, que precisa de mercancìa humana para
xenerar beneficios solventes; ou ben coma descarriadas ovellas que necesiten ser devoltas ò
redil; esquecendo, incluso, que grandes partes
da masa de neoexluìdos en occidente xa estaban “recuperados” previamente nos seus paìses
de orixe.
Estes ùltimos exemplos ilustran moi ben unha realidade non tan lonxana no tempo, fai apenas
unha dècada, nas que as regularizaciòns masivas de papeles respondìan a unha necesidade
puntual do mercado. Que foi dos afectados pola
gran maiorìa de denegacions do permiso de residencia? Pois se non estaban sendo perseguidos pola policìa para que fosen deportados ou
encerrados estaban canalizando as sùas reivindicaciòns (papeis xa!) por medio de todos os intermediarios que o estado puxo à sùa
disposiciòn: entidades relixiosas, ONG’s, asistentes e educadores sociais.. que hàbilmente encauzaron a luita ata a negociaciòn: un embauco
do que non hai saìda. Ata que, por fortuna, e
como non podìa ser doutro xeito, surxen os incontrolables...
eXpeRienciAs DA AcciÒn DiRecTA nO TeRRenO
- O AsALTO A ceUTA e MeLiLLA:
Como saberedes a maiorìa dos lectores,Ceuta e
Melilla son as ùnicas vias terrestres para acceder
a Europa dende Àfrica que existen. Lembremos
que è mais ou menos a partir de 1994 que as
chegadas masivas de africanos en patera cara
Ceuta, Melilla, Canarias ou calquer punto do Mediterràneo non paran de medrar. En Melilla è
construìdo en 1998 un centro de internamento
peculiar, chamado CETI, no que os inmigrantes
poden ser encerrados por tempo ilimitado, a diferencia dos CIES, fundados en 1985, nos que a
estancia màxima è de 40 dìas. Asì mesmo,esta
cidade è dotada dunha valla anti-pobres que a
separa do resto do continente, como Ceuta en
1997. Son vallas de 8km en Ceuta e 10 en Melilla, dobles, de 3 a 6 m dependendo do lugar, de
ferro reforzado (contra alicates) composta de 30
torres que incorporan càmaras tèrmicas e infravermellos, ademais de ser Jpatrulladas constantemente por policìas dos dous paìses. Por si isto
no fora pouco, hai que evitar tamèn o dispositivo
de seguridade coñecido coma SIVE, creado en
1998 e que funciona dende 2002 para toda a
costa levantina e os territorios ocupados en
Àfrica. En Càdiz atòpase o centro operativo,
dende o que se coordinan as sofisticadas armas
a usar contra os obxectivos potenciales. Vìdeo,
satèlites, radares, lectores automàticos de matrìculas, detectores de pulsaciòns cardìacas e patrullaxe de lanchas e helicòpteros.. Para
coordinar os esforzos con Marrocos e tralas tensiòns da illa Perexil no 2002, Zapatero promete
71 millòns de euros para extender o SIVE às costas africanas.
mesma noite, ataque contra as vallas de Ceuta:
500 personas divididas en dous flancos ao
mesmo tempo. 5 mortos por disparos policiais
(españois e marroquìs) e 225 que consiguen entrar.
O 3 de outubro nova avalancha en Melilla: intentan pasar 650, consìgueno 300 pero a represiòn
policial ataca sen piedade: 135 feridos, 5 deles
graves.. ainda que con 7 axentes feridos a pedradas.
Mentres, nos arredores de Ceuta son detidas
130 personas para ser deportadas.
O 5 de outubro 500 personas en dous grupos
ataca o dispositivo militar de Melilla. Tras duros
enfrontamentos, consiguen pasar 65.
O 6 de outubro vòlveo intentar un grupo de 500,
aìnda que sen èxito, sendo asasinados 6 inmigrantes màis pola Garda Civil.
Como resposta os asaltos, as acciòns dispostas
para as deportaciòns en masa son articuladas ràEn 2005, e con motivo da visita de Juanka, a po- pidamente. Calcùlase que 3000 personas son
licìa marroquì desmantela os espontàneos cam- abandonadas no medio do deserto, nas fronteipamentos de aspirantes organizados en torno a ras con Arxelia ou Mauritania. E mentres, o sisCeuta , detendo a decenas deles. Empuxados tema de vixilancia da fortaleza europea segue
pola policìa cara as montañas, reorganìzanse do sofisticàndose dia a dia con fondos da UE: ata
lado de Melilla e o dìa 29 de agosto 300 esparta- 60 millòns de euros custaron as melloras nas vanos lànzanse o asalto das alambradas, aìnda llas, coñecidas agora como Muralla Intelixente
que fracasan, deixando un morto e varios feridos Radical (parece de coña).
graves nos enfrontamentos coa Garda Civil,
ainda que se manteñen os intentos nas semanas Pero isto non impide que o 21 e o 22 de xuño de
posteriores. Mentres, a policìa marroquì persiste 2008 se volvan a producir escaramuzas na fronco asedio e detèn a 1100 personas en Casa- teira. O dia 21 un grupo de 70 persoas armadas
blanca, Rabat e Fez para ser deportadas poste- con paus e pedras enfròntanse à policìa, conseriormente.
Mentres, a vida nos campamentos era autoorganizada salvando as diferencias producidas polas distintas linguas alì encontradas,
facendo frente comùn às necesidades materiais, sanitarias ou convivenciais que se presentaran. O actividade principal na
cotidianeidade do campamento consistìa en
coordinar grupos de asalto e equiparse co
material necesario para emprender a avalancha libertaria as veces que fixera falta: escaleiras, guantes, vendas, armas ...
O 29 de setembro lànzanse 800 personas
contra as vallas: Pasan casi 300 (Melilla). Na
páxina 13
guindo pasar 50 deles. O dìa seguinte prodùcese
outro intento, aìnda que sen èxito... quizais non
sexa o ùltimo.
-cROnOLOXÌA De FeiTOs: AXiTAciÒn inTeRnAciOnAL nOs cie’s
AUsTRALiA:
-Xuño de 2000: Fuga de 700 refuxiados nos
CIE’s de Woomera, Curtin e Port Hedland (xestionados pola empresa Group4Falk, nº1 mundial
en materia de seguridade). Posteriores disturbios.
- Agosto de 2000: Motìn en Woomera. Incendio
de 3 edificios.
-Xaneiro de 2001: 200 refuxiados atacan òs carceleiros en Woomera.
-27 Febreiro de 2001: 40 refuxiados atacan ò carceleiros en Woomera.
-3 Abril de 2001: 200 refuxiados se amotinan en
Curtin.
- Agosto de 2001: Deportaciòn dun buque con
460 afganos ao pequeno estado de Nauru. Este
paìs, acepta condonar a sùa dèbeda con Australia a cambio de permitir a instalaciòn de CIE’s no
seu territorio.
-19 de outubro de 2001: Australia rexeita un
buque que chega as sùas costas con 424 persoas, dos que sò sobreviven 45, encontrados por
pescadores.
-Novembro de 2001: Novo motìn en Woomera. 3
edificios son arrasados polo lume.
- Xaneiro de 2002: 350 refuxiados inician unha
folga de fame en Woomera. Sucèdense as fugas
individuais, as autolesiòns, as malleiras e os suicidios.
-Marzo de 2002: Disturbios fora dos muros de
Woomera. Os manifestantes colaboran na fuga
de 35 personas encerradas.
- 27 de xuño de 2002: 50 personas se fugan de
Woomera.
-27 de decembro de 2002: Motìn e incendio en
Baxter. O centro queda totalmente destruìdo.
-30 de decembro de 2002: Motìns e incendios
nos CIE’s de Port Hedland, Woomera e Illas
Christmas . Os 3 centros quedan totalmente destruìdos, as perdas suben de 4 milòns de euros.
Motìn en Perth.
-31 de decembro de 2002: Motìn e incendio en
Sydney.
páxina 14
inGLATeRRA:
-20 de agosto de 1997: Motìn no CIE de CampsfieldHouse durante o transcurso dunha manifestaciòn en solidaridade cos internos na porta da
prisiòn. 100.000 libras en perdas
-10 de decembro de 2001: Folgas de fame e bandexas no CIE de Yarl`s Wood.
-14 de febreiro de 2002: Motìn, incendio e disturbios en Yarl`s Wood. Perdas valoradas en 100
millòns de libras.
-Maio de 2004: 220 internos no CIE de Harmndsworth inician unha folga de fame contra a violencia dos carceleiros.
- Xuño de 2004: Motìn en Campsfield House.
-19 de xullo de 2004: Aparece aforcado na sùa
celda de Harmonsworth un rapaz albanokosovar
de 31 anos, sumando mais de 16 en 5 anos. Empeza un motìn e quèimase o centro. Perdas valoradas en 22 millòns de libras.
-28 a 29 de novembro de 2006: Motìn e incendio
en Harmondsworth. Danos por millóns de libras.
- Marzo de 2007: Motìn e incendio en Campsfield
House.
- Agosto de 2007: Incendio e fuga de 26 solicitantes de asilo en Campsfield House.
- Deembro de 2007: Motìn de 120 internos en
Campsfield House.
- 18 de xuño de 2008: Fuga de 7 internos. 4 son
detidos posteriormente.
- 14 de xullo de 2008: Incendio de Campsfield
House.
FRAnciA:
-18 de setembo de 2006: Fuga de 7 internos en
Cornebarrieu.
-Decembro de 2006: Folgas de fame coordinadas en Vincennes, Lyon e Marsella.
- Xaneiro de 2007: 2 incendios en Vincennes.
-27 de xullo de 2007: Incendio en Mesnil- Amelot
-23 de xaneiro de 2008: Incendio en Vincennes.
-27 de xaneiro de 2008:Novo incendio en Vincennes.
-12 de febreiro en 2008: Novo incendio en Vincennes.
-16 de marzo de 2008: Fuga de 5 internos do CIE
de Canet.
-6 de abril de 2008: Incendio e motìn en Vincennes.
-22 de xuño de 2008: Un incendio provocado durante un motìn en protesta pola morte de un tunecino destrùe completamente o CIE de
-29 de setembro de 2007: Novo motìn
no CIE 127bis tra-la morte de un inmigrante. Numerosos destrozos de gran
cuantìa. Màis de 80 fugados dos 5 cie’s
belgas en 2007.
-6 de xaneiro de 2008: Motìn en Merksplas para evitar a deportaciòn de un
compañeiro. 40.000 euros en perdas.
-Febreiro de 2008: Folgas de fame en
varios centros, respaldadas por màis de
150 reclusos.
-1 de maio de 2008: Motìn en Merkplas
tra-la morte de un inmigrante na sùa
cela.
-21 de xullo: Motìn no 127bis de Steenokkerzeel aproveitando o dia da festa
nacional. Disturbios e danos o interior
do centro.
Vincennes.
-24 de agosto: Un incendio provocado en 8 pun-20 de xullo de 2008: Incendio do CIE de Nantes
tos diferentes no CIE de Steenokkeerzel reduce
.
a sùa capacidade a menos do 30%
-2 de agosto de 2008: Incendio en Mesnil-Amelot.
iTALiA
a nosa escravitude
nunca rematou , so
mudou de nome.
xa nos venderon, compraron e mataron, mais
avisamos...
debaixo dos vosos
cus estamos afiando
os dentes que nos
quedan
BÉLXicA
-Xullo de 1998: Fuga de 31 persoas durante
unha manifestaciòn às portas dun CIE. Os manifestantes cortaron as alambradas durante un enfrontamento entre os inmgrantes e os
carceleiros.
- Setembro do 98: Asasinato de Semira Adamu
(coñecida pola sùa combatvidade), afogada con
unha almohada, durante un traslado. A presiòn
popular consigue fechar o CIE 127bis de Steenokkerzel.
Calma relativa entre o 2000 e o 2007. O estado
aproveita para sofisticar os seus centros e asemella-los às prisiòns de màxima seguridade.
-Xaneiro de 2007: Motìn simultàneo no CIE e na
prisiòn de Merksplas. Queimados e destruìdas
grande parte das instalaciòns.
-Febreiro de 2007: Motìn no CIE de Vottem durante unha concentraciòn de apoio no exterior.
Destruìdo o comedor e a sala de recreo.
-Marzo e abril de 2007: Màis de 40 fugas en diversos centros.
-25 de abril de 2007: Motìn no CIE 127bis de Steenokkerzeel. Diversos destrozos de consideraciòn.
- 9 de xuño de 2007: Novo motìn no CIE 127bis.
-30 de xullo de 2007: A explosiòn nunha central
elèctrica do lado do CIE de Merksplas deixa sen
luz o centro. Motìn no patio.
-Abril de 2008: Motìn nun CPT en Milàn. Os presos suben ao tellado e automutìlanse. Sucèdense motìns en Turìn, Bolonia, Roma e
Crotone. Denùnciase a complicidade da Cruz
Vermella e de centos de empresas que se encargan e lucran coa xestiòn dos centros.
-9 de outubro de 2008: Comeza xuìzo contra os
anarquistas de Lecce (12) acusados de “asociaciòn ilìcita con fins terroristas” debido a sùa constante luita contra os CPT (Centri di permanenza
temporale).
Sucèdense as acciòns anònimas contra os CPT
e en solidaridade cos anarquistas encausados.
-18 de febreiro de 2009: Incendio e motìn no CPT
de Lampedusa.
Este artigo pretende ser unha sìntese do dossiertitulado Extranjeros: de todas partes? aparecido
na Revista Anarquista Internacional "A Corps
Perdu" nº1 de Agosto do 2009.
páxina 15
¿Que pasa cos
centros de menores?
Dende fai un par de anos, salpican as portadas
dos grandes medios novas alarmantes sobre os
centros de menores e o que acontece neles. Suicidios, malos tratos físicos, salas de illamento,
medicación forzosa, intervención das comunicacións, cacheios, despidos integrais… ¿Qué pasa
nos centros de menores?
O MARcO LeGAL
É importante sinalar que existen dous tipos de
centros radicalmente distintos na sua orixe, función e regulación, se ben ambos manifestan
grandes semellanzas na práctica: os centros de
tutela ou protección e os centros de reforma.
Os primeiros son centros onde residen mozxs
minores de idade, dende recén nados ata os 18
anos, que se atopan en situación de desamparo
ou de desprotección, ben porque as suas familias non poden facerse cargo deles, ou ben porque directamente arrebatáronlles a tutela á
familia. Nestes centros o obxectivo é proporcionarlles un fogar e as condicións axeitadas de
desenvolvemento persoal.
Os segundos, os centros de reforma, son centros
de cumprimento de medidas penais e alí van rapaces e rapazas entre 14 e 18 anos que foron
condeados por cometer algún delito. A finali-
páxina 16
dade dos centros de reforma é, por unha banda,
de castigo e, por outra, de reeducación e adaptación a unha vida normalizada.
De primeiras, pois, hai unha división clara entrambos.
Tamén hai que nomear os chamados centros terapéuticos, que poden ser tanto de reforma como
de tutela e a sua singularidade consiste en desenvolver un tratamento especializado para aqueles menores (en reforma ou en tutela) que
presenten trastornos psicolóxicos ou de conducta e que requiren dunha atención especializada.
O MARcO ReAL
Ate eiquí a teoría. Porque na práctica non hai
tanta diferenza entre uns centros e outros pola
sua función legal, senon pola empresa que o
xestione. A regulación legal é dispersa e pouco
concreta. Se ben se explicita que deben respetarse as normas nacionais e internacionais de
protección da infancia, na práctica os centros son
os que elabouran o seu propio regulamento, con
grande discrecionalidade e xerando grandes diferenzas entre uns e outros. Ademais, tampouco
existen criterios claros polos que unha crianza
deba ser enviada a un centro terapéutico ou non, pios dereitos fundamentais. Así, o encerro en
deixando finalmente a decisión en maos da co- salas de reflexión pode durar moitas horas, inmisión técnica de turno.
cluso días, privando de contacto ao rapaz ou rapaza.
A ARQUiTecTURA
Da mesma maneira prívase con demasiada frecuencia a asistencia á escola, cando esta suÉ importante sinalar a arquitectura destes cen- pónse obrigatoria.
tros, por todo o que nos di dos mesmos. A maioría destes centros están totalmente afastados do A ReinseRción. A ReeDUcAción
exterior, sexa porque se construen fora das cidades ou centros urbáns, sexa porque teñen uns ¿Qué se pode relacionar así? ¿Cómo se premuros enormes que non deixan ver atraves nen tende obter respeto, educación ou mesura nespor riba deles. Algúns teñen ata aramado de pin- tas condicións? Tamén cabe suliñar a escasa
chos enriba dos seus muros. Ademais, todas as calidade dalgún centros. Existen moitxs mozxs
fiestras teñen reixas ou cristais que non se poden que, dende os 4 anos, pasaron dun centro de
abrir. As habitacións/celas dxs rapazxs teñen a protección a outro e, chegados aos 18 anos, non
fechadura por fora. As luces acéndense e apá- saben ler nen escribir con fluidez. E, por suposto,
ganse dende o centro, non existindo interrupto- chegada a maioría de idade, bótanos á rúa e
res. Poucos son os centros que teñen balancíns amáñate como poidas. ¿Que se fixo con estas
ou xogos no patio. E as dimensións destes patios vidas tanto tempo? Non ter persoas de referenvarían, chegando nalgúns casos a ser ridículos. cia, non poder desenvolver vínculos sólidos, fai
que a situación se convirta nunha inestabilidade
TORTURA
permanente que impide desenvolverse e crer
nunha mesma. Centros que nunca poderán
Os casos máis denunciados na prensa burguesa constituir un fogar para ninguén dende o moson aqueles máis alarmantes como os suicidios mento en que cada 6 meses tes un novo educade distintxs mozxs, as salas de illamento ou os dor, onde os agarimos están prohibidos e onde
malos tratos físicos.
somentes hai receio e desconfianza. Trátase de
Mais a tortura vai máis aló destas manifesta- crianzas de 5, 7, 11 anos, sen referencia alcións, e prodúcense de forma cotidiana nestes gunha. As condicións de vida destes críos xeran,
centros. Chamemos ás cousas polo seu nome. sen poder evitalo, descontento, impotencia, frustración e agresividade.
O que se ven a denunciar polas familias que su- ¿Que comportamento se agarda dalguén que en
fren a separación dos seus fillxs, polxs propixs moito tempo non puido organizar a sua vida,
rapazxs e dende distintos grupos organizados tomar unha soa decisión sobre si mesma, nen
entorno a este tema son as condicións diarias sequer deixar a luz acesa para ler un libro? ¿Que
que sufren as persoas alí encerradas. Falamos ferramentas se pretende que empregue se foi
de centros onde non podes dispor do teu espazo privadx de todas? Ninguén atende ás necesidanen obxectos persoais, pois en moitos casos des de persoas que, hai que lembrar, ainda son
existen armarios fora das habitacións. Habita- rapazxs que se están a desenvolver, tanto físicacións con reixas, onde non podes abrir as fies- mente como emocional e afectivamente.
tras, nen sequer para que entre o ar, nen
acender nen apagar a luz ao teu antoxo, onde os A pescADiÑA QUe se MORDe A cOLA
utensilios para comer son de plástico, segundo
a perigosidade dxs mozxs, onde non se poden Os centros de tutela están tan mal prantexados
realizar chamadas nen recibir visitas fora do ho- que o único que se consigue é un deterioro claro
rario estabelecido, onde os abrazos están prohi- e profundo dxs rapazxs. Algúns dos últimos críos
bidos e os agarimos se reprimen. O que se quitaron a vida (Saray 14 anos, Hamid 11
funcionamento cotidiano baséase no sistema de anos, ambos en centros da Fundación O’Belén)
premio e castigo, onde segundo se adapte o teu estaban en centros de protección, e quitáronse
comportamento ao regulamento (cada centro a vida por non querer voltar ao inferno do centro
deseña o seu propio) ou non, serás recompen- de primeiro motivo, e por non aturar máis a sisado ou humillado, entrando neste xogo os pro- tuación, de segundo. Saray saiu do auto en
páxina 17
meio da estrada cando a obrigaron a voltar ao
centro, e Hamid aforcouse cando se atopaba en
illamento, encerrado nunha habitación/cela.
Estxs rapazxs, cando saen á rúa, en elevadísima
porcentaxe, van directamente aos centros de reforma nada máis cometer un delito. E estes centros de reforma repiten o erro da tutela dunha
forma brutal e máis denigrada. Os regulamentos
destes centros prohiben ate mirar pola fiestra
pola posibilidade de incitación á fuxida.
O neGOciO
Após estes centros, non debe esquecerse os intereses económicos que existen. Dende o ano
2000, refórmase a lei permitindo que os centros
de menores sexan xestionados por entidades
sen ánimo de lucro. Xustifícanse dicindo que se
favorece esta xestión polas asociacións de barrio
que levan anos a traballar na rúa coas crianzas;
mais a realidade aconteceu de distinta maneira,
e descaradamente calculada. As empresas, disfrazadas de ONG, que xestionan estes centros
reciben por cada chaval diariamente entre 200 e
300 euros. O negocio montado amasa fortunas
entre inmobiliarias que construen centros, empresas de limpeza, catering e seguridade, todo
un holding que fai negocio redondo para quen
saiba aproveitar os seus contactos. ¿A onde van
eses cartos? Mozxs que pasaron por estes centros falan da precariedade das instalacións, a escasez de materiais, de xogos, incluso de comida
nalgúns casos.
