laracha

Transcrição

laracha
MEMORIA
DO
OBRADOIRO
DE
LITERATURA
E
ESCRITURA
IES AGRA DE
LEBORÍS
(LARACHA)
estíbaliz.... espinosa
MEMORIA DO OBRADOIRO DE LITERATURA E ESCRITURA
IES AGRA DE LEBORÍS
LARACHA
Impartido por Estíbaliz... Espinosa
DURACIÓN:
DURACIÓN 10 horas distribuidas en 5 sesións semanais de 2
horas cada unha, ao longo dos meses de abril e maio de
2006.
NÚMERO DE ALUMNOS:
ALUMNOS 15,
15 pertencentes á clase de 4º de
Diversificación da ESO, da asignatura de Lingua Galega,
impartida pola profesora Luísa Villanueva.
OBXECTIVOS:
OBXECTIVOS O obradoiro foi plantexado cunha perspectiva
de iniciación á literatura e á escrita dende unha óptica lúdica,
lúdica
empregando o xogo como pauta. A idea é que cada neno e
nena perciba a literatura non como asignatura,
asignatura non como
materia de estudio, e moito menos como listado de obras
obrigatorias de lectura,
senón como laboratorio, como
campo de xogos, como espacio que suscite a curiosidade.
Unha curiosidade xa case natural ao ser humano: a da
expresión de si mesmo e do que o rodea.
Así, outro dos obxectivos foi presentar a escrita e a literatura
como formas de expresión universal que empregan un
soporte
determinado
(pergameo,
papel,
pantalla
de
ordenador, etc...) e un código determinado (a escritura) e que
resultan imprescindibles para comprender un pouco máis á
especie humana, a nosa memoria, a nosa visión de nós
mesmos. Deste xeito, a literatura sería un elo ou eslabón máis
dentro da longa cadea de xeitos de expresión, onde se
inclúen soportes máis vellos (o teatro, a música) e máis
contemporáneos (o cine, o cómic, os video-xogos).
METODOLOXÍA:
METODOLOXÍA Dos puntos anteriores dedúcese que a
metodoloxía a seguir non foi académica ao uso. Non se
seguíu
un
patrón
cronolóxico
nin
xeográfico
para
a
exposición dos temas, senón que se optou por unha unidade
semántica e temática en cada unha das catro sesións,
dispostas como segue:
1ª XORNADA “Lémbrome de...”
DURACIÓN: 2 HORAS
A literatura e os centros da memoria:
-os métodos mnemotécnicos da oralidade: a
rima, o ritmo (Homero, Meendiño, Pessoa)
- todos escribiron para perdurar : Horacio
(acabei un monumento máis duradeiro ca o
bronce), Shakespeare, os grafitteiros
- Actividade con Georges Perec: Je me souviens
2ª XORNADA: “ Tócaa de novo, Sam...”
DURACIÓN: 2 HORAS
Escribir, falar... é cantar
-Letras de cantigas/cancións:
- "Ondas do mar de Vigo" Martín Códax
- "Si, mi chiamano Mimí", G. Puccini- M. Callas
- "Knocking on heaven's door" Bob Dylan
- "Nowhere man" Beatles
- "Sympathy for the devil" Rolling Stones
- "Desafinado" A. C. Jobim
- "Human behaviour" Björk
- "You said something" Pj Harvey
3ª XORNADA: “ To the infinite...and beyond”
DURACIÓN: 2 HORAS
Máis aló dos temas/teimas eternos
-Amor: Cantar dos Cantares, Safo,
Shakespeare, Cunqueiro,
- Morte: Rosalía, Poe
- Finxo a ficción: Don Quijote, Hamlet, Borges
-A ciencia-ficción
- O humor: Wilde, o glíglico de Cortázar
- A trascendencia do humano: Avilés de
Taramancos
Actividade: Un texto en linguaxe inventada
4ª XORNADA: “ Eu...Ti”
DURACIÓN: 2 HORAS
Literatura para cosmonautas: cómo contactar
co máis alá da miña propia pel
- Diarios: Sei Shonagon
- Walt Whitman: “Quen toca isto, non toca un
home, toca un libro”
- Wislawa Szymborska: 17 de mayo de 1973
- Publicidade: metáforas en TV
- Cine: contar con imaxes unha historia
Actividade: un texto sobre unha data concreta
do noso
pasado
5ª XORNADA: CREACIÓN DUN WEBLOG
Pendurar no Blog creado para o curso,
chamado
Alguén nos
nos está lendo,
lendo en
www.alguennosestalendo.blogspot.com,
os textos feitos ao longo da actividade (as
lembranzas, o texto en linguaxe inventada e
máis o poema)
O tempo de cada xornada ou sesión distribuíuse da seguinte
maneira:
- A primeira parte consistíu nunha charla teórica, falando
do tema escollido e dialogando cos rapaces acerca dos
seus coñecementos e ideas sobre a cuestión.