De súpeto, xurden da nada estas entidades preocupadísimas pola “reeducación” dxs menores
de idade, que se presentan aos concursos dos
centros. Políticos, psiquiatras e empresarios que
en 30 anos non se lles viu o pelo, aparecen con
que a bandeira da xuventude é o futuro. Ginso,
Diagrama, Fundación O’Belén, Siglo XXI, Camiña Social… son algunhas destas fundacións.
Atopámosnos con familias humildes, en condicións de extrema pobreza (extrema violencia),
que ven como se levan seus/suas fillxs por carecer de recursos económicos. Familias ignoradas
polo Estado e as institucións, que non recibiron
un can nen nengunha atención cando se atopan
en críticas situacións de supervivencia. E
de súpeto, lévanse ás fillxs sen pestanexar,
páxina 18
pola suposta desatención dxs mesmxs.
O FOnDO DO AsUnTO
Unha mudanza do paradigma no control social
precisou de sustituir a etiqueta de pobre pola de
perigoso, xerando novos mecanismos de intervención. Os problemas resólveos a policia, o
avogado, a psiquiatra, o xuiz, a traballadora social ou o educador, cualquer menos nós mesmxs.
A impotencia e desconfianza que lentamente se
sementou nos barrios, arrincounos aceleradamente a nosa capacidade de acción e resolución,
a xestión das nosas vidas e as nosas necesidades, atópanse, cada vez, máis alonxadas de nós
mesmas.
E agora prefírese que en lugar de molestar gratuitamente na rúa, estxs rapazxs estean nun centro encerradxs dunha forma moi lucrativa. Iso sí,
co técnico de tutela ou reforma, o educador social, o traballador de rúa, o seguimento da familia
e 40 especialistas máis, moi necesario todos
eles. O problema destxs mozxs é que agora
están institucionalizadxs polos catro costados e
as suas familias, vixiadas e impotentes.
Neste contexto xurden grandes empresas do social, reenchendo o novo espazo no mercado.
Xestionando millóns de euros, son elas agora
quenes van organizar a saúde e supervivencia
das nosas crianzas. Se reproducen por todas
partes os congresos sobre a infancia e os seus
problemas, patrocinados por empresas farmacéuticas que deseñan os seus fármacos para
estxs nenxs hiperactivxs, con trastornos de conducta, personalidade negativa desafiante e non
sei cantas patrañas máis.
E isto, non son máis que novas técnicas de control e represión que se ensaian con estxs rapazxs. Non nos equivocamos. A privatización dos
centros de menores prepara a privatización dos
cárceres de adultos.
Por iso, voltar aos barrios, reconstruir a sociabilidade, achegarnos e compartir o que acontece
ao noso arredor, é unha forma de combatir o estado das cousas e de reapropiarnos das nosas
vidas.
acción
páxina 19
Especial okupas
galegas
c.s.O. casa das Atochas
(3 anos de autoxestión e resistencia)
AnO ceRO
A mediados do 2007 e tras un baleiro case xeral
no que movimento contestatario de Coruña se
refire, é constituida no C.S. Atreu!! unha asemblea aberta para intentar articular unha expresión
de loita que englobara ao case extinto movimento coruñés. Expresión que é entendida por
todos/as como a okupación dun espazo abandonado onde poder desenvolver as inquietudes, ata
o momento frustradas, dun grupo dunhas vinte
persoas.
Nesa asemblea concurrirían distintas formas de
entender e vivir a vida así como unha mestura
ideolóxica e política que marcará a liña heteroxénea de toda a historia do proxecto. Anarquistas, libertarios, independentistas e posturas máis
“cidadanistas” coexisten durante aproximadamente un ano, en asembleas tan apaixoantes
como interminables e tan gratificantes como frustrantes, achegándose así á data límite agardada.
Despois de varias tentativas frustradas, polo
temor lóxico da inexperiencia, e tras un acondicionamento previo (auga e luz), o ataque é lanzado.
AnO i
Por fin, o 14 de marzo do 2008, ás 17:30
h., okúpase unha casa situada no nº 14
páxina 20
da rúa Atocha Alta no barrio de Montealto.
Tras cinco horas de duro traballo e un exemplo
de organización dunhas 30 persoas ás 10:30 da
noite, por primeira vez abre as suas portas, o que
posteriormente se coñecería como C.S.O. Casa
das Atochas.
Baixo o nome “Cultura Pre-Okupa”, prepáranse
unhas xornadas cheas de actividades, charlas e
festas, cunha duración aproximada de 15 días,
“agardando” que, á raíz da falta de experiencia
nestes menesteres, esta intentona sería a semente que xerminaría, nun futuro, novos esplendores de rebeldía.
Dende o minuto 1', un sen parar de actividades
culturais, políticas e sociais se desenvolven no
centro social. Voráxine que se extendería durante os tres anos posteriores.
Este inmoble non é escollido por azar. Representa un claro exemplo da especulación urbanística local. Pertence á construtora Juan Pérez paz
S.L., que lonxe de ser un pequeño comercio, ten
en propiedade un grande número de inmobles
nos barrios de Atochas e Orillamar, en Montealto.
Os veciños da zona alcumárono como “O rata”,
polas suas coñecidas estratexias pseudo-mafiosas para facerse coas casas das persoas máis
desfavorecidas, para poder así especular con
elas.
Este feito, engadido ao urbanismo feroz por parte
do Concello neste barrio, foron razóns dabondo
para escoller as Atochas, emblemático barrio coruñés, e centrar alí a loita.
Ao día seguinte da okupación, aparece xunto a
unha patrulla da policía local o fillo del, atopándose na porta cun avogado e unha persoa que
se identificaría voluntariamente en representación do “colectivo”. Tras explicarlles que isto era
unha okupación, e que non ían marchar, este interpón unha denuncia por “coaccións” en vía civil,
que non tardaría en cambiala por un delito de
“usurpación” en vía penal, cambio aconsellado,
supostamente, pola xuiza que instruía o caso,
sendo isto unha maniobra visiblemente ilegal.
Os primeiros meses, sen dúbida, o entusiasmo
e a ilusión eran máis que palpables. Concurrían
en asembleas unhas trinta ou corenta persoas,
todas propoñendo obradoiros e organizando grupos de traballo para a recomposición do espazo.
Creáronse comisións de legalidade, obras, actividades, comunicación no barrio, etc., que traballarían autónomamente informando despois, os
avances á asemblea xeral.
Estes primeiros momentos foron tan bonitos
como duros, xa que seguíase a matizar cuestións ideolóxicas e de funcionamento, tendo en
conta a amplitude de sensibilidades que alí confluían. Esta realidade engadida a outro tipo de
cuestións, non tardaría en derivar nunha escisión
e “desvinculación” do proxecto. Non chegaría ao
ano de funcionamento cando os problemas de
convivencia comezaron a xurdir.
Tendo en conta a heteroxeneidade mencionada,
moitas eran as ideas sobre o desenvolvemento
e cara onde tería que dirixirse o centro social.
decisións posteriores en cuestións legais, ata a
fin do centro social, se limitarían a por parches e
solventar os erros de dita comisión, chegando ao
punto de ter que desvincular á persoa identificada, derivado do persoamento de outros dous
compañeiros, incrementando así o número de
persoas identificadas e as sancións a percibir.
A comisión de finanzas é un tema, sen dúbida,
moi complicado de tratar. Sinxelamente as contas non daban, desaparecendo, nunha ocasión,
unha cantidade de cartos da que nunca se voltaría saber nada.
Estas circunstancias levarían a que unhas oito
ou dez persoas abandoaran o barco nada máis
zarpar, levándose con elas aos avogados e deixando desamparado legalmente o centro social.
Despois destas circunstancias, a asemblea
queda tocada, mais non afundida. A marcha destas persoas diminuiu o número de participantes
pero aumentou a confianza e a relación das que
alí quedaban.
Ia pasando o tempo entre asembleas, actividades e concertos, estes últimos moi concurridos,
e tamén entre agresións de cortes de auga e luz,
aos que os okupas respondían pinchando novamente. Desta maneira, chegaríamos ao 1º aniversario da Casa das Atochas, celebrándoo
cunha mani festivo-reivindicativa polas rúas da
cidade. Con pouca asistencia, tanto de manifestantes como de policías, o pasarrúas concluiría,
sen incidentes, colgando unha bandeira okupa
na estatua de María Pita, símbolo da cidade.
Esta mani serviu para que xente vinculada á
asemblea, como tamén simpatizantes da
mesma, asistiran por primeira vez a unha manifestación, o que evidenciou o pouco compromiso
ideolóxico que ata o momento a gran maioría da
cidade respiraba.
O que de primeiras eran asembleas creativas e
participativas, convertiuse en campos de batalla
non só ideolóxicos, senon tamén persoais. Certo
sector de xente comezou tímidamente a intentar
condicionar o funcionamento libre da asemblea.
Con medidas prohibitivas absurdas como a non
utilización do piso de arriba, a imposición de días
de traballo, aos cuales non asistirían, ou a impo- AnO ii
sición dun límite horario, que tampouco respetarían, intentando que un espazo cheo de vida as Despois deste primeiro ano, o C.S.O. se conso24 horas, fora limitado a unha apertura exclusiva, lidaba dando cabida a miles de iniciativas de moitos sectores da cidade, como de toda Galicia,
previamente marcada.
Este sector importante na asemblea dende o co- sendo os concertos o punto forte das actividamezo, asumiu voluntariamente facerse cargo des.
tanto da tesoureiría como da comisión legal,
feito, este último, comprensible xa que algúns Entre unhas cousas e outras, ía pasando o
tempo con aparente normalidade, ata chegar a
deles eran avogados profesionais.
As comisións creadas rendirían contas semanais cumplir dous anos de existencia.
á asemblea, tamén a tesoureiría e a comisión É neste momento en que as consecuencias legais comezaron chegar.
legal, algo que non sempre se producía.
No caso da comisión legal, e baixo o argumento O primeiro movimento por parte da xuiza foi citar
da confianza e do desenvolvemento pausado á persoa identificada, quen fora desvinculada xa
dun traballo complicado, se deixaba á asemblea do proxecto, transmitindo na sua declaración que
sen a máis mínima información dos avances ou el só era un interlocutor entre o colectivo
estratexias a seguir, deixando a esta totalmente “okupa” e a veciñanza.
exposta, dependente e desinformada. De feito as Por falta de experiencia y tras una nor-
páxina 21
malidade pouco habitual nos últimos dous anos,
e por non ter un asesoramento legal axeitado, a
asemblea entendeu esta citación como un comezo de desaloxo, pensando que este era o momento de facer unha demostración de forza e de
apoio social.
Así pois, o 26 de decembro do 2010 é convocada
a segunda manifestación pola okupación e contra o desaloxo do C.S.O. Casa das Atochas.
Nesta segunda ocasión, sen dúbida, as cousas
mudaran. Unha convocatoria de máis de 500
persoas, segundo a prensa, evidenciaba a consolidación do proxecto e o apoio que este sucitaba.
A mani, como era habitual, saía do Campo da
Leña (praza cercana á okupa) e continuaría pola
rúa Panaderos ata o centro da cidade. Alí, varias
persoas despregaron unha faixa de grandes dimensións, co lema “Un desaloxo, outra okupación”, nun andamio coñecido en plena rúa
principal, enfrente da sede central de Caixa Galicia. Nese momento, unhas quince ou vinte antorchas prenderon á vez deixando expectantes
tanto aos transeúntes como a policías, continuando a marcha ata a zona Obelisco e rúa
Real, que se percorreu sen incidentes, finalizando na praza María Pita coa solta dun globo
aerostático coa simboloxía okupa, perdéndose
no horizonte.
Esta manifestación foi importante, xa que confirmaba o respaldo ao centro social e daba forzas
aos okupas para facer fronte ao que estaba por
vir.
AnO iii
Na primeira metade deste terceiro ano, as actividades e a vida do centro continuaron a sua rutina
cotidiana, incluso un esplendor de caras novas
pululaban pola asemblea. Propoñendo e participando, currando ou simplemente estando. Por
fin, poderiase crer que a okupación e un sentimento de desobediencia e rebeldía calara, sen
dúbida, nas mentes e nos corazóns da xuventude coruñesa.
Que pouco dura o bo. A comezos do mes de decembro, a xuiza que instruía o caso lanza unha
ameaza cual “sheriff” de calquera estado yankie.
Consiste en que se abandone a casa de maneira
inmediata, antes do día 9 de dito mes, de maneira voluntaria, baixo a promesa de que non se
emprenderían as accións correspondentes e que
todas as partes sairían satisfeitas.
Esta advertencia ou ameaza non afectou aparentemente aos okupas, xa que, dende os comezos, tiñan claro que isto sería unha expresión de
resistencia clara e directa ata o último segundo.
Non foi así para todos. Tristemente, e sen explicacións previas, algunha xente da asemblea,
así
como
moitas
persoas
simpatizantes da mesma, desapareceron
páxina 22
como por arte de maxia na semana máis crítica
ata o momento, de toda a historia do centro social, deixando a capacidade operativa da asemblea baixo mínimos.
Os okupas non languideceron e, coa axuda de
amigxs e compañeirxs, dispuxéronse a preparar
o caldo de cultivo do que sería a terceira mani
contra o desaloxo da mítica okupa coruñesa.
Estes foron, sen dúbida, momentos moi duros,
xa que esa casa que lles dera vida estes últimos
tres anos, estaba a ser desmontada tanto pola
asemblea como por particulares, deixando baleiro o espazo, sen deixar sequera cuchariñas
para o café.
Fixéronse faixas que se colgarían en todas as
pontes da cidade, escribíronse textos e cartaces,
preparouse o percorrido, así como toda a sua loxística, e comezouse a mover todo o aparato
anti-represivo para afrontar ese momento. Todo,
mentres as actividades do centro, seguían funcionando, iso sí, baixo mínimos.
Así pois, dous días despois da data de abandono
límite, imposta por lei, o 11 de decembro convocouse no Campo de Marte a terceira e máis que
comentada manifestación da Casa das atochas.
Cunha asistencia aproximada dunhas 600 persoas e en plena semana do nadal, a manifestación percorre as rúas coruñesas cun sentimento
claro de conflicto e combatividade, pintando todo
o que se atopaban ao seu paso, barcos, inmobiliarias, etc…. Ao chegar ao centro, unha oficina
de telefonía móvil e unha sucursal bancaria e un
estabelecemento multinacional de “alimentación”
foron marcados por simpatizantes, baixo a mirada coruñesa dos medios de comunicación. In-
explicablemente a policía non actuou coa sua
contundencia habitual. Rematando a movilización nas inmediacións da casa, cortando unha
arteria principal que unía a casa ao centro durante dúas horas.
Membros da asemblea, así como moitos asistentes á mani quedaron contentos do transcurso da
mesma e do seu carácter combativo, alegría que
non duraría moito tempo.
Ao día seguinte, a prensa seria lanzou o seu
mortal ataque. Unanimidade e primeira plana en
todos os xornais: “A manifestación okupa transcurre entre actos vandálicos e ante a pasividade
policial”.
Prensa escrita, televisións autonómicas e estatais, ciberperiodismo, etc. Todo o mecanismo de
acoso e derribo poñíase en marcha.
Os eloxios lanzados previamente coa intención
de calmar as nosas conciencias, convertíronse
en dardos afilados de manipulación e desinformación.
O descrédito xa non abandonaría aos okupas,
perseguíndoos ata os seus últimos días, sendo
máis palpable na semana posterior á mani.
Esta presión fixo dubidar a algunha xente, pasando de pensar o ben que saira a manifestación
a condenala directamente. Tamén a pouca xente
que quedaba deambulando pola okupa foi condicionada e asustada, deixando á asemblea e o
centro social con aproximadamente 6-8 persoas.
Desta maneira afrontábase a etapa final. Reforzaríanse as permanencias, menos concurridas
as nocturnas, e tamén se reforza medianamente
a casa coa finalidade de retrasar o máximo posi-
ble o momento do desaloxo. E unha decisión
clara: cando veñan, prao tellado. As actividades
mantivéronse ata o último momento, ainda que
cada vez con menos número de xente.
E, así, chegou o momento. O 12 de abril de 2011,
ás 7:30h, un grupo de G.O.E.S., armados con
metralletas, irrumpiron na casa. Atoparon alí a
duas persoas que, ao escoitar os primeiros ruidos, puxeron en marcha o plan acordado.
Nas inmediacións da okupa, a presencia policial
era esaxerada como facía tempo que non se vía.
A iso das 8h da mañá, un grupo de simpatizantes
xa estaba apoiando aos compañeiros que resistían, enfrontándose aos antidisturbios e xornalistas e berraron ben forte coa fin de que os
compañeiros non se sentiran sós.
Dentro, os operativos dos G.O.E.S., desmontaba
en tan só 20 minutos a defensa construida precariamente na casa. Alí atopáronse aos okupas,
subidos ao tellado, que despregaron faixas e fixeron sonar sereas, anunciando o fin de tres
anos de resistencia.
Os policías actuaron correctamente, sen agresións aos que alí se atopaban. Despois de identificalos, deixáronos marchar esa mesma mañá,
xuntándose estes coas vinte persoas que os
apoiaban na rúa.
Esa mesma tarde foi convocada unha concentración contra o desaloxo no Obelisco. Xuntaríanse
alí unhas 200 persoas e o que sería unha simple
concentración, derivou, tras un quiebro improvisado á policía, nunha mani en toda regla, percorrendo a rúa Real ata finalizar ás portas das
ruinas no que se convertira o centro social.
E, días máis tarde, se convocaría o que sería a
cuarta manifestación das Atochas.
O lugar era o Campo da Leña, ás 6h da tarde,
cunha asistencia de 200 persoas aproximadamente, mentres os axentes, uns 170 armados
ata os dentes. A manifestación non chegou sair,
pola forte presencia policial, a sua actitude asasina e porque algúns dos que alí estaban botáronse para atrás. Foi, sen dúbida, o final máis
frustrante que podía ter esta okupación.
Esa mesma noite, ao parecer, un grupo de descoñecidos solidarios crearon disturbios polas
rúas da cidade que rematou con varias oficinas
bancarias destrozadas e un ataque directo contra
o edifico de facenda. Estas accións tiveron como
consecuencia a detención de duas persoas de
fora do entorno okupa, o cual leva a pensar noutra montaxe policial.
Isto pretende ser a historia resumida de tres anos
de vida do C.S.O. Casa das Atochas, confiando
que, vindeiramente, o final ainda está por
escribir, porque ainda que semelle que todo
rematou, isto, non é máis que o comezo…
páxina 23
A Casa do Vento
En pleno ano Xacobeo un grupo de xóvenes de
boa familia aburridos e chegados cada un de
diferentes partes do Reino todos con unha forte
ideoloxía "pes negrista" e con algo de inspiración divina decidimos facer unha asamblea de
okupación e poñernos a buscar casas esquecidas, baleiras e cochambrosas. Atopamos entón
na terra prometida das beiras do Sarela unha
casa habitada por uns ilustres aristocratas okupas; os moi canallas cederonnola esnaquizando todo o noso radicalismo okupa, e como é
mais sinxelo unha cesion non o pensamos nin
un intre (polo que puideran decirnos os nosos
pais) e decidimos aposentarnos. Tras catro
meses de asamblearismo nobiliario e bailes de
salón, seguindo a nosa biblia panfletaria conseguimos manter unha programación de actividades como o xantar musical, ioga, pintura,
cine-forum, obradoiros de faino ti mesma, xan-
CSOA O Salgueirón:
un centro okupado en contra da
especulación no litoral,
Cangas do Morrazo
En 1937 constrúese unha fábrica en Cangas do
Morrazo que chegaría a ser a maior de toda a
industria conserveira de Europa: a conserveira
Massó Hermanos (Massó é apelido catalán),
que daba traballo a 1.500 almas, mulleres na
súa maior parte. A extensión total dos terreos
tar vegano, charlas, festas e concertos pola autoxestión e outras actividades puntuais. Para
perturbá-la mente dos profanos con maior eficiencia tendemos a encadrar estas actividades
en apetitosos bloques mensuales temáticos
como o de alimentación e consumo, suciedade
e B12, la ley antitabaco, o parkinson ou parálise
dos beizos de Rajoy...
Como en calquera centro combativo contra o
sistema temos una biblioteca en construccion,
un centro de reciclaxe de comida basura, unha
tenda gratis de roupa, un posto de fanzines,
unha cousoteca e, como non, un futbolin, además de espacios liberados das garras dos escombros capitalistas como e un cine-teatrillo
enmoquetado, cocina de deseño, xardins versallescos e un taller e unha sala de ensayo que
aínda esta por currar por otros burgueses e nobles como nos. Os luns as oito reunímonos
abiertamente na casa para conspirar e cambiar
o mundo. Si non creiste nada do que
liches....¡Fas ben! Pasate e comprobalo
de Massó era de 180.000 m2 que albergaban,
ademais da enorme factoría, edificios destinados á cantina e aseos, economato, gardería infantil, vivenda de conserxes, xardín, hotel etc.
Sesenta anos despois, en 1996,e tras máis
dunha década tambaleándose, a fábrica pecha
definitivamente e comeza a transformarse
nunha ruína xigantesca. En 2004 convértese no
punto de mira da promotora Marina Atlántica
que co respaldo de bancos, políticos e arquitectos de fama quere construír na zona do Salgueirón unha urbanización de luxo, porto
deportivo e centro comercial, deleitando cun
novo episodio de especulación no litoral galego.
O Foro Social de Cangas, que comezará a súa
andaina coa loita contra o PXOM, oponse radicalmente ó proxecto de Marina Atlántica e centra a súa actividade na paralización das obras:
con manifestacións na rúa e mobilizacións por
mar; con avogados e trámites legais; con irrupcións en plenos e participación en reunións con
alcaldes e autoridades portuarias; con camisetas, con insignias, con música; con cartos para
pagar multas; con quendas de xente que, esperando no camiño a chegada dos camións, frearon a corpo o seu paso ó lugar das obras; e
coas resistencia ante as forzas de seguridade
páxina 24
do estado que fixeron a súa contribución con paus e porrazos.
No Foro foi onde cadramos algúns
que queriamos desmarcarnos dos
lindes que traza o propio sistema
para a reivindicación, sen ter que
abandonar a loita. Frear ós especuladores estaba ben, pero cal era a
nosa proposta real para o Salgueirón? Daquela autonomeámonos
“Salvemos o Salgueirón” e comezamos a facer roteiros e limpezas na
zona, para ir familiarizándonos co
lugar. Despois dun ano de traballo
xuntos a idea da ocupación prendeu no centro das nosas cabezas.
A creación dun centro social ocupado e autoxestionado dentro dos
dominios de Marina Atlántica daba
resposta satisfactoria a aquela pregunta e plantexaba moitas outras.
Apostamos pola recuperación do
espazo abandonado, pola organización de actividades culturais, sociais e políticas, pola apertura de novas vías e propostas, pola utilización
dun sitio aberto desde o que traballar sobre o
terreo, sen líderes nen ideólogos e combatendo
a pé de rúa un sistema capitalista que só
atende á lóxica dos cartos e que, polo tanto,
desprezamos; apostamos por menos consumo
e máis cultura.
Era a primeira vez que ocupabamos, con todo o
que iso significa. Pasaron meses mentres buscamos o sitio, información e reforzos. O día 24
de maio de 2010 tiñamos un pouco de todo; estabamos dispostos. Ocupamos a antiga cantina, unha nave impresionante chantada fronte
ó mar, lindeira coa fábrica. Afortunadamente, 2
de cada 3 persoas das que entraron a ocupar
esa noite (ou se se prefire, 2.000 de cada
3.000) xa ocupara antes. De non ser así... si
que sabemos o que podería pasar, e non ía
gustarnos nada. A eses, grazas de corazón!
Nunca se nos ocurrira pensar que intentarían
botarnos a punta de taladro ;)
A xente e as ganas comezaron a rebordar por
todas partes e tiramos a casa pola ventá: sacáronse toneladas de merda e ante o desinterese
das autoridades por recollela, levámoslle nós
mesmos unha pequena mostra ás portas do
concello en medio dunha xornada de celebracións que tivo o seu punto final co primeiro con-
certo que fixemos no centro. Atrás disto viñeron
palestras (control social e novas tecnoloxías,
transxénicos, OTAN, presos), proxeccións (liberación animal, crítica ó capitalismo), roteiros,
xornadas de limpeza, comedores veganos, malabares, talleres de ioga, de defensa persoal,
de software libre, feiras de troco, celebración de
festas pagás etc.
E no centro do Centro, ubicamos a asemblea,
auténtico motor que rexe toda a maquinaria.
As veces que verdes e pitufos se deixaron ver
foron poucas e anecdóticas, a convivencia cos
veciños, anque con algunha tirantez puntual,
transcorre tranquila e o impacto na vila, por dicilo dalgún xeito, é sutil. Levantamos un muro
de silencio ante os medios de comunicación
burgueses, así que temos mala prensa pero
nada que lamentar.
Vai para un ano que empezamos e o CSOA O
Salgueirón segue en pé: en pé de guerra. Mantemos aceso o lume lar porque, e a pesar das
flutuacións de xente, temos un núcleo duro de
xente que cre no que está facendo; ademais,
son tercos coma mulas e van sen présa ningunha.
Daí que confiemos en que o centro vai durar.
Eis a nosa baza.
Asemblea do Salgueirón CSOA
páxina 25
cso Casa da estación ( pontedeume)
POR QUÉ OKUPAMOS?
Vivimos Nun sistema que privatizou o solo que
pisamos convertindoo nunha mercancía mais,
implantou un modelo desenrolista salvaxe que se
manifesta na masiva proliferación de urbanizacións, campos de golf, autopistas… e unha serie
de infraestructuras, moitas veces innecesarias,
xerando graves problemas ambientais e sociais.
Os gobernos de turno implementan estas políticas en beneficio dos intereses empresariais, provocando, entre outras cousas, que as
desigualdades entre a clase alta e a clase traballadora sexan cada vez maiores.
Para levar a cabo esta política, o sistema necesita paralelamente apagar toda expresión de resistencia popular. Mentras centos de edificios
encontranse nunha situación de abandono esperando a sua recalificación (e polo tanto o aumento do seu valor especulativo), os locais
públicos donde poder reunirse, organizarse e
tomar parte nas cuestións que afectan as nosas
vidas, están maiormente controlados pola burocracia institucional.
Por eso okupamos. Porque creemos necesario
denunciar e loitar contra a especulación urbanística con feitos ademáis de con palabras. Porque
necesitamos espacios onde aglutinar e impulsar
as protestas existentes, crear puntos de encontro
para a transformación revolucionaria da sociedade.
Porque a pesar de que nos medios privados e
públicos de desinformación din que este sistema
é democrático, creemos que é hora de conquistar a democracia real coa participación popular
na política anticapitalista, activando a loita nos
barrios e construindo así a verdadeira democracia directa.
Porque creemos que okupar é recuperar o que
nos pertence, o que pertence a maioria da poboación, a que traballa por un miserable salario
construindo os edificios onde vivimos e amasando o pan que comemos, e que sin embargo
despois non e dona do que produce (máis ben
cada día nos cobran máis por todo). A penas
somos donxs dos nosos propios corpos, que nos
obligan a poñer
a disposición de empresarixs e banqueirxs que
se enchen os bolsillos a nosa conta. Okupar é,
sinxelamente, recuperar o que nos foi quitado.
RESUMO DESTE PRIMEIRO ANO
Unha vez explicados os motivos que nos levaron a okupar gustaríanos facer un resumo das
actividades que fixemos o longo de todo este
tempo que o centro social leva en funcionamento. Todo comezou despois de seis meses
de rehabilitación, exactamente un 19 de Decembro de 2009 cando un grupo de xente de forma
desinteresada e sen ningún ánimo de lucro comezamos a facer actividades de carácter social,
político e cultural nun espazo abandoado.
Comezamos cun concertó de inauguración o que
nos vindeiros meses lle seguiron un sinfín de actividades máis , entre as que cabe destacar
charlas de todo tipo tanto sociais como poliíticas
(Unión libertaria, briga, educación fora da escola
,bicicaravana en defensa da tera…) presentación
de libros (Félix Rodrigo Mora) , talleres de reciclado de aceite para facer xabrón,creación de
horta ecolóxica, Xornadas de integración co pobo
de Senegal,Concerto solidario polo Sahara,Concerto solidario co pobo de Haití ,III Xornadas micolóxicas e un lote concertos de grupos de sitios
como Navarra, Madrid, Valladolid, Oporto, Salamanca,Noruega e toda a xeografía galega.
Ademais destas actividades que a xente nos propón desinteresadamente xa que isto é un centro
social por e para todos na casa hai una serie de
actividades fixas como son o taller de percusión
(que sin carrera non seria nada) o taller de malabares(David e xampito) proxeccións os mércores, biblioteca, tenda libre, contrainformación e o
mais importante de todo una asamblea horizontal
tódolos luns, na que decidimos mediante consenso como organizamos as actividades e como
funciona o centro social.
Despois disto queríamos agradecer profundamente a todo o mundo que nos axudou neste
proxecto, a todos os que creeron neste proxecto
,e a todos os que non creían tamén ,xa que nos
daban mais forza si cabe para demostrar que a
autoxestión e a solidariedade entre persoas é posible ,un enorme e grandísimo agradecemento a
xente da CASA DAS ATOCHAS que nos deron
un empuxón enorme para que este proxecto
fora cara diante e que lle deron vida outra vez o
movemento okupa na Galiza ,a tódolos grupos
que tocaron aquí a todos os que apagachedes a
sede na nosa humilde barra en fin a todo o
mundo que colaborou con nos dunha ou outra
forma de todo corazón
GRACIÑAS.
Okupamos porque queremos atacar o pilar principal do sistema capitalista: a propiedade privada
(que por encima dos contos de fadas é a excusa
para enriquecer máis a quenes máis teñen e a CONTRA A ESPECULACIÓN, QUE VIVA A
OKUPACIÓN !!!
quenes menos teñen).
páxina 26
acerca dos
indignados
““[...] Cualquer que fale de sociedade non-violenta sen falar tamén da demolición do Estado e
do capitalismo ten, non un, senon miles de cadáveres na boca. Un estado non-violento é unha
contradicción terminolóxica. O dereito o sabe, e
de feito fala de monopolio lexítimo da violencia.
¿Lexítimo? ¿E quen o di? O Estado. O non-violento o cre.
[...] Capitini, ainda que poderiamos citar tamén a
Gandhi, propugnaba a
sabotaxe das estructuras opresivas como método de loita non-violenta ¿Que
din os non-violentos que berran contra o terrorismo, isto é, contra a violencia cega e indiscriminada, cando alguen sabotea unha central
nuclear ou un laboratorio de biotecnoloxía? ¿Accións así producen ou destruen a violencia? Nonvolencia é aquí outro nome para indolencia e
cobardía.
A cuestión é que todos os defensores da orde
definen non-violencia como
respeto da legalidade e do diálogo democrático.
“Unha pantasma recorre Europa: a pantasma da
indignación. Xa non é necesaria unha rabia, un
odio cara a clase antagónica, nen sequera fai
falla recoñecer a sua existencia, nen de quenes—con porra e pistola en man— se
encargan de defendela. Con estar indignado
chega. Lonxe de analizar un fenómeno —un espectro que, como un dejà-vu do pior do cidadanismo antiglobalización de fai uns anos, que
non é máis que unha nostalxia pola perda duns
supostos valores e privilexios que na Europa pos
Segunda Guerra Mundial foron increscendo—
simplemente recopilaremos algúns escritos (uns
vellos, outros non tanto) para facer deste recente
empacho algo máis que unha mala dixestión.
Moito habería que escribirse, moitas cosas —
boas e malas— sairán de todo isto. As boas
iránse vendo co tempo, as malas non fai falla
agardar moito para velas, xa que están calcadas
no ADN do movimento. Dirásenos, con motivo
quizais, que é fácil criticar algo do cual non se
forma parte, ao que poderiamos responder con
outra pregunta: ¿non é iso algo que os anarquistas sempre fixemos?
Dirásenos que estamos a perder unha oportunidade de «levar o noso discurso». Non somos
nen evanxelistas nen políticos profesionais, non
precisamos «levar o noso discurso» e, de feito,
non hai nada máis errado que pensar que temos
un único discurso. As nosas ideas están alí onde
se cuestione a autoridade, a propiedade privada,
os privilexios e a explotación:
en definitiva, onde se cuestione e se actúe en
contra de cualquera forma de opresión e xerarquía. Onde isto suceda, aí está o noso suposto
discurso, sen necesidade de que, como apóstoles, vaiamos levalo. E é esa identificación con
quenes loitan contra a dominación o que nos fai
recoñecernos cos demais, sen necesidade de
vernos as caras.
Lembrarásenos, case coma se estivéramos a
perder a oportunidade das nosas vidas, que era
o momento para sair do gueto. Pero quenes
nos sentimos cómplices de quen se rebela, de
quen se insurxe e loita, de quen esta loita a transforma en rebeldía contra o que nos asfixia e non
deixará de asfixiarnos a menos que fagamos
algo, e quenes vemos nel un igual, un dos nosos,
non podemos pensar en termos de gueto. Se sair
do gueto significa abandonar as nosas complicidades máis íntimas, a nosa capacidade de entendernos sen palabras, a nosa posibilidade de
guardar eses (a veces terribles, a veces fermosos) segredos, algo non vai ben.
Hoxe máis que nunca hai quenes sentimos unha
forte necesidade de fortalecer eses lazos, algúns
sólidos e outros non tanto, que nos fan atopar
unha complicidade inexpresable, con miradas e
guiños, entre toda esa multitude que se indigna.”
“Nos últimos tempos, todos os aparatos estatais
non fan máis que falar da violencia nas rúas. Os
profesionais da desinformación, que
defenden a ultranza as intervencións «humanitarias», como agora chaman ás guerras, escandalizánse ante a reaparición de actos de rabia
multitudinarios.
Esas movilizacións masivas, que en base á acción directa —pasiva ou activa— mostran ás claras que isto non vai ben, deixan entrever o
propoñen, máis ou menos directamente, un proxecto de vida antagónico ao actual e pretenden
acabar con este circo de miseria humana e social
ao que este sistema nos somete.”
extraido de: ¡ENRABIAOS! Algunos apuntes
acerca de la #Spanish revolution
páxina 27
Falando de incontrolados...
telón e comezara o espectáculo. Todo un show
Unha reflexión sobre os últimos episodios de luita que nos ofreceron os sindicatos en colaboración
coa guardia civil e patrocinado polos empresarios
dos mineiros en León
mineiros Vitorino Alonso e Manuel Lamelas Viloria(1).
Incontrolado, da
1. adx. e s. Que actúa ou funciona sen control,
Precisamente, este primeiro personaxiño do que
sen orde, sen disciplina, sen
facemos referencia, alias “Don Vito Carbone”(2),
suxeición.
unha das chaves para entender esta folga, é o
A presente situación da minería merece unha maior interesado e, polo tanto, o maior instigador;
análise máis detallada e profunda da que pode- un patán desalmado, capaz de deixar durante
riamos dicir neste artigo, que naceu como res- meses a miles de familias sen cobrar para preposta ao interese mediático, empeñado en sionar ao estado e poder conseguir melloras,
tales como o Real Decreto e millóns de euros
mostrar somentes unha cara da moeda.
para o seu xa inflado patrimonio.
O pasado 8 de setembro daba comezo unha
folga do sector mineiro da cuenca leonesa. Nesta Para entender a mentalidade de homes coma
cuenca nunca cheirou a cousa tan podre. Tradi- este, só fai falla lembrar o seu pasado franquista,
cionalmente o traballo era a mina, mais a suce- ou ver que dentre as suas muitas propiedades fisiva reestructuración económica que foi gura un famoso coto de caza no que se atopa
prexubilando e despedindo nos últimos quince "La cueva de Chaves"(3) que era un dos melloanos a máis de 20.000 mineiros, foi abocando a res xacementos arqueolóxicos do Neolítico na
esta rexión, comprendida por máis de 500.000 península ibérica até que el mesmo mandouna
habitantes que directa e indirectamente depen- dinamitar, e así non ter que abrir a finca nin rendir
contas con arqueólogos e institucións públicas.
den do carbón, á ruina económica.
Ante unha situación límite, incluso desesperada,
sobre todo para os que teñen que saldar contas
coas altas sumas de diñeiro que esixe a educación pública dos seus fillos, os mineiros comezaron unha folga para eles necesaria e, en cambio,
beneficiosa para os empresarios. Xa estaba así
ideada a trama perfecta para que se abrira o
páxina 28
Unha vez máis está a conseguir bos froitos, pois
pasados dez días de folga, o estado ingresoulle
a frioleira suma de 8 millóns de euros, dabondo
para pagar á plantilla durante muito máis tempo
que os dous meses que levan sen percibir o seu
salario. Pero, como era de esperar, a súa política
mafiosa foi pagar tan só medio mes e afirmar nin
máis nin menos “esto no da ni pa pipas”(4).
Non menos importante neste espectáculo é o
papel dos sindicatos. Poucas veces se lles viu
tan claramente traballando polos mesmos intereses que os empresarios, e poucas veces se percibiu tan ben o intento destes por controlar as
folgas. Para logralo, debían lidiar cos restos do
sector mineiro -cunha ampla tradición de luita
real-, e intentar, por un lado, dar un halo de radicalidade ás súas reivindicacións (que, como dixemos, son as mesmas que a dos empresarios,
o famoso real decreto), coa esperanza de que os
obreiros, cada vez máis cabreados, sigan baixo
o redil das suas consignas.
É a clásica política da cenoura e o palo: por unha
banda eles pactan cos medios e a guardia civil
os cortes, por outra, para aquel que saia do redil
e intente provocar danos reais, centenares de
G.R.S.(5), grupo de élite de “máximo nivel” da
guardia civil especializado na contención onde
hai grandes concentracións de masas e na detención de “persoas perigosas”, entre outras cousas, provistos de sofisticadas brigadas
helitransportadas, repartindo leña sen nengún
miramento.
Non é de extrañar que muitos destes mineiros,
conscientes da sua situación e capaces de enfrentarse con estes clásicos inimigos, decidiran
mudar de tácticas de luita, organizándose autónomamente á marxe dos sindicatos.
E así comeza a batalla da cuenca, agardamos
que non sexa a última. Mineiros de Bembibre e
Villablino empezaron, con piquetes pouco numerosos pero mui efectivos, a organizar cortes de
tráfico sucesivos, colapsando puntos estratéxicos das principais vías de comunicación ao seu
paso pola rexión. E para dificultar ainda máis instaurar a normalidade, facían cruzar vehículos de
grandes dimensións e lles quitaban as chaves;
rodas pinchadas, mercadoría dos camións tirada,
barricadas para defenderse das forzas da orde
tanto na entrada dos povos como nos mesmos
puntos onde organizaban os cortes... E se as
condicións numéricas eran favorables non dubidaban un intre en enfrentarse coa guardia civil.
dos”. Algún que outro piquete logrou interceptar
a algún destes personaxiños e darlle un pequeno
susto.
Mentres, os sindicalistas están a ser cada vez
máis cuestionados, tanto nas asembleas como
directamente nos enfrontamentos, nos que nin
se lles vía de lonxe, recibindo silbidos, abucheos
e insultos…
Non sabemos en que ficará a cousa, o que sí sabemos é de que lado estamos. Quizais outra vez
sexan derrotados, e quizais sexan poucos para
luitar contra tanta barbarie, pero nunca poderán
avergonzarse de agochar a cabeza neste episodio, como muitos outros sí terían que facelo.
Todo un guiño e apoio para os mineiros que realmente están en luita.
Que se extenda a revolta!!
Hai que armala!!
Referencias:
(1) Sindicatos e Empresarios: negocio asegurado
(2) "Vitorino Alonso para nóveles"
(3) Documentario denuncia "Chaves, la memoria
expoliada"
(4) Algunos mineros de los Grupos Alonso y Viloria cobran media nómina de julio
Tampouco os empresarios e os seus secuaces (5) Reportaxe TV Canarias sobre a GRS
(capataces, encargados, enxeñeiros…) estaban
fora do punto de mira dos chamados “incontrola-
páxina 29
sobre las
últimas
huelgas
Tibia repercusión de una huelga general que sólo
podría haber sido un éxito desmarcándose del
sindicalismo oficial
Con desigual seguimiento entre ciudades y sectores, pasa sin pena ni gloria una huelga general
que encuentra a los obreros indecisos entre secundar una pantomima pactada con el gobierno
(para insuflar un último hálito de vida a un sindicalismo moribundo) y la certeza de que es necesario protestar contra una reforma laboral que,
desmantelando las conquistas obreras del pasado, parece devolvernos al siglo diecinueve.
Exceptuando en Barcelona donde la huelga si
que ha adquirido un marcado signo anticapitalista, sucediéndose allí las batallas campales que
deberían haber asolado la geografía ibérica, en
el resto del estado los sindicatos vendeobreros
han podido mantener domesticadas a las masas
(aunque de una manera manifiestamente cansina, resignada y descreída), revalidando así su
papel en la contención social que tan buena falta
le hace al gobierno en estos difíciles tiempos.
Galicia no ha sido una excepción a la regla
páxina 30
general, no obstante se han podido observar tímidos intentos de desbordar los marcos establecidos (aquellas trabas legales que encorsetan la
protesta en los márgenes de lo inocuo e inofensivo), consiguiendo avivar una pequeña llama de
combate entre tanto borreguismo oficialista y
manso seguidismo sindical.
Ya con anterioridad al comienzo de la huelga se
sucedieron los ataques a partidos políticos (cócteles molotov contra sedes del PSOE pocas
horas antes del inicio del paro –noticia en “Galizalivre”-, precedidas por un bombazo en una
sede del mismo partido en A Estrada que la
prensa atribuye a Resistencia Galega –noticia en
este mismo blog-), también hubo ataques a los
propios sindicatos, como el sucedido en A Coruña –noticia en este blog-, o el ataque explosivo
contra una sede del INEM en Lugo –noticia en
Galizalivre- también atribuído a Resistencia Galega.
Durante la jornada del 29 también sucedieron algunas acciones, por ejemplo en Vigo se lanzaron
cócteles molotov contra dos empresas de trabajo
temporal y contra el Corte Ingles, según nos in-
forma “diarioliverdade” en su extenso y completo
seguimiento de la huelga en Galicia -aquí-.
También en Vigo, en torno a las 6:00 de la madrugada, la policía efectuó cuatro detenciones
tras una pelea con un piquete. La refriega se
saldó con al menos tres policías heridos y con
los detenidos salvajemente apaleados por numerosos uniformados. Los compañeros, algunos
muy magullados o con varios puntos de sutura,
fueron puestos en libertad con cargos a primera
hora de la tarde.
Varias barricadas de fuego, confeccionadas con
neumáticos y contenedores, cortaron carreteras
de la ciudad con mayor seguimiento de la huelga
en Galicia, donde el paro de los astilleros fue casi
del 100% y se consiguió paralizar Citroën durante los turnos de noche.