- A segunda parte comprendía a lectura dalgunha obra
(fragmento en glíglico de Cortázar, Je me souviens de
Georges Perec, letras de cantigas, cancións...) e a tarefa
encomendada para eles, normalmente realizar un texto
que cumprise determinados requisitos (estar nun idioma
inventado, estar feito de lembranzas...)
ANEXO I
TEXTOS LEVADOS
Á AULA
Xornada 1:
Lémbrome de...
MÉTODOS MNEMOTÉCNICOS: técnicas para lembrar
Teñen que ver coa oralidade.
oralidade Antes non existían soportes
perpetuos: a escritura só ten uns 5.000 ou 6.000 anos. O
homo sapiens ten 40.000. E a fala xorde con el. Co cal, houbo
que inventar xeitos de fixar na memoria aquilo que era
esencial para un pobo.
A rima e o ritmo axudan a memorizar. Por iso lembramos as
cancións, ou as oracións que aprendimos de nenos ou todo
aquilo que ten un soniquete, un tam-tam, un retrouso, unha
liña melódica ou prosódica reiterativa (por exemplo, o rap, o
hip-hop, un jingle ou musiquiña publicitaria).
Homero:
Homero rapsoda grego. Autor da Odisea e a Ilíada (historia
de Ulises, ou Odiseo, e historia de Ilión ou Troia,
respectivamente)
Meendiño:
Meendiño misterioso trovador de cantigas galaicoportuguesas. Misterioso porque só nos chegou unha del, pero
é unha tan perfecta e acabada que o fixo célebre
Sedíame eu na ermida de San Simón
Sediame eu na ermida de San Simón
e cercáronmi as ondas, que grandes son
eu atendendo o meu amigo
eu atendendo o meu amigo!
Estando na ermida ante o altar,
e cercáronmi as ondas grandes do mar;
eu atendendo o meu amiigo
eu atendendo o meu amigo!
E cercáromni as ondas, que grandes son
non hei barqueiro nen remador;
eu atendendo o meu amigo
eu atendendo o meu amigo!
E cercáronmi as ondas, do alto mar,
non hei barqueiro nen sei remar,
eu atendendo o meu amigo
eu atendendo o meu amigo!
Non hei barqueiro nen remador,
morreréi fremosa no mar maior,
eu atendendo o meu amigo
eu atendendo o meu amigo!
Non hei barqueiro nen sei remar,
Morrerei fremosa no alto mar,
eu atendendo o meu amigo
eu atendendo o meu amigo!
Pessoa:
Pessoa poeta lisboeta de principios do século XX, famoso por
ter varios heterónimos, ou personalidades literarias dentro de
si.
Álvaro de Campos
TABACARIA
(15-1-1928)
Não sou nada.
Nunca serei nada.
Não posso querer ser nada.
À parte isso, tenho em mim todos os sonhos do mundo.
Janelas do meu quarto,
Do meu quarto de um dos milhões do mundo que ninguém sabe quem é
(E se soubessem quem é, o que saberiam?),
Dais para o mistério de uma rua cruzada constantemente por gente,
Para uma rua inacessível a todos os pensamentos,
Real, impossivelmente real, certa, desconhecidamente certa,
Com o mistério das coisas por baixo das pedras e dos seres,
Com a morte a pôr humidade nas paredes e cabelos brancos nos homens,
Com o Destino a conduzir a carroça de tudo pela estrada de nada.
Estou hoje vencido, como se soubesse a verdade.
Estou hoje lúcido, como se estivesse para morrer,
E não tivesse mais irmandade com as coisas
Senão uma despedida, tornando-se esta casa e este lado da rua
A fileira de carruagens de um comboio, e uma partida apitada
De dentro da minha cabeça,
E uma sacudidela dos meus nervos e um ranger de ossos na ida.
Estou hoje perplexo como quem pensou e achou e esqueceu.
Estou hoje dividido entre a lealdade que devo
À Tabacaria do outro lado da rua, como coisa real por fora,
E à sensação de que tudo é sonho, como coisa real por dentro.
Falhei em tudo.
Como não fiz propósito nenhum, talvez tudo fosse nada.
A aprendizagem que me deram,
Desci dela pela janela das traseiras da casa,
Fui até ao campo com grandes propósitos.
Mas lá encontrei só ervas e árvores,
E quando havia gente era igual à outra.
Saio da janela, sento-me numa cadeira. Em que hei-de pensar?
Que sei eu do que serei, eu que não sei o que sou?
Ser o que penso? Mas penso ser tanta coisa!
E há tantos que pensam ser a mesma coisa que não pode haver tantos!