También en Vigo ardieron cerca de 120 contenedores (La voz de Galicia) y “diarioliberdade” informa de la quema de un autobús urbano,
aunque este incidente no se ve reflejado por la
prensa comercial.
En A Coruña se cortaron brevemente los accesos
a la ciudad con barricadas de neumáticos incendiados lo que ocasionó carreras e identificaciones policiales.
Un empresario Coruñés asegura que la explosión y posterior incendio de uno de sus contenedores en el muelle de Oza fue obra de los
piquetes; estaba lleno de material de obra e indumentaria de trabajo.
En Ferrol se produjeron cargas y detenciones
cuando los piquetes incendiaron barricadas para
paralizar la estación de autobuses; los detenidos
fueron puestos en libertad en el mismo día pero
denuncian malos tratos. Se consigue cerrar Alcampo por la mañana, principal centro comercial
de la urbe, por primera vez en una huelga general, sin embargo por la tarde ya estaba abierto,
al igual que otros muchos comercios.
Lamentable es el pacto, por parte de los sindicatos, del cierre de comercios solo hasta que se
produzcan las manifestaciones; traición ésta que
tuvo lugar en todas partes y que sigue la consigna de que la huega debe ser más aparente y
mediática que realmente efectiva.
En Compostela se quemaron varios contenedores de basura y hubo cargas y policiales contra
da teoría a praxe...
algunos piquetes. 5 personas habrían sido detenidas con gasolina y material para confeccionar
barricadas según información de la prensa empresarial (El Progreso de Lugo).
En Lugo se cortaron los accesos al polígono de
O Ceao con barricadas ardiendo. También se
produjeron cuatro detenciones tras un altercado
con la policía en el que varios agentes resultaron
heridos. Los detenidos, que fueron sorprendidos
realizando pintadas según la voz de Galicia y por
un delito de “daños a bienes inmuebles” y atentado según el progreso de Lugo, pertenecerían
a un “grupo radical independentista” (La voz de
Galicia).
Una falsa amenaza de bomba obligó al desalojo
del edificio de la Seguridad Social.
En Orense se habrían producido dos detenciones por quema de contenedores según datos de
la Policía Nacional.
La prensa informa de un total de17 detenciones
en toda Galicia. En España superarían la centena. A nivel estatal los incidentes más graves
habrían sucedido en Barcelona, Madrid (en Getafe la policía llegó a realizar disparos al aire), en
diversas ciudades de Andalucía y en Valencia.
En general los medios alternativos hacen gala de
un triunfalismo excesivo si comparamos esta
huelga general con sus precedentes y si tenemos en cuenta las excepcionales circunstancias
en las que nos encontramos en la actualidad.
Los sindicatos oficiales han conseguido salir airosos de una movilización que los legitima. No
sufrieron el cuestionamiento de su autoridad que
cabría esperar en una situación como la actual,
en la que solo ejercen de “apagafuegos” institucionales y pretenden derivar el lógico descontento popular por los mansos caminos
democráticos de la pantomima mediática y el
parloteo sin consecuencias. Los trabajadores,
conocedores de la traición de sus “dirigentes”,
han oscilado entre seguir a regañadientes las vacías consignas sindicales y hacer oídos sordos
a la llamada a la movilización; pero no han arremetido contra la legitimidad de sus pretendidos
delegados rompiendo la paz social (esa que los
sindicatos pretenden afianzar mientras aparentan lo contrarío) y sacudiéndose el yugo de aquellos que dicen representarlos.
chegou o
momento
páxina 31
La huelga general del 27 de enero en Galicia
El 27 de enero del 2010 se convocó una huelga
general en Galicia, Euskadi, Cataluña y Navarra,
mientras que en el resto de España se realizaron
protestas y manifestaciones. La movilización,
que no contó con el apoyo de las dos centrales
sindicales mayoritarias, CCOO y UGT, tenía
como fin protestar contra la reforma de las pensiones, que eleva la edad de jubilación así como
los años de cómputo para la misma, y que está
pensada para beneficiar al gran capital, a través
de los fondos de pensiones privados, a costa del
común de los mortales.
En Galicia, que es lo que nos ocupa, tuvo un seguimiento bastante escaso, aunque se saldó con
algunas cargas contra piquetes (en Ferrol, por
ejemplo, contra miembros de la CNT), desordenes de diversa consideración y la detención de
varios activistas en distintas ciudades. Destaca,
entre los múltiples sabotajes de esa noche, el
apedreamiento por parte de anarquistas desconocidos de una sede del BNG en Compostela,
acción que levantó polémica en algunos foros activistas internáuticos.
viendo a ejercer de oposición después de la
mansedumbre sindical de los años de bipartito y
tratando de atraer el interés de una izquierda
desencantada, dolida por comprobar como la radicalidad se queda a las puertas de los despachos de la Xunta y el nacionalismo no es más
que folclore de gaitas y panderetas desde las cómodas butacas del poder. Reducir la huelga únicamente a las manifestaciones y a unos piquetes
tan anecdóticos como teatrales era lo que convenía para arañar votos en el próximo circo electoral.
Por último nos encontramos con los grupos antisistema, los sindicatos minoritarios y los mal llamados “movimientos sociales”, a estos solo les
(nos) interesaba radicalizar el conflicto, con la esperanza de ir despertando a un aborregado ciudadano que, por lo de ahora, parece más
interesado en escuchar a Belén Esteban, ver el
fútbol o seguir el gran hermano que en luchar
por cambiar el alarmante rumbo que enfilan los
acontecimientos. Desde esta óptica, la cosa no
ha sido si no un entrenamiento más o menos eficaz para lo que sin duda está por venir.
Ahí va una pequeña valoración de la jornada:
Finalmente, para el común de los mortales la
huelga no tubo apenas repercusión. La mayoría
ni siquiera se enteró, puesto que la CIG no pretendió que trascendiera de su militancia (de ahí
que empezaran la propaganda escasos días
antes de la jornada escogida y más bien a medio
gas) y, salvo por los multitudinarios y festivos paseos matutinos, que algunos gustan en llamar
manifestaciones, no tuvo el menor seguimiento
en cuanto a paro de trabajadores.
Tras la tibia huelga del 29 de septiembre, la
huelga del 27 de enero deja un cierto regusto
agridulce en la boca. Por un lado la tozuda negativa de los sindicatos oficiales a secundar la
protesta, pese a que apenas se recuerda una situación en la que la movilización se revele tan
evidentemente necesaria, unida a su entreguismo servil a las maniobras desmovilizadoras
del gobierno, no hacen si no precipitar el descredito de las escleróticas centrales mayoritarias y
del sindicalismo en general; cosa harto necesaria
en los tiempos que corren, dicho sea de paso.
Por otro lado la forma de encarar la huelga de la
CIG, tan mayoritaria y subvencionada en Galicia
como las otras dos pese a su mayor combatividad, no demuestra si no su clara orientación
electoralista; tratando de recuperar los votos que
el BNG perdió tras su paso por el gobierno; volconter a respiración
apretar a fondo...
agora!!
páxina 32
Así la vida sigue su curso y todos tan contentos,
salvo, quizá, CCOO y UGT, que ven como su
credibilidad se diluye al mismo ritmo inexorable
que sus amos del poder les marcan para que bailen. Sueñan probablemente con que gane el PP,
para poder volver a convocar protestas y recuperar el favor de los trabajadores… aunque en
ese caso difícilmente podrían impedir que todo
se les fuese de las manos.
basta de
gatillo fácil
nos están
matando
Basta de gatillo fácil, nos estan (M)atando
Este texto no es una simple cronología ya masticada y
lista para tragar. Pretende ser el reflejo aproximado de la
guerra permanente contra una policía que reprime y asesina en cada rincón donde haya vida que se salga de lo establecido. No es nada nuevo, nos estan matando y cuando
no pueden , nos repimen, nos atan con sus montajes y
sangrías económicas o nos aislan en sus celdas. Con estas
lineas no me quiero quejar ni de sus "errores" ni de su represión, ya que tengo asumido que desde el momento en
que existe la autoridad, existe el abuso.
A lo largo de todo el año muchos asesinatos a manos de
las fuerzas represivas del poder, desataron una rabia con
fuego como respuesta allá donde sucedieron estos episo-
dios. Pero son estos disparos los que deberían haber roto
un silencio más allá del barrio o ciudad de donde salieron, deberían haber despertado una solidaridad internacional, que a veces tanto se echa en falta. Han sido
múltiples los ataques a la policía o a sus instituciones,
aunque muy pocos fueron reivindicados en respuesta a
cada bala.
Por otro lado, es triste que a algunxs de nosotrxs nos deje
de llamar la atención que el 30% de las noticias que podemos encontrar en los medios de contrainformación las
ocupen estas muertes. Mientras que otrxs muchxs, la gran
mayoría, ni se enteran, ni son conscientes de la cantidad
de casos que se producen por gatillo fácil. Se lleva las
manos a la cabeza mi madre y se sorprenden en
los centros sociales. Son entonces los momentos
páxina 33
xa está ben de tanto
laiarse e non facer
nada por evitalo.
Estannos matando e
chorar non te vai servir de nada.
Espabila!!
pero son moitos
e eu tenholles
medo
en los que sacamos estos temas, cuando nos damos
cuenta de la falta de información y respuesta ante todas
las muertes que nos afixian cada día.
Deberiamos preguntarnos cuales son nuestras motivaciones, cuanto esfuerzo y tiempo estamos dispuestxs a dedicar a desarrollar nuestras ideas y proyectos. Solemos caer
en ponernos excusas y limitaciones a nosotrxs mismxs
para evitar la constancia y nos quejamos siempre de nuestra falta de tiempo, pero en cambio muchxs de nosotrxs
nos despertamos con el sonido del despertador para tener
algo que llevarnos a la boca. Tendriamos que empezar a
preocuparnos de que nuestras prioridades se acomoden
tanto a esta vida impuesta.
Dejemos de tomarnos todas estas muertes con tanta normalidad, empecemos a utilizar la solidaridad como un
arma que dispara.
2010
*ENERO:
Anarquistas de Tijuana ametrallan patrullas y reivindican
expropiaciones a la cadena de tiendas oxo Durante las
primeras horas de este primer día del año, ametrallaron
tres vehículos de la Policía Municipal de Tijuana y uno de
patrulla privada, en diferentes puntos de la ciudad. Durante el ataque no hubo víctimas, como decian en su comunicado, "nuestra intención no era darle muerte a los
placas sino demostrarles que continuamos activxs y solidarixs [..] les invitamos a darle respuesta a la muerte que
nos imponen el Estado y el capitalismo, desde Tijuana a
Tierra del Fuego."
También revindicaron siete expropiaciones a la cadena de
tiendas oxo, en donde en una de ellas falleció un policía.
Era él o ellxs. Lamentablemente detubieron a dos personas que no tenian nada que ver con las expropiaciones,
despues de un atraco a una de la sucursal de esta cadena,
a quienes pretendieron acusar de todos los ataques.
Artefacto incendiario en una comisaria de Madrid El día
31 de Diciembre de 2009, a las 23:50, se colocó un
artefacto incendiario con encendido retardado en la
páxina 34
mira, a cuestión e pasar da teoría a acción, pensar, respirar e actuar, cando chegue o momento
saberás o que tes que facer mais ten coidadiño
xa que só tes un disparo
plaza de La Remonta, junto a la comisaría de policía.
Anarquistas atacan dos comisarias en Santiago de Compostela mediante dos artefactosh incendiarios, uno en una
furgoneta y un coche en la comisaría de la policía local
(al lado del obradoiro) y otro artefacto en la comisaría de
la policía nacional en la rúa Pitelos. 1 de enero.
Artefacto incendiario a sindicato de la policia en Barcelona 1 de enero
Atacado con dos cocteles molotov el centro de reclutamiento de la policía metropolitana el 11 de enero (Buenos
Aires)
*FEBRERO:
Anderlecht (Bélgica) - disturbios tras la muerte de un
prófugo - Hassan, fugado desde finales de diciembre,
fue asesinado por la polícia mientras estaba en su bicicleta despues de robar en un supermercado. Al dia siguiente de su muerte, estallaron disturbios en el barrio
donde vivía.
Anarquistas y ciudadanos atacaron a la policía antidisturbios en Sulawesi, Indonesia Martes, 23 de febrero, cientos de civiles y anarquistas atacaron a la policía
antidisturbios durante la evacuación de la tierra en Padang Raya, Makassar, Sulawesi del Sur. Una persona resultó herida. Cócteles molotov y piedras fueron lanzadas
contra los 400 policías
Ataque a academia de policía en Madrid - La noche del
28 de febrero fue atacada una academia de policía, en la
calle paseo de las Delicias a la altura de la plaza Ana la
Beata.
Atenas, 28 de febrero, cerca de 15 anarquistas atacaron a
un grupo de agentes de policía en una esquina, cerca del
distrito central de Exarchia.Piedras, botellas y cócteles
molotov fueron lanzados contra los oficiales, todos los
compañeros lograron escapar de la detención.
*MARZO:
Lambros Foundas asesinado por la policía en Atenas
[Grecia] - fue asesinado alrededor de las 5 de la mañana
del miércoles 10, en el barrio de Dafni, al sur de Atenas.
Según la policía, era un “terrorista” y recibió un disparo
cuando intentaba robar un coche con otra persona. Los residentes del barrio informaron que Lambros había sido
atacado por varios policías la madrugada de este miércoles.
Atacan una comisaría de policía (Montreal) el 13 de
marzo una piedra de gran espesor causó la rotura de el
cristal de la fachada de una comisaría y tambien fueron
dañadas 11 patrullas. En una de ellas, han aparecido dos
pintadas que ponian "Fuck the Police" y "All Cops Are
Bastards"
Disturbios tras la muerte de dos jóvenes en Baradeo, (Argentina) tras la muerte de 2 menores de edad que circulaban en moto por el centro de la ciudad como
consecuencia del impacto con un móvil de inspección de
tránsito municipal, que aparentemente los perseguían. Vecinos, amigos y familiares de las víctimas incendiaron
primeramente el vehículo municipal que habría causado
el accidente y se dirigieron luego a la comisaria , a la que
apedrearon e incendiaron. Además, se provocaron disturbios en la Dirección de Inspección, el Juzgado de Falta
local y el Registro Civil. Aproximadamente 2.000 fueron
las personas que se manifiestaron violentamente en la
ciudad. El Jefe de la Policía comunal, Gómez, fue atacado a ladrillazos por los manifestantes, y tubo que ser
rescatado por otros agentes policiales.
Los manifestantes se dirigieron también a la casa del Director de Inspección, Pablo Scarfoni, quien se presupone
que viajaba en el móvil protagonista del accidente. Los
vecinos también se dirigieron a FM Tiempo, una de las
principales radios de la ciudad, y atacaron el edificio.
Conspiración de las células del fuego reivindican 3 atentados (Grecia)- ; en Atenas el 22 de marzo, contra la sede
de un grupo neonazi (Chryssi Avghi), contra la vivienda
de la persona responsable de una comunidad pakistaní y
contra una comisaría de policía para extranjeros.
Ataques, emboscadas y ejecuciones contra policias y comandantes en Petatlán y otras regiones de Mexico.
Desconocidos atacaron a tiros la vivienda de un jefe policial municipal en Guerrero, lo que provocó la muerte de
su hija y un agente escolta. El director de la Policía Municipal de Petatlán, Anacleto Flores Valle, resultó ileso del
ataque en el que también resultaron heridos un militar y
esposo de la hija del jefe policial, así como otros dos
agentes locales. El ataque comenzó cuando llegaron hombres armados a bordo de dos camionetas. Ninguno de los
agresores fue detenido ni identificado.
Otra emboscada a policías estatales tubo lugar sobre la
carretera federal número 200, en el mirador del municipio
de Petatlán, dejó un saldo de dos policías muertos, el primero con grado de Oficial y el segundo con grado de Policía y otros dos más heridos. Los agresores atacaron a los
policías con disparos de fusiles AK-47, de calibre
7.62×39, así como de .223. La Secretaría de Seguridad
Pública señaló que el personal policiaco logró repeler la
agresión haciendo que los atacantes huyeran hacia el
monte.
Sujetos armados arrojaron granadas de fragmentación
desde un auto en movimiento a las instalaciones de la comandancia de la Policía Estatal, ubicado en la zona rural
de Acapulco y la Comandancia de la Policía Federal en el
municipio de Cruz Grande, no hubo víctimas, sólo daños
materiales. La secretaría de Seguridad Pública informó
que a la 1:50 horas de la madrugada, personas desconocidas que viajaban a bordo de un automóvil lanzaron una
granada de fragmentación a la comandancia de la policía
Dos muertos en Brasil tras disturbios SAO PAULO - Dos
civiles resultaron muertos y una comisaria de policía fue
quemada durante un enfrentamiento entre residentes y
policías en el estado brasileño de Pará. El portavoz de la
Oficina de Seguridad Pública estatal, Emanuel Villaza,
dijo que dos policías resultaron heridos en el incidente en
Tracuateua, una ciudad a 200 kilómetros (124 millas) al
este de Belén, capital de Pará.
19 vehículos de la policía fueron quemados (Francia) En
Colmar el 20 de marzo un incendio destruyó un garaje de
600 metros cuadrados de la gendatmería, dañando 9 coches y 10 motos.
Ataque a escuela de mossos (Barcelona) Artefacto explosivo de fabricación casera, compuesto por una bombona
de gas y 2 litros de gasolina con un retardo artesanal, en
un centro concertado de formación de las Fuerzas de Seguridad del Estado la madrugada del lunes 22 de marzo
en Collblanc, en las inmediaciones del Camp Nou
preparate asasino, agora
pasei das palabras...
vingarei aos meus irmans, e fareino
aproveitando ben o chumbo que tenho.
páxina 35
estatal que está ubicada en el poblado de Las Horquetas,
pertenecientes a este municipio. Más tarde, alrededor de
las 03:00 de la madrugada, también fue atacada con una
granada de fragmentación, las instalaciones de la Policía
Federal, sector caminos, que se ubica en el municipio de
Cruz Grande.
Por otra parte Francisco Sánchez Espino, comandante de
la Policía Turística del municipio de Petatlán, en la Costa
Grande de Guerrero, fue ejecutado en el interior de su domicilio delante de su familia de al menos 50 balazos de
rifles AK-47.
Ataque incendiario contra la academia de policía (Bruselas) Cócteles molotov y artefactos incendiarios han causado grandes daños a la escuela más grande de la policía
en la localidad belga de Evere.
Paquete bomba enviado a cuartel policial en Roma, Italia
Un paquete bomba lleno de pólvora y clavos fue enviado
a una comisaria el miercoles 21. El paquete fue interceptado y el Grupo de Ostia, (sección especializada para sabotajes) quien desactivo el paquete explosivo.
Bruselas - ataque contra dos policías federales Cincuenta
personas asaltaron a dos policías en la estación de metro
Rogier,el lunes alrededor de 16:50, después de haber simulado una pelea fuera del alcance de las cámaras de vigilancia, experando su intervención. Los dos policías
resultaron heridos. Dos jóvenes fueron detenidos. La fiscalía solicitó una orden de arresto contra Ahmed de 19
años y una solicitud de desinstitucionalización a Rasheed,
de 17 años.
Atacan a policías que levantaban animales sueltos de la
Atacada academia de Policia en la zona de Atocha (Maruta 58 en Santiago del Estero, Argentina Un grupo de
drid) En la madrugada fue apedreada la puerta de entrada
efectivos policiales, pertenecientes a la División Delitos
de una Academia de preparación de Policias y demás
Rurales (D7), que se encontraban realizando un operativo siervxs del Estado
en la ruta 58, a la altura de la localidad de Donadeu, fueron atacados por un grupo de pobladores queAtaque a la comisaria de policia de Atocha (Madandose con armas del personal policial.
drid) Se vuele a atacar la academia de Policia
Dejemos
situada en la zona de Atocha, con un martide tomarnos todas
El 25 de marzo de 2010, en el municipio
llo se destroza el cristal de la puerta de enestas muertes con tanta
de Aipe (Huila), fueron asesinados Jorge normalidad, empecemos a trada, se deja pintado "Libertad anarquistas
Eliécer Soto Mahecha y Didier Alexan- utilizar la solidaridad como griegxs" y "Libertad Giannis"
der Clavijo Jiménez, y fue herido el niño
*MAYO:
un arma que dispara.
José Guillermo Valencia Pérdomo ( de 8
Ataques contra la policía y contra vehículos
años de edad),presuntamente por miembros del
de una compañia de seguros (Bristol) La noche
Gaula adscritos al Ejército Nacional. El cadáver del señor del 1 de mayo fueron cometidos dos ataques en la zona
Jorge Eliécer Soto fue presentado como el de un “extorde St.Pauls. El Newfoundland Road Policestation fue atasionista del frente 66 del grupo guerrillero Farc”.
cado con piedras, dañando asi varios vehículos. Tambien
vehículos del G4S (compañía de seguros) fueron dañados
*ABRIL:
junto con la compañía registrada en Norfolk Avenue, fueAtaque incendiario contra vehículo policial en Méxicoron atacados con piedras
Durante la noche del jueves 1 de abril fue atacado con un
dispositivo incendiario compuesto por gasolina, Nitro,
Ataque incendiario contra un coche policial (Bélgica,
botes de plástico y un retardador un coche de policía per- Amberes)
teneciente a la S.S.P. en la delegación Benito Juárez en
El 20 de mayo se prendio fuego a un coche de policía esMéxico d.f.
tacionado frente a una comisaría que se cierra durante la
noche. El vehículo quedó completamente destruido.
Asesinado por Carabineros, (Chile) - En Nueva Braunau,
sobre las 2 de la madrugada, carabineros mataron a un
Policía matan a un inmigrante nigeriano (Polonia) El 22
joven de 22 años a quemaropa, por estar bebiendo en la
de mayo, Un nigeriano de 36 años, Max, trató de intervepuerta de su casa con dos amigos. La hermana de la vicnir contra la brutalidad policial que llevó a cabo una opetima, quien salió de su casa para llevar a su hermano a
ración represiva sorpresa contra vendedores ambulantes
dentro, relato “el otro (policía) lo amenazaba con que lo
en las inmediaciones del estadio en Praga, Varsovia. Por
iba a matar ante lo cual mi hermano le dijo ¡dispárame!,
la fuerza y con pistola en la mano los agentes , esposaron
pero nunca pensé que le iba a disparar ”. Los dos amigos
y tiraron al suelo hasta niños, otros fueron golpeados por
que acompañaban al joven fueron posteriormente deteniporras, ante el intento de intervención de Max, fue asesidos. Tras su funeral un grupo de personas protestó con
nado de un disparo en el estómago. El pueblo reaccionó
pancartas, consignas, tiró botellas, bolsas con pintura roja lanzando diversos objetos contra la policía y cuatro vehíy piedras a un cuartel policial .Fueron detenidas 3 persoculos policiales fueron destruidos. 32 personas fueron
nas por desórdenes en la vía pública. Debido a ello dos
arrestadas. El 25 de mayo, alrededor de las 11, después de
funcionarios policiales resultaron heridos con le- una acción de presión y solidaridad, la policía puso en lisiones de carácter leve.
bertad a todos los detenidos, pero siguen estando acusa-
páxina 36
dos de agredir a un agente de policía y el caso va a juicio.
Se enfrentan hasta 10 años de prisión si son declarados
culpables.
Atacada por tercera vez la academia de policia en Atocha,
(Madrid)
El pasado sábado de madrugada se volvió a atacar la academia de policia situada en las cercanias de Atocha, se
destrozó totalmente la vidriera de la puerta de entrada y
se dejó escrito “solidaridad anarquistas argentinos” y “policia asesina”.
Material de policia saboteado en Silly (Bélgica) El 27 de
mayo dos camiones de la policia fueron saboteados en
Silly. Los neumáticos fueron rajados y los cables cortados. El daño es de 70 000 euros.
*JUNIO:
Policía atropellado en un control de tráfico (Belgica) El
dia 6 un policía fue herido de gravedad durante un control
frente a la estación de policía de la Val d'Escalda en la
ciudad de Pecq. Un coche se negó a detenerse en la demanda de un policía, este aceleró y se llevo por delante al
oficial.
Dos jovenes agredidos por la policía en Lisboa -Hezbolá
y LBC fueron asaltados violentamente por agentes de la
PSP el pasado domingo en Amadora
Manteros se defienden contra la Policia Local(Vilafortuny de Cambrils - Tarragona) -Fuentes municipales han
informado a Efe de que el suceso se produjo a las 20.47
horas del pasado sábado día 12 en la zona del Cap Sant
Pere del paseo marítimo de Vilafortuny de Cambrils, que
limita con el municipio de Salou. Al parecer, unos 50
vendedores ambulantes se encararon contra los agentes
de la Policía Local que vigilaban la zona para evitar la
presencia de los "manteros" y la emprendieron a pedradas
contra ellos. Hubo un detenido acusado de alteración del
orden público, atentado, resistencia y desobediencia a los
agentes de la autoridad.
Ataque incendiario contra Oficina de Gendarmería en
Santiago, (Chile) La noche del viernes 11 de junio fue
provocado un incendio en el frontis del Centro de Reinserción Social, oficina de Gendarmería de Chile, ubicada
en Av. Macul #821, comuna de Ñuñoa.
Pasadas las cinco de la mañana del jueves 16 de junio, el
barrio Boris Furman, se conoció la noticia de que un
joven de 15 años de edad, Diego Bonefoi, fue asesinado
de un tiro en la cabeza un policía de la comisaría 28º del
mismo barrio. Según los agentes policiles, lo había visto
junto a otros chicos en “actitud sospechosa” y lo persiguieron cuando “se dieron a la fuga cuando divisaron el
patrullero”.
A partir de las ocho de la mañana los vecinos empezaron
a concentrarse en la casa de Diego, ubicada frente a la comisaría. La rabia inundaba los ojos de los familiares pero
solo se reducía a gritarles asesinos. Ante las risas provocadoras y los gritos de “los vamos a matar a todos” que
lanzaba la propia policía, comenzaron a llover piedras y a
caer los vidrios hacia la comisaría. A partir de ahí comenzó un enfrentamiento desigual, entre los jóvenes, sus
padres que salían de sus casas y la policía que no paraba
de tirar con todo lo que tenia a su alcance (gases lacrimógenos, balas de goma y de plomo).
Entre la nieve y el humo de los piquetes y gases el barrio
se tornaba cada vez más peligroso. Por la tarde llegó
desde Río Negro, la Brigada de Operaciones Rápidas y
Antitumulto (BORA), señalada por los habitantes de El
Bolsón como los responsables de apalear y detener menores de edad de manera ilegal en esa localidad, por lo que
la situación se tensó aún más. Se conoció la noticia que
otra persona de 28 años, Sergio Cárdenas, había sido asesinado por otra bala policial durante las protestas.
Queman a policía por desalojo en Socabaya, Peru Hubo
un feroz enfrentamiento entre la policía y vecinos de una
pareja de ancianos que fueron desalojados de su vivienda,
ocurrido en el distrito arequipeño de Socabaya. Producto
de la refriega, el suboficial José Díaz Núñez (33) terminó
con graves quemaduras al ser rociado con gasolina y
prendido
Bombas de ruido contra CRA y CET de Gendarmería en
Santiago, Chile A las 2:20 de la madrugada del viernes
18 de junio dejamos dos bombas de ruido en la dirección
Blas Cañas 431, lugar donde se encuentra el Centro Readaptación Abierto y el Centro de Educación y Trabajo de
Gendarmería de Chile. Una fue dejada en la entrada y
otra fue lanzada sobre el muro hacia el interior del re-
Furia contra la policía (Bariloche)
“Basta de Gatillo Fácil” y “Basta de represión“ fueron las
banderas que se levantaron hoy, pasado el mediodía, en el
centro cívico de San Carlos de Bariloche por miles de jóvenes que bajaron de las barriadas más pobres de la ciudad. Tras un día entero de represión policial y una noche
de patrullaje de grupos especiales y Gendarmería Nacional, por las protestas por el asesinato de un muchacho de
15 años en la madrugada del jueves, sumando tres muertos por balas policiales y más de 20 heridos.
páxina 37
cinto. Mientras que en el muro fue
escrito: Fuego a la Prision.
*JULIO:
Policía arremete brutalmente contra
mujeres y niños inmigrantes (Francia) El 21 de julio salío a la luz un
vidio que mostraba a la policía francesa arremetiendo con inusitada violencia contra un grupo de mujeres y
niños en un suburbio al noreste de
París. El grupo de inmigrantes estaba
compuesto por aproximadamente 60
personas mayoritariamente procedentes de Costa de Marfil, quienes estuvieron viviendo en la calle desde que
fueran desalojadas de sus casas debido a oscuros intereses inmobiliarios, que propician la construcción de
un nuevo complejo de edificios habitacionales.
El presidente francés, Nicolás Sarkozy, ese mismo día anunció la retirada de la nacionalidad francesa a
aquellxs extranjerxs que hayan atentado contra autoridades públicas.
Desactivado un artefacto explosivo
frente a una sede de la Policía Metropolitana (Buenos Aires) Fue desactivado un artefacto incendiaro que
consistía en un extintor de incendio,
cables y polvora negra en una comisaría en el Parque Chacabuco.
Acciones contra burocratas sindicales
y ataque con bomba contra Policia
Metropolitana en Argentina29/07/2010
- Ataque a un Burocrata Sindical del
Gremio de Vialidad Provincial de Tucuman verdadera mafia al servicio
del Gobierno de Alperovich, tirotearon la vivienda de uno de estos sicarios y le dejaron una clara
advertencia sobre la continuidad de
su actividad sindical.
-Asimismo anarquistas atacaron la
sede Gremial de Camioneros de Salta
produciendo destrozos y pintadas en
el interior de ese reducto de Burocratas sindicales que sirven de patota del
caudillejo salteño Romero.
- Se colocaron 2 bombas en la sede
de entrenamiento de la Policia Metropolitana durante la madrugada del sabado,
"lamentablemente las bombas
páxina 38
fueron desactivadas por los micos de
la Policia Federal habra mas suerte la
proxima vez y le volaremos las
manos a esos siervos del sistema."
Tiros contra Comisaría en Neuquen,
ArgentinaDesconocidxs atacaron a
balazos la Comisaría 20ª del barrio
Parque Industrial. Los policias de
guardia escucharon los impactos y
salieron, alcanzando a ver a un grupo
de personas que se daba a la fuga a
unos 100 metros. De inmediato, se
iniciaron patrullajes en las inmediaciones y sobre la arteria donde escaparon los agresores volviendo a
escuchar más disparos. .
Enfrentamientos e incendios en protesta por la muerte de un joven en
manos de la policía, Francia Todo comenzó tras la muerte, el jueves por la
noche, de Karim Boudouda de 27
años, durante un tiroteo cuando era
perseguido por la policía en un barrio
popular de Grenoble por haber asaltado a mano armada el casino de
Uriage-les-Bains. Los jóvenes sostienen que la policía lo asesinó a quemarropa. La ciudad francesa de
Grenoble fue escenario el viernes por
la noche de violentos incidentes, con
Tercera noche de enfrentamientos
(Francia). Desde que el viernes comenzaron los disturbios en Grenoble
(en el centro oeste de Francia), unas
20 personas fueron detenidas en el
barrio de Villeneuve. Un vehículo de
la policía recibió anoche varios disparos de bala en la ciudad francesa
de Grenoble, que vivió su tercera
noche consecutiva de enfrentamientos por la muerte de un joven en un
tiroteo con la policía.
La rabia de Francia Después del asesinato del jueves en Grenoble, una
nueva muerte de un joven a manos
policiales desata las iras populares.
El Gobierno francés ha ordenado el
domingo por la noche el despliegue
de 300 militares y dos helicópteros
para detección de movimientos nocturnos en el pequeño pueblo de SaintAignan, situado en el centro del país,
después de que por la tarde ,un nutrido grupo de jóvenes, la mayoría
camufladxs con máscaras y armadxs
con hachas y barras de hierro, atacaron la comisaría local, sin que haya
constancia de heridos. Los jóvenes
también provocaron daños en el
alumbrado público, cortaron árboles
e incendiaron al menos tres coches
frente a la comisaría.En ese pueblo,
las fuerzas represivas abatieron a
tiros durante una persecución en
coche a un joven de 22 años que se
había “saltado un control de carretera”, en la noche del viernes al sábado.
la quema de unos 60 vehículos y disparos entre manifestantes y las fuerzas de seguridad, un día después de
que un joven asaltante muriera en un
tiroteo con la policía.También fueron
incendiadas máquinas viales y al
menos dos comercios céntricos.
Furia en Salliqueló por la muerte de
un jóven, Argentina-La sospechosa
muerte de Gilberto Giménez, un
chico que había llegado de Mendoza
hacía unos meses y que trabajada
como albañil causó conmoción entre
los habitantes de Salliqueló. Según
trascendió, el joven fue detenido el
domingo pasado por incidentes en la
vía pública y, dos horas más tarde,
apareció ahorcado en su celda.para el
papá de la víctima, Carlos Fernández,
no se trató de un suicidio. “Mi hijo
estaba machucado por todos lados.
Le han cortado el cuello y lo han desfigurado”.
La protesta comenzó anoche, cerca
de las 22, frente a la comisaría involucrada. Primero se reunieron 150
personas, pero con el correr del
tiempo ese número se fue incrementando. Hubo quema de neumáticos y
de un auto Ford k. La protesta fue
inicialmente reprimida con gases lacrimógenos, pero siguió creciendo.
Hasta que más tarde, la Policía recibió refuerzos de otras ciudades bonaerenses, que sumaron gases y balas
juicio, a modo de disculpa, que creía
estar empuñando una pistola Taser
(eléctrica y considerada como no
letal) en lugar de su arma reglamentaria.Esto fue el motivo de los duros
enfrentamientos entre manifestantes
y fuerzas del orden, durante los cuales se lanzaron piedras y botellas
contra los maderos, se incendiaron
contenedores de basura, se saquearon
una joyería y una tienda de zapatos,
se dañaron numerosos comercios e
incluso se llegó a atacar una comisaría con un artefacto incendiario.
*AGOSTO:
Entre el 12 y el 15 de agosto de 2010,
en El Tarra (Norte de
Santander),matan a un niño y cuatro
más quedaron gravemente heridos.
Los pobladores del municipio iniciaron una violenta protesta por estos
hechos y acusan al Ejército de ser el
responsable del hecho.
de goma, y dispersaron a los vecinos
en horas de la medianoche.
Disturbios en Oakland (E.E.U.U.) Una vez se hizo pública la sentencia
de “homicidio involuntario” contra el
ex policía de transportes Johannes
Mehserle, las calles de Oakland, California, se convirtieron en el escenario de disturbios y saqueos que se
saldaron con 83 detenidos y más de
12 comercios dañados.
Las protestas fueron de menor envergadura que las sucedidas el año pasado, inmediatamente después del
asesinato, cuando Mecerle disparó su
arma contra Oscar Grant, afroamericano de 22 años que se encontraba
tendido en el suelo y a punto de ser
esposado, frente a numerosos testigos
que grabaron el hecho con sus teléfonos moviles. El policía sostuvo en el
Amenaza de bomba en la 21º Comisaria de Santiago de Chile El jueves
19 alrededor de las 21:00hrs los
agentes del orden y detenidxs que
permanecían en la 21º Comisaría de
Estación Central, y vecinxs del sector, fueron evacuadxs por la instalación de una bomba en el exterior de
ese recinto de Carabineros.Un llamado anónimo habría alertado de la
instalación del artefacto explosivo
fuera del cuartel.
Piedras contra balas en Cachemira
Desde el pasado once de junio, más
de veinte jóvenes cachemires han
muerto por los disparos de las fuerzas
policiales o paramilitares indias, incrementándose además todas las medidas represivas que desde hace
tiempo el gobierno de Delhi ha
puesto sobre la mesa.
El otoño de 1947 está señalado con
tinta negra para el pueblo cachemir.
En esa fecha tuvo lugar la anexión de
Jammu&Kashmir por parte de India
y desde entonces, la población local
ha estado luchando por su independencia. Dividido y ocupado por tres
grandes estados (India, Pakistán y
China) el pueblo cachemir ha tenido
que hacer frente a esos tres gigantes,
con toda su maquinaria militar, el re-
chazo a garantizar el derecho de autodeterminación de cachemira ha traído consigo que continuas
generaciones de jóvenes se unan cada
década al movimiento de liberación
nacional, y eso es algo que deberían
comprender o entender los estados
ocupantes.
Asalto a la Seccional Nº2 de la policía en Buenos Aires El 23 de agosto
en horas de la madrugada los nucleos
Juan Biachi y Heroes de la Semana
Trágica asaltaron la seccional Nª 2 de
la policia de Buenos Aires. Desarmaron a un agente de guardia robaron su
arma y otras que encontraron a su
paso, ademas de unos equipos de comunicaciones.
Dos sujetos detenidos en un incidente
frente a cuartel de la PDI en Temuco
(Chile) (23.08.10) Tres individuos
lanzaron elementos incendiarios en la
calle mientras gritaban consignas de
apoyo para los presos mapuches.De
acuerdo a lo informado por el prefecto Agusto Gómez, el hecho “no
tuvo que ver con un ataque directo al
cuartel, sino que los sujetos lanzaron
elementos y algún acelerante a la carretera con fuego, lo que fue advertido por funcionarios que
reaccionaron rápidamente y lograron
detener a un sujeto de 18 años y a un
menor de edad”, mientras que un tercero logró darse a la fuga.
La policia vuelve a matar en Casavalle y propinan una paliza a un joven
de 17 años (Uruguay)Pasó la semana
pasada, en Casavalle, la policía mató
a una persona a tiros. Esto sucede a
menos de un mes del asesinato de los
doce presos en la cárcel de Rocha. Al
respecto del asesinato en Casavalle,
el director nacional de la policía,
Julio Guarteche dijo que la actividad
policial es “intelectualmente intensa”
y que “siempre hay margen de error”.
A los pocos días un joven de 17 años
recibe una paliza en seccional nº 19.
*SEPTIEMBRE:
Artefacto en el techo de una caravana
usada como oficina de policía
(Génova) Un artefacto incendiario fue encontrado en el
páxina 39
techo de una caravana usada como una oficina móvil de
la policía, estacionados en la zona de la terminal del ferry
en el puerto de Génova. La acción fue realizada por anarquistas y reivindicada en solidaridad con los detenidxs de
Marassi y todxs lxs presxs.
Enfrentamientos con la policia por el 11 de septiembre
(Chile) Un total de 251 detenidos en todo el país dejaron
ayer los enfrentamientos producidos en el marco del “11
de septiembre”.Por otra parte, sin resultar nadie muerto,
hubo 13 lesionados, nueve de los cuales son efectivos de
Carabineros.
Además, se han registrado tres avisos de bomba en el sector céntrico de la capital, en Lord Cochrane y Portugal.
Se han producido otros enfrentamientos entre la policía y
manifestantes en Villa Francia, en la comuna de Estación
Central; La Pincoya, en Huechuraba; en Lo Espejo; Cerro
Navia; San Bernardo; Peñalolén; Recoleta y Maipú.
Además, se confirmó que 104 mil clientes de Santiago se
encuentran sin suministro eléctrico debido a ataques a
redes eléctricas.
Sabotajes en solidaridad con lxs compañerxs anarquistas
detenidxs en Chile y en Suiza (Madrid); es atacada a martillazos la vidriera una academia de formación de policias, en la zona de Atocha, quemada una excavadora y un
concesionario de Peugeot. En las tres acciones se dejo escrito “Solidaridad con lxs presxs detenidxs en Chile“
Ataque incendiario contra vehículo policial (Mexico) La
madrugada del 23 fue colocado un dispositivo incendiario
en la llanta delantera de la camioneta policial propiedad
del comandante israel de la agencia de seguridad estatal
de la sección de cuautitlan. Mientras esto pasaba, otro
dispositivo era dejado en una maquina destructora de la
tierra. Anteriormente otra camioneta de este quedo en cenizas tambien.
Otro asesinato a manos de la policía [Maldonado, Uruguay]28/09/2010 Tras la muerte de Michel Mariño, un
joven de 23 años, que fue asesinado por la policía de cuatro balazos, en Piriápolis, se desataron disturbios en las
puertas de la sede penal de 4º Turno:
Varias personas sufrieron lesiones durante los disturbios
que se produjeron el lunes a la noche, cuando los cuatro
botones procesados salieron de la sede penal.
Uno sufrió una importante lesión en un ojo causada por el
estallido de varios vidrios de uno de los patrulleros atacados por la gente. Otro sufrió un fuerte golpe en uno de
sus hombros por lo que debió ser trasladado a un sanatorio de la zona, al igual que al menos otros cuatro que sufrieron contusiones y golpes. Dos camionetas policiales
resultaron severamente dañados durante el ataque con
piedras, trozos de baldosas y botellas de plástico en las
puertas de la sede penal de 4º Turno. Amigos y familiares
convocaron el dia 26 a las 15 horas, una marcha en Maldonado.
páxina 40
Sabotaje en solidaridad con lxs detenidxs el 14 de
agosto(Curico, Chile) ; Tres bombas de ruido son colocadas en los alrededores el la 3ra comisaria de la población
sta fe en la periferia norponiente. Al otro extremo de la
ciudad en el sector oriente se levantaron barricadas en
una vena principal de la ciudad.
Corte de carretera reivindicando espacios autogestionados es respondido brutalmente por la guardia civil (Barañain)El pasado jueves el movimiento juvenil de Barañain
realizó un corte de carretera para reclamar locales autogestionados. La Guardia Civil se empleó a fondo. El
saldo, 5 detenidos y más de 20 heridos.
Por más de 3 horas se extendieron los duros enfrentamientos en la zona roja del conflicto mapuche durante
esta jornada, después que un grupo de encapuchados se
tomara el fundo La Romana, propiedad de la familia
Urban, en la provincia de Malleco, demostrando el malestar hacia el Estado chileno por las celebraciones del Bicentenario y la huelga de los comuneros mapuche.
Los Carabineros "confirmaron" que fueron más de 40
disparos los que recibieron, producto de los enfrentamientos en La Romana de la comuna de Ercilla.
Acción solidaria con lxs anarquistas detnidxs en Chile
por el denominado "caso bombas" (Galiza) en la noche
del 2 de Septiembre mediante un artefacto incendario fue
atacado un vehículo de la Policía Local en el municipio
de Caldas de Reis y un cajero de una sucursal bancaria
fué quemado en Pontevea.
Policías invaden comunidades del territorio Makewe (Territorio Mapuche)
El 13 de septiembre del 2010, en el territorio de Trapilwe
cientos de efectivos policiales, con armamento especializado y helicópteros llenos de uniformados, han intervenido por estas comunidades, disparando y lanzando gases
lacrimógenos por todo el lugar, poniendo en peligro la integridad de las mujeres y niños del sector.
*OCTUBRE:
Enfrentamientos y saqueos en marchas del 2 de octubre,
(México) La cara combativa de se sintió de nuevo, en
cuenta a las movilizaciones en recuerdo a la matanza de
Tlatelolco del 68. En las inmediaciones de Garibaldi, a
pesar de que la marcha estaba vigilada por más de 6 mil
policías con escudos, más de 400 vehículos de la policía
judicial y cámaras de vigilancia en cada esquina, no pudieron detener las acciones que se implementaron sobre
la marcha ni lograron detener a nadie que se relacionara
con la movida anarca.
En Oaxaca, comercios y autos fueron destrozados por el
contingente de negro, un grupo que se desprendió de la
marcha intento asaltar una tienda de pintura, la policía estatal intervino lo cual derivo en un enfrentamiento. Durante la marcha se registraron al menos 90 detenidos.
En Chilpancingo, Guerrero,saquearon tiendas oxxos y
destrozaron sus fachadas, corrieron a los policías que custodiaban una tienda en el zócalo de la ciudad y golpes fue
lo que recibió uno de los policías cuando estxs lo alcanzaron, y le quitaron todo lo que tenia. Después de esto se registro un incidente durante un mitin frente a la sede del
poder ejecutivo, cuando estudiantes volcaron un carro estacionado en frente de la institución gubernamental.
Acciones contra la policía en las noches de los días 8 y 9
de octubre.(Bristol)
1. Avonmouth era un objetivo fácil con 30 piedras lanzadas encima de la vallacontra los vehículos.
2. CID regional HQ, Kenneth Steele House, Feeder rd.
vehículos "secretas", incluyendo un coche deportivo, atacados con piedras.
3. Línea de pesca colgado en 9 pies de la policía montada
de Bower Ashton, la policía montada y la sección de perros.
En solidaridad con todos los que están dentro y fuera de
la prisión que luchan contra el sistema. Esto es para todos
los golpeados, maltratados y asesinados por la policía.
Ataque explosivo contra un camión de policia. (México
D.F.) Con una granada de fabricación artesanal las Células Autónomas de Revolución Inmediata / Praxedis G.
Guerrero la noche del 14 a 15 de octubre atacaron un camión perteneciente al represivo cuerpo de granaderos de
la SSP-DF, precisamente quienes son responsables directos de que aun permanezcan en prisión compañeros ácratas en México d.f.
Las Células Autónomas de Revolución Inmediata – Praxedis G. Guerrero.(México) El viernes 5 de octubre queman dos patrullas de la policía municipal del municipio
de San Vicente Chicoloapan, Estado de México. Utilizando dos dispositivos con temporizador. En solidaridad
con lxs compañerxs presxs en chile tras las operaciones
represivas en el marco del llamado caso bombas.
El 14 de octubre de 2010, en Tame (Arauca), integrantes
de la Brigada Móvil n° 15 asesinaron, y torturaron a tres
niños de 14, 9 y 6 años, despues de abusar sexualmente
de la niña mayor. El cadáver de los menores fueron encontrados dos días después por sus padres quienes en
compañía de algunos integrantes de la comunidad iniciaron la búsqueda y solicitaron la ayuda a los mismos militares quienes se negaron a brindar cualquier apoyo.
La huelga continua en Francia durante la huelga general
el 19 de octubre se ha quedado un registro de los acontecimientos históricos en todo el territorio francés. Las ocupaciones, marchas, bloqueos y enfrentamientos en varias
ciudades: París, Nanterre, Chambéry, Lorient, Saint-Nazaire, Limoges y Lyon.
Sólo en Lyon había: 74 detenciones, seis vehículos incendiados, casi 200 de gas lacrimógeno disparado por la policía, 15 policías heridos.
Los enfrentamientos entre estudiantes y la policía se están
extendiendo por toda Francia, en la víspera de la huelga
general de este miércoles, 19 de octubre. Sólo ayer, 290
estudiantes fueron detenidos, 4 policías heridos.
Argentina - La burocracia sindical de la Unión de Ferrocarriles hieren a tres manifestantes y matan a uno.
Los trabajadores temporales de la empresa ferroviaria Ferrocarril Roca se manifestaban por la reincorporación de
algunos despedidos. Fueron brutalmente atacados con
armas de fuego de un pelotón liderado por la burocracia
sindical y el apoyo de la Unión de Ferrocarriles de ultras.
El saldo de este ataque: tres manifestantes heridos;una de
ellas Elsa Rodríguez, con un tiro en la cabeza se debate
entre la vida y la muerte y un muerto, Mariano Ferreira
23 años. Mariano era un militante del partido Obrero.
La policía en el lugar, facilitó al equipo para que pudieran
atacar a los manifestantes.(22/10/2010)
Protesta con cientos de heridos en Stuttgart (Alemania)
Cerca de 10.000 personas asistieron a la protesta el jueves
(30) en la ciudad alemana de Stuttgart contra la construcción de una estación de ferrocarril en una zona verde, una
situación que ocurre casi a diario desde el inicio de la
construcción en julio. La policía sofocó la demostración
con la fuerza. Cientos de manifestantes, incluidos niños y
ancianos, resultaron heridos, muchos de los cuales fueron
hospitalizados. Tres fuentes diferentes (prensa, médicos y
activistas) dicen que una mujer murió. La información no
ha sido confirmada. En los enfrentamientos fueron detenidas decenas de personas, de edades comprendidas entre
15 y 68 años.
*NOVIEMBRE:
Asesinan a un hermano Qom durante el corte de la ruta
86 La Organización de Comunidades de Pueblos Originarios (OrCoPO) convocó a las 13.00 una marcha para concentrarse en la casa de Formosa. La movilización es para
repudiar el asesinato de Sixto Gomez durante la represión
desatada ayer en la Ruta 86 contra la comunidad Qom La
Primavera de Formosa. (AW) Un hermano qom de alrededor de 50 años fue asesinado ayer en el corte de ruta
que la comunidad Qom, La Primavera, de Formosa. EL
hermano de nombre Sixto Gómez fue muerto mientras
trataba de huir de la balacera provocada por la familia
Celia, propietarios en la zona y la policia.
páxina 41
Haití: Guerrilla urbana contra los cascos azules en Puerto
Príncipe Varios centenares de jóvenes escogieron por
blanco a los soldados de la ONU en el centro de Puerto
Príncipe, la capital haitiana, lanzando piedras y levantando barricadas en oportunidad de una manifestación
provocada por la epidemia de cólera, informó la AFP.
Neumáticos incendiados y tachos de basura bloqueaban
varias esquinas de la capital donde nunca habían sido atacados los cascos azules despues del terremoto de enero.
Los jóvenes se enfrentaron a una decena de soldados de
la Misión de las Naciones Unidas para la estabilización
de Haití ( MINUSTAH) que se encontraban a bordo de
una camioneta descubierta. Uno de los soldados, de los
que apuntaban a los manifestantes sin lograr reducirlos,
cayó del vehículo. Allí fue atacado a pedradas hasta que
logró subir de nuevo a la camioneta. “cólera, eso es lo
que nos ha traído la Minustah” o “Vayánse Minustah”
gritaban los manifestantes reunidos en un gran campo de
refugiados del sismo que provocó más de 250.000 muertos.
Los jóvenes que habían programado en un primer momento dirigirse a la sede de la Misión de la ONU, regresaban al centro de la capital buscando a las fuerzas del
orden a las cuales apedrear.
La cólera que acosa al país desde mediados de octubre,
el más pobre del continente americano, ya ha provocado
1.100 muertos y atacado a 18.000 personas.
La policía dispara a un joven (Milan)
En la noche entre el viernes 5 y sábado 6 de Noviembre
en C/ Gola, barrio Ticinese, Milán, la policía dispara en
contra de un coche por haber ignorado una orden de alto
en un control. De los 6 tiros, algunos han roto la ventanilla trasera y uno ha traspasado de lado a lado a Lacine, de
22 años.
El lunes por la noche se organizó una concentración en
solidaridad en la C/ Gola que se movilizo hacia el centro,
llegando luego bajo la cárcel de San Vittore donde está
detenido Enzo, el conductor del coche, que el próximo
martes va a juicio denunciado por resistencia y lesiones a
los mismos agentes que dieron el alto y dispararon.
El lunes por la mañana la policía entra en un bar del barrio arrastrando y arrestando a 8 compañerxs que saldrán
en breve a la calle denunciados por negarse a enseñar la
documentación.
Lacine está en el hospital, con 2 cm. menos de intestino
pero fuera de peligro. El proyectil ha pasado muy cerca
de la espina dorsal pero no interceptó órganos vitales.
El 5 de noviembre de 2010, en la Macarena (Meta), un
niño de 5 años murió, de acuerdo a las autoridades, en
fuego cruzado de militares y guerrilleros de las Farc.
Según el Ministro de Defensa, “las Fuerzas Militares iniciaron una investigación interna para determinar las circunstancias en las que se inició el enfrentamiento entre
Fuerza de Tarea Conjunta Omega y el frente 62 Yarí
de las Farc, donde falleció el menor.
páxina 42
Las fuerzas policiales marroquíes desmantelaron con gran
violencia el campamento de protesta de los saharauis de
'Gdeim Izik',(Al Aaiún | Sàhara) lo que provocó enfrentamientos con la población. En 'Gdeim Izik' vivían unos
25.000 saharauis en 7.500 jaimas para demandar una mejora de sus condiciones de vida.
El campamento saharaui se levantó hace más de tres semanas. Hasta el lunes, el momento de máxima tensión se
produjo el pasado 24 de octubre cuando un joven saharaui, de 14 años, murió a tiros del Ejército marroquí
cuando intentaba acceder al campamento.
El número de detenidos/desaparecidos saharauis ha aumentado de manera insólita en las últimas horas, debido
"al indiscriminado secuestro de saharauis, en sus propias
casas, por parte de los militares marroquíes, con la ayuda
de cientos de colonos que patrullan la ciudad"obligando a
los ciudadanos a gritar "Viva el Rey" y "Sáhara marroquí.
Aunque el Frente Polisario cifró ayer en 19 el número de
fallecidos, la cantidad de cuerpos sin identificar podría
superar la centena.
La Oficina del Ministerio de Territorios Ocupados de la
RASD tiene constancia de más de 2.000 detenciones
hasta el momento. Los pocos liberados, lo fueron "después de ser brutalmente torturados", expresa el informe
oficial.
La Policía arroja granadas explosivas a los trabajadores
en Lorient (Francia) el 19 de Octubre.
Bomba contra la casa de Rio Negro.(Buenos Aires)"En
venganza por la muerte a manos de la policía del joven
mapuche, Guillermo Trafiñanco, de solo 16 años, en la
madrugada del lunes 8 dejamos una bomba en la puerta
de la Casa de Rió Negro en Buenos Aires. Hubo dos llamadas de advertencia para evitar accidentes a transeúntes
desprevenidos. En complicidad con lxs anarquistas encerradxs en Chile y para todxs lxs presxs".
Ciudad Juárez, Darío agoniza en el quirófano (Disparado
por la Policía Federal en Ciudad Juárez)
El joven mexicano de 19 años, tiroteado hoy por la Policía mexicana se debate entre la vida y la muerte en un
hospital de Ciudad Juárez..
El diagnóstico es reservado. La bala de alto calibre que
entró por la parte alta de las nalgas, le perforó el vientre y
le causó exposición de intestinos.
Los médicos creen que pueden salvarlo, pero su condición es delicada. Podría quedar con diálisis de por vida,
dada la gravedad de la lesión que le causó desgarres múltiples en el vientre.
Miembros de la Policía Federal mexicana han declarado
que se trataba de una bala perdida, sin embargo asistentes
indican que escucharon 5 disparos de bala y fue levantado en brazos por su compañeros de marcha para ser
hospitalizado.
Más de dosmil universitarios se manifiestan en Ciudad
Juárez pidiendo la retirada del ejército y la policía de la
ciudad (México) Para repudiar el ataque sufrido el viernes pasado al alumno de sociología.
EE.UU. - Departamento de Comercio atacado en Asheville, Carolina del Norte La noche del 24 de noviembre,
seis vehículos del Departamento de Correccionales
(DOC): División de Correccionales de la Comunidad de
San McDowell en Asheville, Carolina del Norte fueron
cortados y destruidos, en sus ventanas fueron pintadas.
DOC fueron dañados sus neumáticos y las palabras
"Quemar las prisiones" y una A círcula fue garabateada
en la chapa de madera del Departamento de construcción
de Comercio.
Argentina – Comunicado de reivindicaciones y ajusticiamiento dia 24 de noviembre mientras un blindado escoltado por los micos serviles bonaerenses se dirigia a San
Nicolas, los Nucleos Heroes de 1917, Simon Radowtzky
y Diego Petrissans embosco al convoy ajusticiando a 2
micos del sistema de la Guardia de Infanteria de San Nicolas ademas se hirio a otros 2 expropiando sus armas y
equipo que les provee el estado opresor.
*DICIEMBRE:
Violento desalojo de Fuerzas Especiales represivas deja al
menos seis heridos(Rapa Nui | Chile) uno de ellos en estado de extrema gravedad, en consecuencia al desalojo de
las Fuerzas Especiales de Carabineros de miembros del
clan Tuko Tuki, quienes reclaman junto a otros rapa nui
su propiedad ancestral sobre territorios de la Isla de Pascua.
.
Las manifestaciones y acciones en 17 ciudades griegas
marcan el segundo aniversario del asesinato de Alexandros Grigoropoulos 6 de Diciembre de 2010
Sobre las 20:00 de la tarde los antidisturbios interrumpieron una concentracion que tenia lugar en la zona de Exarjia, barricadas y enfrentamientos con la policía
antidisturbios. De acuerdo con Atenas-indymedia los policías lanzaron bombas de gas y granadas de sonido para
las personas concentradas en la c / Mesologeiou, exactamente donde Alexis fue asesinado hace dos años. A las
21:00 hubo una reunión de conmemoración por Alexis.
La policía ha atacado a las manifestaciones en otras ciudades como Giannena, Agrinio y Volos, pero los manifestantes defendieron las protestas, sin embargo, varias
personas (muchos de ellos estudiantes de secundaria) han
sido detenidos o arrestados. Las manifestaciones tuvieron
y / o se están llevando a cabo en al menos 17 ciudades del
país.
EE.UU. Algunos anarquistas lanzan una bomba de humo
dentro de un establecimiento privado de policías En la
madrugada del 6 diciembre, para conmemorar el segundo
aniversario del asesinato de Alexandros Grigoropoulos en
Exarchia, una bomba de humo se encendió dentro de Portland Metro Club (618 º SE Alder.)-Un bar privado para
policías, con instalaciones deportivas gestionadas por la
Asociación de Policía de Portland. Hicimos esto para expresar nuestro total desprecio hacia la policía, y nuestro
odio al estado y el capitalismo en general.
Argentina: 3 muertos por la represion de la policia federal
y la policia metropolitana El martes 7/12 la policia federal y policia metrpolitana, realizaron conjuntamente un
desalojo a tierras ocupadas por mas de 1500 familias en
el barrio de villa soldati(Bs. As.), el joven Bernardo Salgueiro de 22 años, Rosmarie Puña de 27 años y una beba
de 3 años fueron las victimas de esta sangrienta represion.
Otra vez la policia asesina. Otra vez el terrorismo de estado.
Ataque a reten movil de carabineros (Santiago, Chile)
Tras el dolor e impotencia por la muerte de 81 presos en
el centro de exterminio de San Miguel tubo lugar una
marcha. Es asi como una vez terminada la marcha contra
las prisiones, en tranquilidad, un grupo se traslado hacia
otro punto del centro de santiago, donde con piedras, botellas y adoquines ataco un reten movil de carabineros reventando sus vidrios y dañando la carroceria, del cual un
aturdido funcionario intento, con el revolver en mano,
atrapar a sus atacantes sin nada conseguir.
Fallece un saharaui que recibió un disparo de un policía
marroquí en la cara El joven saharaui Said Uld Sidahmed
Uld Abdelwahad, de 26 años de edad, más conocido por
Dambar, residente en el barrio de Casapiedra del Aaiún,
licenciado en economía y trabajador del ayuntamiento, se
encuentra en estado clínico de coma, con muerte cerebral,
en el Hospital BEN EL MEHDI del Aaiún, por el disparo
entre los ojos que le ocasionó un policía marroquí.
Dos bombazos registrados esta madrugada en
Santiago(Chile) En la noche del 20 un artefacto explosivo
de ruido estalló en la oficina del Banco Santander, situado
en Vicuña Mackenna con Victoria, sector céntrico sur de
la capital, a pocos metros del canal Megavisión.
La explosión causó daños en los ventanales del frontis y,
según se informó, no se encontraron panfletos y nadie se
ha reinvidicado el hecho.
Seguidamente, unos 15 minutos después otro bombazo
ocurrió en un recinto policial, en Vivaceta 647 esquina de
Retiro. También, se trató de un aparato artesanal de ruido
y no se hallaron panfletos.
Detectan uso de explosivo militar e industrial en ataque a
recinto de Carabineros Un explosivo industrial y militar
fue el utilizado esta madrugada para atacar al Departamento de Tecnología de la Información y Comunicaciones de Carabineros, ubicado en la esquina de la Avenida
Fermín Vivaceta y calle Retiro, en la comuna de Independencia.
*extraído del fanzine Cariñosa Dinamita
páxina 43
Que se pode fazer
com os cregos?
O envilecimento dos nossos coetáneos é tam absoluto e tam completa a sua submissom a todo
quanto medra este envilecimento, que nom som
quem de perceber a nojenta “concórdia” entre
todas as forças repressivas.
Este regime, com ser intelorável desde a sua
apariçom, nunca fora quem de aunar os esforços
de todos os inimigos das liberdades mais elementais. Fora preciso algum tempo para dar-lhe
ao crego umha situaçom excepcional. Como
consequência dum erro, rapidamente remedado,
o anti-clericalismo desenvolveu-se durante certo
tempo, pero foi liquidado com ugência qualificando-o de primário.
As crónicas de tribunais de finais do século XIX,
eram verdaderamente reconfortantes de ler. Só
no ano 1879 duascentas quarenta e duas condenaçons, algumhas de importância, foram pronunciadas contra os curas.
O irmão Raymond, mestre de escola congregante, quem sodomizou a meninhos, é condenado a oito anos de trabalhos forçosos. O irmão
Serafim, director do Orfanato de
Notre-Dame-des-Rochers, a trabalhos forçosos a perpetuidade, “o seu
orfanato era um serralho de efebos
onde a meirande parte dos orfos
sodomizados contrairam doenças
venéreas”; pola mesma causa,
mesma condenaçom para o irmão
Régis Masison; vinte anos de trabalhos forçosos ao irmão Agostino
Seguy, marista de Montauban, e ao
irmão Henri, mestre concregante de
Argentré, quem sodomizou aos
seus alunos; dez anos por feitos similares ao irmão Joseph Guiraud,
mestre congregante de Cadillac;
o reverendo pai Cailletoz, ma-
páxina 44
rista de Orleans, quatro meses de prisom, porque mamava das amas de cria baixo o pretexto
de dar-lhes conselho, e dez anos de reclussom
a monsenhor Maret, camareiro secreto do Papa,
canónigo honorário de Burdeos, Age, Coutance
e Avignon, misioneiro apostólico, presidente da
arquiconfraria da Imaculada Concepçom por ter
contagiado umha doença venérea a umha meninha recém ter soterrado ao seu pai; atopara-se
na morada do inculpado umha colecçom de
pelos cuidados e etiquetados com o nome das
suas mais ilustres penitentes.
Por muito que este anti-clericalismo tivera sido
provocado unicamente polo desejo republicano
de aproveitar as sumas concedidas à fregresia,
e por muito que considerase que para destruir à
Igreja nom havia mais que anunciar o seu fim,
denunciava, nom tanto, violentándo-a a ignomínia da “clericanalha”.
Depois de cinquenta anos os curas mudaram
bastante; prova disso é que já nom os perseguem os tribunais e som, por esta causa, para
todo o mundo, ao igual que os guardas, boa
gente. E como nom iam se-lo se a imprensa nom
falará nunca das condenaçons que os juizes
nunca pronunciarám, pois nunca o juiz instrutor
lhes enviará diante dos tribunais e a polícia
nunca lhes deterá: som boa gente. Ninguém
sabe que os acólitos tenhem sempre de oito a
catorze anos, idade na que a firmeza das sua
convinçons é menor que a das suas nádegas.
Mais eu sei que quando contava doze anos um
dissos porcos perseguira-me por todos os tranvias, aguardou por mim cada saida do liceu até
o dia em que chantei-lhe as dedas dum taconaço.
culizam a acçom religiosa em cada ocasiom e
por todos os méios, arrimarám-se pronto à Santa
Mesa. É mais doado deixar ir, por comodidade,
à mulher a misa e aos filhos à associaçom, pero
nom é este o jeito de fazer compreender aos cregos que a sua clientela só está formada por patrons e criados, dévis mentais e cadáveres, e que
todo quanto está vivo vomita na su podrida cara
o seu “Jesus”, o seu “Deus”, o seu ceo.
Cada vez que vos atopedes pola rua a um servidor da Puta Barbuda de Nazaret, devedes insultar-lhe com esse tom que nom deixa lugar a
O característico da política láica distos últimos dúvidas sobre a qualidade da vossa repugnânanos é o restabelecemento das relaçons com O cia. Além, se a vossa boca nom desborda de inVaticano e o retorno das Congregasultos vendo umha sotana, é que
se a vossa
çons. Os cregos e os republicasodes dignos de levar umha.
boca
nom
desborda
nos tiverom que chegar até hoje
para cair na conta de que perse- de insultos vendo Pero insultar aos curas nom tem um
guem os mesmos fins.
umha sotana, é que outro fim, além da momentânea satisfaçom moral que isto vos produza,
sodes dignos de
Nas colónias os misionéiros apaque manter-vos no estado de espilevar umha.
recem ante os olhos do governo
ritu que vos permitirá, quando sejacomo singularmente dotados para
des livres, abater diariamente, como
torturar, embrutecer e envilecer à francesa. jogando, duas ou tres toneladas distos perigosos
Assím pode ver-se ao senhor Briand (1) seguir malandrins.
com emoçom o enterro da Sua Excremência o
Cardenal Dubois (2). E sorpréndem-se quando Esperando esse dia, estes senhores nom devem
os diários informam de que na China, em outu- viver em paz nas suas madrigueiras. Arredor
bro, tres misionéiros belgas, entre os quais con- deles, interesa manter constantemente a atmóstava-se um bispo, forom assassinados. Le Matin fera de ódio situada à medida da sua abjecçom,
tenta dar umha ideia do vandalismo bolchevique, fazéndo-lhes prever (estám desejando mártires)
informando de que na URSS acavam de decidir um terrorífico final.
a demoliçom de várias igrejas, esquecendo que
em 1913 em Paris, “para facilitar certos traçados Roubar objectos sagrados, mancilhar igrejas,
urbanísticos”, foram tomadas idénticas decisons. som as acçons essênciais
mais aptas para
criar essa atmósfera. As igrejas som grandes,
Nesta época de “concórdia” entre os inimigos de abertas e ricamente adornadas de objectos e a
todas as liberdades, os curas, caluniadores pro- sua desapariçom alertará aos seus guardiáns,
fissonais, disponhem de todos os recursos para tanto pola sua santidade como polo seu valor,
conduzir aos homes até o grão de embrutece- pois quem dam por cu nas sacristias sabem permento que fai-lhes manipuláveis entre as mãos feitamente que cada vez que um objecto de culto
de Foch, Poincaré, Chiappe, Citroën (3). Para cae entre as nossas mãos, o seu destino é a proconduzir aos obréiros todos os domingos, depois fanaçom, entanto tenhamos vida, e quando se
de seis dias de cárcere, às suas igrejas a apren- trata de hóstias consagradas, que com gosto nos
der resignaçom; às suas asociaçons a preparar procuramos, a profanaçom interesa-nos mais.
a guerra; aos seus sindicatos a preparar a trai- Nom se desdenham, nom tanto, os crucifijos, que
çom. A maioria dos obreiros só sintem frente à som empunhaduras perfeitamente adaptadas às
religiom a indiferência que indica que nom ha- cadeias dos nossos retretes; os copons para o
verá sítio para ela no Estado Operário, mas pápel higiénico, as relíquias nos lugares de mais
frente aos seus principais causantes do seu sub- efeito decorativo. Os sacrilégios nos próprios lumetimento só é eficaz o ódio mais inexorável. gares de culto, proporçonam grande vantaPor outra banda todos aqueles que nom obsta- gem práctica dada a rareza dos retretes
páxina 45
públicos e a desapariçom dos urinários. Oitenta
e cinco igrejas e setenta templos de diversos cultos estám a disposiçom dos parisinos, e se nom
fora polos esforços para evitar istos lugares, que
personalmente sempre utilizo, fai tempo já que a
fumeira de incenso teria sido substituída pola de
a merda.
Istos tres sacrilégios: insultar aos curas, mancilhar os lugares sagrados, roubar objectos de culto
devem ser as tres principais acçons que acometa
habitualmente um home probo quando a sua actividade inclina-se cara a religiom. Pero tem a
mão bastantes recursos para se defender dos
malfeitores eclesiásticos, recursos variados que
oscilam desde a broma de mal gosto ao vil sacrilégio e que cada quem encontrará segundo as
suas aptitudes para a práctica do anti-clericalismo. Pode-se, por ejemplo, como muitas vezes
fixo-se em Notre-Dame-des-Champs, chamar repetidamente pola noite a campainha para os
Santos Sacramentos, até que o porteiro deixa de
atender e alguns crentes, ante a desesperaçom
da sua família, reventam sem receber os Excrementos da Igreja. No metro, na hora de maior
afluência, se vos atopades ao carom dum crego
nom lhe ataquedes de jeito imediato, pero ao
cabo dumha ou duas estaçons comezade a berrar ao tempo que dades-lhe umha punhada em
plena boca: “Vaia velho verde, acabarás algumha
vez de sobar-me!!. A gente escuita e entom declarades: “É a terceira vez nesta semana que me
fai proposiçons um cura. E pensar que todavia
enviamos aos nossos filhos ao catecismo!!”. Assim podedes insultar, e até apa-
páxina 46
lear, a um cura sem ser linchado e ao tempo
dades ejemplo a algumhas pessoas da inobre hipocrisia dos cregos. Quizás isto poida, em certas
ocasions, influir nos actos destas pessoas contra
eles.
Está bem feito todo quanto se faga contra os
curas e só pode errar a intençom de perjudicarlhes. Que todos aqueles que carezam desta intençom tenham a sua cara cuberta com os
nossos espirros.
Original de Jean Koppen, ‘Comment accommoder le prêtre,’ publicado na revista La Révolution
surréaliste nº 12 em 15 de dezembro de 1929
(1) Aristide Briand Primeiro Ministro francês em 6 ocasions entre 1909 e 1929, e 17 vezes Ministro de Relaçons Exteriores de França, umha delas quando
sucedem os feitos acá narrados.
(2) Louis-Ernest Dubois Arcebispo de Paris, morre
nesta cidade em 23 setembro 1929
(3) Ferdinand Foch.- Mariscal de Campo, fora Comandante em chefe dos ejércitos Aliados durante a
Primeira Guerra Mundial.
Raymond Poincaré.- Chefe do governo em cinco
ocasiões e presidente da França durante a Primeira
Guerra Mundial.
Jean Baptiste Pascal Eugene Chiappe.- Político
da extrema direita, foi Prefecto da polícia e figera-se
famoso pola repressom nas manifestaçons operárias.
André Gustave Citroën .- Engenheiro e empresário
francês fundador do império Citroën, durante a 1ª
Guerra Mundial, Citroën producia armamentos e depois se passou a fabricar automóveis.
O Direito ao Ócio e à
Expropriaçom Individual
Tu que fas um trabalho do que gostas, que têns umha
ocupaçom independente e a quem o jugo do patrom
nom molesta maiormente; tu também que te submetes resignado ou cobarde na tua qualidade de explorado: como te atreves a condenar assim, tam
severamente, a aqueles que se passarom ao plano do
ataque contra do inimigo? Umha so coisa queremoste dizer: “Silêncio!”, por honestidade, por dignidade,
por fereza. – Nom sintes o sofremento deles? Cala!
– Nom tês a audácia deles? Entom, outra vez cala!
Cala, porque tu nom conheces as torturas dum trabalho e dumha exploraçom que se odiam.
Desde há muito tempo vem-se reclamando o direito
ao trabalho, o direito ao pam, e, francamente, no trabalho estamos embrutecendo-nos. Nom somos mais
que lobos na procura de trabalho, – dum trabalho duradeiro, fijo – e à sua conquista encaminham-se
todos os nossos afáns. Estamos na pesca contínua,
obsesionante do trabalho. Esta preocupaçom, esta
obsessom oprime-nos, nom nos abandona nunca. E
nom é que se ame ao trabalho. À contra, odiamo-lo,
maldizemo-lo: o qual nom impede que o soframos e
que o persigamos por todas partes. E entanto imprecamos na sua contra, maldizemos também porque se
nos vai, porque é inconstante, porque nos abandona
– depois dum breve tempo: seis meses, um mês,
umha semana, um so dia. E umha vez transposta a
semana, passado o dia, a busca começa de novo com
toda a humilhaçom que ela entranha para nossa dignidade de homes; com o escárnio que implica às nossas fames: com a mofa moral do nosso orgulho de
indivíduos conscientes deste ultraje, relajándo-nos e
pisando os nossos direitos rebeldes, de anarquistas.
Nos, anarquistas, sentimos a humilhaçom desta luita
para fugir do fame e sofremos a ofensa de ter que
mendigar um anaco de pam que nos é concedido de
quando em quando como umha esmola e a condiçom
de renegar ou pôr no sobrado dos trastes inutis o
nosso anarquismo (se nom queredes usar méios ilegais para defender o vosso direito à vida, so vos ficará como lugar de repouso o cemitério), e sofremos
mais, porque temos consciência da injustiça que se
realiza na nossa contra. Pero onde se agranda o nosso
sofremento até adquirir caracteres trágicos, é ao desentranhar a vergonhosa comédia da falsa piedade
que se desenvolve ao nosso redor, mordendo-nos os
lábios de raiva pola nossa impotência e também por
sentir-nos um pouco viles – vileza ás vezes justificada, pero que case sempre nom tem justificaçom algumha fronte a esta iníqua e cínica hipocrisia que
nos fai passar a nos, trabalhadores, como os beneficiados, quando somos os benefactores; que nos coloca em situaçom de mendigos a quem se lhe quita
a fame por misericórdia, entanto que, na realidade,
somos nos quem damos de comer a todos os parásitos e procuramos-lhes o benestar do que gozam;
somos nos quem consumimos as nossas vidas, entre
os horrores das privaçons, para saturar de goces as
deles, para permitir as suas expansions, os seus placeres, – o seu ócio, – tendo conciência do despojo a
que se nos submete. Quere proibir-se-nos até poder
sorrir ante as maravilhas da natureza, porque se nos
considera como instrumentos, nada mais que
como instrumentos para embelecer a sua vida
páxina 47
parasitária.
Sasha continuou em russo. Estava
orgulhoso de que os seus companheiros foram tidos em tam alta estima dijo; pero, por qué há
anarquistas nos cárceres soviéticos?
“Anarquistas? - Interrumpeu Ilich
- Tontarias! Quém lhe contou
issos contos e como é que crê
nelos? Nas prisions há bandidos,
e maknovistas, pero nom anarquistas ideini [NdE: reconhecidos
polo regime como representantes
dumha teoria política aceptável].
- Mirade - exclamei - a América
capitalista divide também aos
anarquistas em duas categorias: os
filósofos e os criminais. Os primeiros som aceitados por todas
partes, incluso um deles forma
parte do governo de Wilson. Os
outros, aos que temos a honra de
pertencer, som encarcerados e
perseguidos. Entom fazedes vos a
mesma distinçom?
Emma Goldman, Vivendo minha
vida, 1932
Caemos na conta de toda a insensatez dos nossos afans; sentimos o
trágico, milhor dito o ridículo da
nossa situaçom: imprecamos,
maldizemos, sabemo-nos loucos e
sentimo-nos viles, pero ainda continuamos baixo a influência
(como qualquer mortal) do ambiente que nos circunda, que nos
envolve numha malha de frívolos
desejos, de mesquinhas ambiçons
de “pobres cristos” que crem melhorar um pouco as suas condiçons
materiais, tentando arrincar dentre
os dentes dos lobos – dos que possuem e defendem a riqueza –
umha migalha de pam que nom se
consegue mais que ao elevado
preço da nossa carne e do nosso
sangue deixado nos engrenagens
do mecanismo social.
colectiva, deixamo-nos arrastrar
polo torvelinho da loucura
comum. E rotas, em nos, as forças
que nos mantém íntegros na nossa
consciência que ve claro nas coisas e sabe que nom lograremos
nunca por este caminho destroçar
as cadeias que nos mantenhem escravos, porque nom se destrue a
autoridade colabourando com ela,
nem se disminue o poder ofensivo
do capital ajudando a acumula-lo
com o nosso trabalho, com a
nossa produçom; rotas estas resistências, dizia, começamos a acelerar o passo e bem pronto veloz
carreira, louca carreira sem sentido nem final, que nom nos conduz mais que a soluçons
transitórias, sempre vas e inutis.
Que dizer? Ávidos de ganância?
Sugestom do ambiente? Insensatez? De todo um pouco, ainda que
bem sabemos que com o nosso
trabalho, baixo as condiçons do
sistema capitalista, nom resolveremos nengum problema essencial
das nossas vidas, salvo raros casos
particulares e condiçons especiais.
Cada aumento da nossa actividade
no presente sistema social nom
tem um outro resultado que um
aumento da exploraçom no nossa
dano. Impostores som quem afirmam que a riqueza é fruito do trabalho, do trabalho honesto,
individual.
Passemos adiante. Para qué deterse a rebater os sofismas de certas teorias económicas que nom
som sinceiras nem honradas e que
so convencem aos pobres de espíritu – desgraçadamente som a
maioria da sociedade, – que nom
perseguem umha outra finalidade
que a de cobrir torpes intereses
com a apariência da legalidade e
E, ao nosso pesar, por ne- do direito? Todos vos sabedes que
cessidade ou sugestom o trabalho honrado, o trabalho que
páxina 48
nom
explora a outros, nom tem criado
numca, no presente sistema, o benestar de pessoa algumha nem
muito menos a sua riqueza, dado
que ésta é o fruito da usura e da
exploraçom, as quais nom se diferenciam do crime mais que nas
formas exteriores. Despois de
todo, nom nos interesa um relativo
benestar material obtido pola extenuaçom dos nossos músculos e
do nosso cerebro: queremos, sim,
o benestar adquirido pola possessom completa, absoluta do produto do nosso esforzo, a
possessom incontrastável de todo
aquelo que seja criaçom individual.
Estamos, entom, consumindo as
nossas existências a total benefício dos nossos exploradores, perseguindo um benestar material
ilusório, eternamente fugitivo, jamais realizável numha forma concreta, estável, porque a libertaçom
da escravitude económica nom
nos poderá chegar por méio dum
aceleramento da nossa actividade
na producçom capitalista, senom
com a criaçom consciente, útil, e
com a possessom do que se produce.
É falso dizer: “umha boa recompensa, um bo salário por umha
boa jornada de trabalho”. Confesa
esta frase que devem existir quem
producem e quem se adonam do
produto, e que depois de ter quitado umha boa parte para eles –
ainda nom tido participado na sua
criaçom – distribuem, em base de
critério e princípios absurdos, enteramente arbitrários, aquilo que
crem convinte dar-lhe ao verdadeiro produtor. Estabelece a retribuçom parcial, o roubo, a
injustiça: consagra, polo tanto, de
feito, a exploraçom.
O produtor nom pode aceitar
como base equitativa e justa a retribuçom parcial. Somente a possessom integra pode estabelecer
as bases da Justiça Social. Por
consequência, todo concurso
nosso à producçom capitalista é
um consentimento e umha submissom à exploraçom que se
ejerce sobre nos. Cada aumento
de producçom é um remache mais ao mínimo, volver-se vagos enpara as nossas cadeias, é agravar tanto vivamos no sistema capitalista baixo o qual devemos
a nossa escravitude.
produzir.
Quanto mais trabalhamos para o
patrom, mais consumimos a nossa Ser trabalhador honrado, hoje em
existência, encaminhándo-nos rá- dia, nom é nengum honor, é umha
pidamente cara um fin próximo. humilhaçom, umha tontaria, umha
Quanto mais trabalhamos, menos vergonha, umha vileza. Chamartempo fica-nos para adica-lo a ac- nos “trabalhadores honrados” é
tividades intelectuais ou ideais; tomar-nos o pelo, é burlar-se de
menos podemos gostar a vida, as nos, é, depois do danho, agregarsuas belezas, as satisfaçons que nos a burla.
nos pode oferecer; menos desfrutamos das alegrias, dos prazeres, Oh soberbos e magníficos vagabundos que sabedes viver à mardo amor.
gem das conformaçons sociais, eu
Nom se pode pedir a um corpo vos saudo! Humilhado, admiro a
canso e consumido que se adique vossa fereza e o vosstro espíritu
ao estúdio, que sinta o encanto da de insubmissom e reconhezo que
arte: poesia, música, pintura, nem tendes muita razom em berrarmenos ainda que tenha olhos para nos: “é fácil acostumar-se à escraadmirar as infinitas belezas da na- vitude”.
tureza. A um corpo exausto, extenuado polo trabalho, esgotado Nom!, o trabalho nom redime,
pola fame e a tise nom lhe apetece senom que embrutece. Os belos
mais que durmir e morrer. É umha cantos às massas activas, laboriotorpe ironia, umha befa sanguin- sas, pujantes: os hinos aos múscuhenta, o afirmar que um home, de- los vigorosos: as aladas peroratas
pois de oito ou mais horas dum ao trabalho que enobrece, que
trabalho manual, tenha todavia, de eleva, que nos livra das mas tenpor se, forças para se divertir, para taçons e de todos os vícios, nom
gozar numha forma elevada, espi- son mais que puras fantasias de
ritual. So possue, depois da abru- gentes que nunca colherom nem o
madora tarefa, a passividade de martelo nem o escarpelo, de genembrutecer-se, porque para isso tes que nunca dobrou o seu lombo
nom necessita mais que deixar-se sobre um junque, que jamais ganhou o pam com o suor do rostro.
cair, arrastar-se.
Pese aos seus hipócritas cantores,
o trabalho, na presente sociedade, A poesia consagrada ao trabalho
nom é senom umha condena e manual nom é mais que umha irriumha abjecçom. É umha usura, som e um engano que deveria
fazer-nos sorrir, senom enchir-nos
um sacrifício, um suicídio.
de indignaçom e rebeldia.
Qué fazer? Concentrar os nossos
esforços para disminuir esta lou- A beleza do trabalho... o trabalho
cura colectiva que marcha cara o que eleva, enobrece, redime! ...
enervamento. É preciso pôr em
guarda ao produtor em contra Sí, sím! Mirade alá, ao longe. Som
deste fatigoso afám, tam inútil os operários que saem das fábricomo idiota. É necessário comba- cas, que xurdem das
ter o trabalho material, reduzi-lo minas, que abandonam os
páxina 49
portos, os campos, depois da jornada de trabalho. Mirade-os, mirade-os! Apenas as suas pernas
podem suportar aqueles corpos
derrengados. Escrutade essas
caras pálidas, esmorecidas, extenuadas. Asomade-vos a esses
olhos tristes, amortecidos, sem
luz, sem vitalidade. Ah, os belos,
os potentes músculos... a alegria
dos coraçons polo trabalho que
enobrece! ...
Penetrade naquela fábrica e observade-os na sua actividade. Parte
integrante da máquina, estám
constrenhidos a repetir por mil,
por dez mil vezes o mesmo movimento, automáticamente, como a
máquina, sem que case seja necessária a intervençom dos seus cerebros. Poderiam moi bem te-los
deixado nas suas casas, dado que
umha vez emprazados nos seus
postos, continuariam igualmente
os seus trabalhos. Nom conservam nada da própria personalidade, da própria individualidade.
Nom som seres sensíveis, pensantes, criadores. Nom som mais que
coisas sem espiritualidade, sem
impulso próprio. Vam porque
todos vam. Moven-se com ritmo
uniforme, igual, sem independência. Se lhes ordenou ejecutar aquel
movimento e devem faze-lo hoje,
amanhã,… sempre!...como as máquinas!...
Temos chegado à destrucçom
completa da personalidade humana no oitenta por cento da producçom moderna. Nom se atopam
ja os artesanos, os artistas. A producçom capitalista, nom os pede,
nom os precisa. Inventarom-se
coisas para cada necessidade e
máquinas para faze-lo todo, e chegamos ao ponto de ter que criar
novas necessidades para
poder fabricar novos produtos. Na realidade é isto o
páxina 50
que já se fai e é por isto que a vida a matéria bruta, autómata: ela, a
vai-se sempre complicando mais individualidade, vos a... máquina.
e o viver fai-se cada dia mais difíHorror! Se umha so individualicil.
dade se introduzira no funcionaSuprimiu-se a estética das coisas mento da cadeia Ford, por
e nom se cria mais que em série, ejemplo, ela destruiria toda a enem montom. Educarom-se os gos- grenagem da producçom.
tos em linha geral; distribuirom-se
nos individuos qualquer originali- Os operários nom som mais que
dade artística, qualquer antolho presidiários. Ou, se vos vai servir
diferente, e alcançou-se – oh, pro- de maior consolo, soldados aquardígio da propaganda! – fazer ape- telados nas fábricas. Todos martecer à generalidade aquilo que cham ao mesmo passo; todos fam
aos capitalistas convem fabricar: – pese à variedade dos objectos –
umha mesma coisa para cada in- os mesmos movimentos. Nom
atopamos já nengumha satisfaçom
dividualidade distinta.
nos trabalhos que fazemos; nom
Já nom se tem necessidade de nos apaixonamos por eles, porque
seres que criem, senom de entes sentimo-nos completamente esque fabriquem; já nom existem – tranhos aos mesmos. Seis, oito,
ai! – artistas, operários intelec- dez horas de trabalho, som seis,
tuais; so ficam operários manuais. oito, dez horas de sofremento, de
Nom se pom mais a proba a nossa angústia.
inteligência; em troques, mira-se
se tendes bos músculos, se sodes Nom amamos, nom, o trabalho;
vigorosos. Nom se mira muito o odiamo-lo. Nom é a nossa libertaque sabedes, senom quanto pode- çom, é a nossa condena! Nom nos
des produzir. Nom sodes vos eleva e livra dos vícios; abate-nos
quem fazedes marchar a máquina, físicamente e aniquila-nos moralé a máquina a que vos fai marchar. mente até tal extremo que deixaE ainda que semelhe paradoxo! – nos incapacitados para sustraernos
e nom é mais que a pura realidade a eles. Será necessário realizar
– é também a maquina a que istos trabalhos, sei-no, mas será
“pensa” o que se tem que fazer, fi- sempre de ma gana se se quer
cando-vos a vos so a obriga de manter também amanhã o preservi-la, de fazer o que ela ensina. sente sistema por economia de esÉ ela o cerebro e vos o braço; ela forços. Será sempre sofrendo
a matéria pensante, criadora e vos ainda quando a jornada seja redu-
zida a menos horas.
Eu nom sei que pensam os animais da carrega que se lhes coloca
no lombo; pero o que sim sei dizer
polo que observo e polo que por
mim mesmo sinto, é que o home
nom ejecuta com alegria, com
verdadeira satisfaçom, mais que
os trabalhos intelectuais, artísticos. Si quanto menos nom considerase malgastado e inútil o seu
sacrifício, o home armaria-se de
coragem e a sua fatiga parecerialhe menos amarga, menos dolorosa. Pero quando observa que
todo o seu esforço é malgastado,
que nom é senom o trabalho de Sísifo com innumeráveis desastres e
sacrifícios em cada recaida, entom
a coragem fuge do seu coraçom e
em cada ser consciente, em cada
ser sensível e humano, o ódio
acende-se na contra deste bárbaro
e criminal estado de coisas e a
aversom e a rebeldia contra do trabalho é inevitável.
Comprende-se, entom, que existam os disconformes que nom
querem dobegarse a esta escravitude repugnante. Comprende-se
que existam os vagabumdos indomáveis que prefirem a incertidume do seu manhá – a maioria
das vezes sem o mísero mendrugo
acordado ao trabalhador constante
– antes que submeter-se a este sistema humilhante. Comprende-se a
boémia incorregível, sem génio se
queredes, pero que
nom forma parte no
cortejo humilhante
dos párias ... E
comprende-se,
também, aos grandes folgazans, os
ociosos ideais que
passando a sua vida
em completa irmandade com a natureza, gozando
ao contemplar as maravilhosas auroras, os melancólicos crepúsculos, colmando os seus espíritus de
melodias que so umha vida simples e livre pode procurar-lhes,
imponhendo silêncio às imperiosas necessidades do home por
nom cair na escravitude na que
nos estamos afundidos. Sentados
ao borde do caminho observam
com infinita tristeza, com profunda piedade, a negra caravana
que todos os dias encaminha-se
dócil e desfeita cara as fábricas –
prisions que os engolem já exaustos e devolvem-nos pola noite feitos cadáveres.
E fugem, fugem istos ociosos ideais com o coraçom oprimido ao
ver tanta estultícia, tanta miséria,
tanta loucura. Fugem cara a vida
livre, indócil, nom conformista
dezindo-lhe ao seu coraçom que
antes de submeter-se cada dia a
esta vida miserável, vil e privada
de elevaçom e espiritualidade, a
morte é preferível.
Odiar o trabalho manual em régime capitalista, nom significa ser
inimigo de toda actividade, como
aceitar a expropriaçom individual
nom equivale a fazer a guerra ao
trabalhador-produtor, senom ao
capitalista-explorador.
Istos vagabundos ideais a quem
tanto admiro, tenhem umha actividade, vivem umha intensa vida
espiritual, riquíssima em experiências, observaçons, goces. Som
inimigos do trabalho, porque consideram malgastados em grande
parte os seus esforços naquela direcçom; nom podem, polo tanto,
submeter-se à disciplina que exige
aquela espécie de actividade, e
nom querem tolerar que se faga
deles umha máquina sem cerebro,
que se mate, em fim, neles aquela
personalidade, que é quanto mais
apreçam.
Entre istos vagabundos espirituais, – refractários à domesticaçom e disciplina capitalistas, – é
necessário buscar os expropriadores, os partidários da expropriaçom individual, aqueles que nom
querem aguardar a que as massas
estejam preparadas e dispostas
para cumprir o acto colectivo de
justiça social. Estudando bem os
matices psicológicos, éticos
e sociais que determinam
páxina 51
essa actitude neles, saberemos comprender, justificar
e apreçar melhor os seus actos e também defendelos dos ataques biliosos de muitos daqueles que
ainda compartilhando as mesmas ideias sobre muitos
outros problemas, afanam-se em tirar fango sobre
istos impacientes que nom sabem resignar-se até que
chegue o dia da redençom colectiva.
O direito à expropriaçom individual nom se pode
negar, baseándose sobre um certo direito colectivo à
expropriaçom. Se fossemos socialistas ou comumistas bolcheviques, poderiamos negar ao indivíduo o
direito de apropriarse – polos méios que estime mais
convintes – daquela parte de riqueza que a él como
produtor pertence. Porque os bolcheviques e os socialistas negam a propriedad individual e admitem
umha so forma de propriedade: a colectiva. Pero este
nom é o caso dos anarquistas, sejam individualistas
ou comumistas, pois todos teórica e prácticamente
admitem tanto a propriedade individual como a colectiva. E sim admite o direito à possessom individual, como poderia negar-se ao indivíduo o mismo
direito a servir-se dos méios que cria oportumos para
entrar em possessom do que lhe pertence?
Cada acredor (e este seria a caste produtora fronte à
capitalista) toma pola gorja ao seu devedor na hora
e na forma que mais lhe convenha, e se fai restituir
o seu produto – o qual foi-lhe arrebatado com o en-
gano e a violência – no menor tempo possível. O indivíduo, baseándose na liberdade, – e a liberdade é
a doctrina da anarquia – é o único e so árbitro e juiz
neste acto de restituiçom.
Tem-se admitido a oportumidade e a necessidade
dum acto colectivo, dumha revoluçom social para
expropriar à burguesia, e o indivíduo, ainda individualista, asociou-se voluntário a esta ideia, porque
foi crência geral que um esforzo colectivo ia-nos livrar mais fácilmente da escravitude económica e política.
Pero desde há anos esta confiança tem decrescido
em muitos anarquistas.
Tivo que admitir-se, ao fim, que umha verdadeira libertaçom, umha libertaçom profunda, anárquica, que
arrincara da consciência das massas – com seguridade de nunca mais volver – o fetiche autoridade e
permitira.nos instaurar um estado de coisas que nom
violara a liberdade de cada quem, necessita forçosamente umha longa preparaçom cultural, por consequência, muitos anos ainda de sofrementos baixo a
exploraçom capitalista. Disto derivou que muitos rebeldes nossos, que num primeiro momento abrazaram com entusiasmo a ideia dumha revoluçom
expropriadora digeram-se – sem disasociar-se por
isto do necessário trabalho de preparaçom revolucionária – que tal espera sinificava o sacrifício de toda
a sua vida, consumida em condiçons odiosas e bestiais, sem nenguma alegria, sem goce algum, e que
a satisfaçom moral dumha luita cumprida em pro da
libertaçom humana nom era lenitivo suficinte para
as suas próprias penas.
“Nom temos mais que umha vida – digeram-se no
seu coraçom – e ésta precipita-se cara o seu fim com
a rapidez do relâmpago. A existência do home com
relaçom ao tempo nom é verdadeiramente mais que
um instante fugaz. Si se nos esfuma este instante, se
nom sabemos extraer-lhe o sumo que em forma de
alegria pode dar-nos, a nossa existência é vá e desperdiciamos umha vida da que a sua perda nom nos
resarcirá a humanidade. Polo tanto, é hoje quando
devemos viver, nom amanhã. É hoje quando temos
direito à nossa parte de prazeres, e o que hoje perdemos o amanhã nom no-lo pode restituir: está definitivamente perdido. Por isso é que hoje queremos
gozar nossa parte de bens, é que hoje desejamos ser
felices”.
páxina 52
Pero a felicidade nom se acada na escravitude. A felicidade é um dom do home livre, do home dono de
sim mesmo, dono do seu destino; é o supremo dom
do home, home que nega-se a ser besta de carrega,
resignada besta que sofre, produce e está privada de
todo. A felicidade obtem-se no ócio. Também se adquire com o esforço, pero com o esforço útil, com o
esforço que procura maior benestar, aquel esforço
que acrecenta a variedade das minhas adquisiçons,
que eleva-me, que de verdade redime-me.
Nom há, por tanto, felicidade possível para o trabalhador que durante toda a sua vida está ocupado em
resolver o terrível problema da fame.
Nom há felicidade possível para o pária que nom tem
umha outra preocupaçom que o seu trabalho, que
nom dispom senom do tempo que adica ao trabalho.
A sua vida é bem triste, bem desoladora, e para poder
suporta-la, arrastra-la, aceita-la sem rebelar-se, precisa-se, umha grande coragem o umha grande dose
de cobardia.
vadir a ternura cara o ofício de verdugo, vos nom
tedes alcanzado o grado necessário de sensibilidade
para compreender os sofrementos espirituais e os
motivos sociais que determinam os actos de expropriaçom individual, – daquilos dos que eu falo – e
ainda menos tendes direito de condenar-lhes.
Porque nom so o anarquista constata todo o odioso
dum trabalho bestial, criminal e nom poucas vezes
inútil para o seu bem e o da humanidade; nom so vese na obriga de participar él mesmo no mantemento
da sua própria escravitude, a dos seus companheiros
e a do povo em geral, senom que deve ejecutar este
trabalho numha forma e condiçons tam horríveis,
tam insoportáveis e cheias de perigo que a sua vida
sinte-se ameaçada todos os intres da longa jornada;
porque o seu trabalho, certos trabalhos que devem
efectuar algumhas categorias de operários (e digo
“categorias” porque há vários operários que nom
conhecem a bestialidade e o perigo terrível de certos
trabalhos ejecutados por outros trabalhadores), nom
so implicam umha verdadeira escravitude, senom
que asemelham-se a um verdadeiro suicídio.
Do desejo de viver, da desesperaçom íntima e profunda que nos coloca fronte à perspectiva de toda
umha vida consumida, para benefício de gente indigna, da desolaçom sentida ao perder a esperança
numha salvaçom colectiva durante a fugaz trajectória de nossa breve existência: he ai do que está formada a rebeliom individual; he ai de que lumes
estám alimentados os actos de expropriaçom individual.
No fundo das minas, ao carom das máquinas monstrosas, nas infernais fundiçons, no méio dos produtos
malsanos, a morte está sempre ao assédio. Corpos
que se volvem tísicos, pulmons envelenados, membros lacerados, corpos curvados, olhos privados da
luz eterna, cráneos aplastados, e-che ai o que os honrados trabalhadores, a milhares ganham com o sudado pam. E nengumha piedade para eles, nengumha
moral, nengumha religiom para conmover ao aproTriste, moi triste, é a vida do trabalhador incons- veitador que junta os seus milhons amassados com
ciente; pero, ai de mim!, a vida do anarquista é ver- diários crimens cometidos para obter um pouco mais
de benefício, para levar às suas caixas uns centavos
dadeiramente trágica.
mais.
Se vos nom sentides todos os sofrementos, toda a
desesperaçom da vossa trágica situaçom, permitide- É necessário, polo tanto, rodea-lo da nossa ternura,
me dizer-vos que tendes pel de coelho e que o jugo vaziar o nosso depósito lacrimógeno ante a ma fornom vos está tam mal. E se o jugo nom vos pesa; se tuna que pode cair sobre a cabeça dalgum deles, polo
pola vossa situaçom particular nom sentides a pres- feito forçado dalgum dos nossos!
som direita do patrom; se, pese a todas as vossas superficiais lamentaçons, nom podedes viver sem o Verdade, é que debemos monstrar-nos bos, humanos,
trabalho, porque nom sabedes como ocupar as vos- generosos quando se trata de respeitar a bolsa ou a
sas horas de ócio, e a falha dum trabalho manual, pel dos nossos inimigos, e boas bestas quando nosaburrides-vos terrivelmente; se sabedes aguantar a sos inimigos fam-nos reventar.
disciplina cotidiá da oficina, respeitar os contínuos
reproches dos capataces imbéciles ou malvados, re- De modo que individualmente, nom temos o direito
ventar de trabalho primeiro, e de fame depois, sem de tomar nas nossas maõs a espada da justiça sem o
que sintades as ganas de abraçar ao mais odioso dos consentimento colectivo? – Nom violedes a vircriminais, de chama-lo irmam e nom sentir-vos in- ginidade da moral comum com os vossos todavia
páxina 53
nom santificados pecados! Um pouco de paciência, casos, admito-o, a crítica e a condenaçom estám bem
irmãos meus, que o reino do Senhor vidá para todos! justificadas, pero pese a todo isto, ela nom pode chegar mais lá daquela feita ao bo trabalhador que con“Se tendes fame, grunhide, pero quedos: nos nom sume o seu soldo em borracheiras e prostíbulos, feito
estamos ainda prontos. Se se vos apalea, rugide, mas que, desgraçadamente, ocorre todavia e demasiado
nom vos movades: temos ainda chumbo nos pês. Se frequentemente entre os nossos.
se vos massacra, depois de roubar-vos, alto ai! Volvede a cara ao ladrom, nos vos proclamaremos he- Tem sido dito por certos críticos que a apologia do
roes. Pero se queredes recobrar o dinheiro sem o acto individual engendra em certos anarquistas o utinosso consentimento, ainda que fosse com o vosso litarismo mesquinho, umha mentalidade estreita e
único risco, nom o fagades, porque entom nom se- em contradiçom com os princípios da anarquia, suredes mais que vilhanos bandidos. É a moral, a nossa posiçom tam antojadiza como dizer que cada anarquista que tenha contacto com elementos nom
moral”.
anárquicos, acaba por pensar em forma anti-anárMerda, entom!
quica.
E se me permitirá fazer umha pergunta, a seguinte:
quando o capital rouba-me e fai-me morrer de fame, Pero há umha coisa que nom quero olvidar de dizer,
quém é o roubado e quém o que morre de fame: eu e é a seguinte: sendo a expropriaçom um méio para
ou a colectividade? Eu? e por qué, entom, so a co- substraer-se individualmente à escravitude, os riscos
devem ser soportados individualmente, e os companlectividade terá o direito de atacar e defender-se?
heiros que practicam a expropriaçom “per se” perEu sei que a acçom do expropriador pode-se prestar dem todo direito – ainda que exista para as outras
a muitas falsas interpretaçons, a muitos equívocos. actividades anarquistas, e eu nom o crio – a reclamar
Pero a culpa de todo isto, a responsabilidade pola a solidariedade do nosso movimento quando caem
falsificaçom dos motivos éticos, sociais e psicológi- em desgraça.
cos que determinarom e determinan – na sua gram
maioria – os actos individuais de expropriaçom, cae A minha intençom neste estudo nom é a de fazer a
principalmente – em grande parte – sobre a mâ fe apologia deste ou daquel feito, senom a de chegar às
raices do problema, a de defender o princípio e o didos seus críticos.
reito à expropriaçom, e o mal uso que certos exproNom por isto quero soster que todos os seus críticos priadores fam do froito das suas empresas, nom
som de mâ fe, porque sei moi bem que existe gram destrue o feito mesmo, como o feito de que existam
parte de companheiros que crê sinceiramente que perfeitos canalhas que se chamam anarquistas, nom
istos actos son nocivos aos fies imediatos de nossa destrue o contido ideológico da anarquia.
propaganda. Quando falo de mâ fe, quero sinalar a
aqueles anarquistas tam sectários e tam individualo- Examinemos umha mais grave acusaçom, a condena
fobos, que a cada acto de expropriaçom empezam máxima: aquela que sostem que os actos de expropor chama-lo “roubo”, querendo com isto negar ao priaçom individual atentam contra os princípios
gesto qualquer base social e éticamente justificável anarquistas. Tem-se chamado aos expropriadores,
desde o ponto de vista anarquista, para asocia-lo e parásitos, ¡e é certo! Som parásitos; nom produzem
pôr-lo em comum com todos aqueles individuos vul- nada. Pero som parásitos involuntários, forçados,
gares e inconscientes (em grande parte também ex- porque na presente sociedade, nom pode haver mais
cusáveis porque som productos genuinos do presente que parásitos ou escravos. Nom há dúvida algumha
sistema social) que fam o ladrom com a mesma in- que som parásitos, pero o que ninguém poderá fazer
diferência que fariam o verdugo se esta última pro- é chamar-lhes escravos. Os escravos, em troques, na
sua gram maioria, som também parásitos muito mais
fisiom lhes procurase aquilo que buscam.
costosos que aqueles. E o parasitismo desta maioria
Notanto, eu estou bem longe de justificar sempre e de produtores é muito mais imoral, cobarde e humilem todas as circunstâncias ao expropriador. Umha hante que aquel dos expropriadores.
cousa que encontro condenável em certo número de
expropriadores, é a corrupçom à que se entregam Abandonei esta luita depois da minha detençom.
quando um bo golpe saiu-lhes bem. Em certos Pero volvim-na a empreender durante os trabalhos
páxina 54
forçados doutra forma e com outros méios. Nom crio
que o ilegalismo poida liberar ao indivíduo na sociedade presente. Se com esse méio alcança a liberarse
dalgumhas servidumes, a desigualdade da luita
impom-lhe outras ainda mais duras conlevando, ao
final, a perda da liberdade, da pouca liberdade que
desfrutamos e, as vezes, da vida. No fundo, o ilegalismo considerado como acto de revolta é mais um
assunto de carácter que de doutrina. É por isso que
nom pode ter nengum efeito educativo sobre o conjunto das massas trabalhadoras. Refiro-me a um bo
efeito educativo.
Alexandre Marius Jacob, 1948
Chamaredes produtor, trabalhador honrado ou parásitos a aquel que está empregado na fabricaçom de
joias, de tabaco, de alcol, ou ocupado nel “far
la...serva al prete”? (“fazer-lhe de servinta ao cura”).
umha vida folgada. Temos, polo tanto, direito ao
ócio, direito ao repouso. Se o presente sistema social
nega-nos este direito é preciso conqueri-lo por qualquer méio.
É triste, em verdade, o ter que viver do trabalho doutros. Prova-se a humilhaçom ao sentir-se igualados
aos parásitos burgueses, pero saboream-se também
grandes satisfaçons.
Parásitos sim; pero nom se bebem as amargas fezes
da sabida vileza, da consentida expresom, nom se
sintem os tormentos de saber-se um daqueles que,
humilhados vam juntados ao carro do trunfador, regando o caminho com o seu próprio sangue; um daqueles que oferecem riquezas aos parásitos e morrem
de fame sem ousar rebelar-se; um daqueles que construem palácios e vivem em tugúrios, que cultivam o
trigo e nom podem quita-la fame aos seus; um da
multitude anónima e envilecida que se ergue num segundo ao receber o golpe do amo, pero que se somete todos os dias, conforma-se com o estado social
actual e, deposta a sua momentánea actitude, tolera,
ajuda e ejecuta todas as infámias, todas as baixezas.
Diram-me que este parasitismo também é imposto,
que a necessidade de viver obriga-nos, ao nosso
pesar, a someter-nos a esta actividade negativa e danhina. E com esta pobre escusa, com este cobarde pretexto ganha-se o pam nosso, de jeito vergonçoso e
até criminal. Verdadeira cumplicidade no delito; criminalidade nom inferior a aquela dos primeiros res- Nom produtores, é certo, mas nom cúmplices. Nom
produtores, sim; ladrons se queredes – se a vossa
ponsáveis: os burgueses.
poltroneria tem necessidade doutra ruindade para se
E depois de todo, poderes negar que rejeitar a cola- consolar, – mas nom escravos. Desde hoje, cara a
bourar nos embrolhos deste regime criminal, nom é cara, amosando os dentes ao inimigo.
muito mais anárquico que o primeiro? Poderes
negar, acaso, que os dois terços da povoaçom das Desde hoje, temidos e nom humilhados.
nossas metrópolis sejam parásitos?
Desde hoje, em estado de guerra contra a sociedade
É inegável que se por produtores calculam-se só burguesa.
aqueles que estám ocupados numha produçom verdadeiramente útil, a humanidade, na sua grande Todo, no actual mundo capitalista, é indignidade e
maioria, debe-se considerar parásita. Trabalhedes ou delito; todo da-nos vergonça, todo causa-nos náunom trabalhedes, se nom formades parte da categoria seas, da-nos nojo.
dos campesinos ou das poucas categorias verdadeiramente utis, nom podedes ser mais que parásitos, Produce-se, sofre-se e morre-se como um cam.
ainda que vos creades trabalhadores honrados.
Deixade, quanto menos, ao indivíduo a liberdade de
Entre o parásito-trabalhador que se somete à escra- viver dignamente ou de morrer como home, se vos
vitude económico-capitalista e o expropriador que queredes agonizar em escravitude.
se rebela, prefiro a este último. Este é um rebelde em
acçom, o outro é um rebelde que ladra, pero... nom O destino do home, digera-se, é aquel que él mesmo
morde, ou morderá só o dia da santíssima redençom. sabe forjar; e hoje nom há mais que umha alternativa: ou em rebeldia ou em escravitude.
Dividido o esforço entre toda a colectividade, dois
ou tres horas de trabalho ao dia seriam suficintes Briand
para produzir todo quanto se necesitaria para levar Afirmación (Montevideo) 1933
páxina 55

Documentos relacionados

describimos o comezo dun proceso que

describimos o comezo dun proceso que lixo, fume e asfalto. Os barcos estaban capitaneados por seres grises que ao seu paso deixaban un regueiro de morte. A tripulación do noso barco non se desanimaba, visto que todo era dominado por a...

Leia mais