Génio? Neste momento
Cem mil cérebros se concebem em sonho génios como eu,
E a história não marcará, quem sabe?, nem um,
Nem haverá senão estrume de tantas conquistas futuras.
Não, não creio em mim.
Em todos os manicómios há doidos malucos com tantas certezas!
Eu, que não tenho nenhuma certeza, sou mais certo ou menos certo?
Não, nem em mim...
Em quantas mansardas e não-mansardas do mundo
Não estão nesta hora génios-para-si-mesmos sonhando?
Quantas aspirações altas e nobres e lúcidas Sim, verdadeiramente altas e nobres e lúcidas -,
E quem sabe se realizáveis,
Nunca verão a luz do sol real nem acharão ouvidos de gente?
O mundo é para quem nasce para o conquistar
E não para quem sonha que pode conquistá-lo, ainda que tenha razão.
Tenho sonhado mais que o que Napoleão fez.
Tenho apertado ao peito hipotético mais humanidades do que Cristo,
Tenho feito filosofias em segredo que nenhum Kant escreveu.
Mas sou, e talvez serei sempre, o da mansarda,
Ainda que não more nela;
Serei sempre o que não nasceu para isso;
Serei sempre só o que tinha qualidades;
Serei sempre o que esperou que lhe abrissem a porta ao pé de uma parede sem porta
E cantou a cantiga do Infinito numa capoeira,
E ouviu a voz de Deus num poço tapado.
Crer em mim? Não, nem em nada.
Derrame-me a Natureza sobre a cabeça ardente
O seu sol, a sua chuva, o vento que me acha o cabelo,
E o resto que venha se vier, ou tiver que vir, ou não venha.
Escravos cardíacos das estrelas,
Conquistámos todo o mundo antes de nos levantar da cama;
Mas acordámos e ele é opaco,
Levantámo-nos e ele é alheio,
Saímos de casa e ele é a terra inteira,
Mais o sistema solar e a Via Láctea e o Indefinido.
(Come chocolates, pequena;
Come chocolates!
Olha que não há mais metafísica no mundo senão chocolates.
Olha que as religiões todas não ensinam mais que a confeitaria.
Come, pequena suja, come!
Pudesse eu comer chocolates com a mesma verdade com que comes!
Mas eu penso e, ao tirar o papel de prata, que é de folhas de estanho,
Deito tudo para o chão, como tenho deitado a vida.)
Mas ao menos fica da amargura do que nunca serei
A caligrafia rápida destes versos,
Pórtico partido para o Impossível.
Mas ao menos consagro a mim mesmo um desprezo sem lágrimas,
Nobre ao menos no gesto largo com que atiro
A roupa suja que sou, sem rol, pra o decurso das coisas,
E fico em casa sem camisa.
(Tu, que consolas, que não existes e por isso consolas,
Ou deusa grega, concebida como estátua que fosse viva,
Ou patrícia romana, impossivelmente nobre e nefasta,
Ou princesa de trovadores, gentilíssima e colorida,
Ou marquesa do século dezoito, decotada e longínqua,
Ou cocote célebre do tempo dos nossos pais,
Ou não sei quê moderno - não concebo bem o quê -,
Tudo isso, seja o que for, que sejas, se pode inspirar que inspire!
Meu coração é um balde despejado.
Como os que invocam espíritos invocam espíritos invoco
A mim mesmo e não encontro nada.
Chego à janela e vejo a rua com uma nitidez absoluta.
Vejo as lojas, vejo os passeios, vejo os carros que passam,
Vejo os entes vivos vestidos que se cruzam,
Vejo os cães que também existem,
E tudo isto me pesa como uma condenação ao degredo,
E tudo isto é estrangeiro, como tudo.)
Vivi, estudei, amei, e até cri,
E hoje não há mendigo que eu não inveje só por não ser eu.
Olho a cada um os andrajos e as chagas e a mentira,
E penso: talvez nunca vivesses nem estudasses nem amasses nem cresses
(Porque é possível fazer a realidade de tudo isso sem fazer nada disso);
Talvez tenhas existido apenas, como um lagarto a quem cortam o rabo
E que é rabo para aquém do lagarto remexidamente.
Fiz de mim o que não soube,
E o que podia fazer de mim não o fiz.
O dominó que vesti era errado.
Conheceram-me logo por quem não era e não desmenti, e perdi-me.
Quando quis tirar a máscara,
Estava pegada à cara.
Quando a tirei e me vi ao espelho,
Já tinha envelhecido.
Estava bêbado, já não sabia vestir o dominó que não tinha tirado.
Deitei fora a máscara e dormi no vestiário
Como um cão tolerado pela gerência
Por ser inofensivo
E vou escrever esta história para provar que sou sublime.
Essência musical dos meus versos inúteis,
Quem me dera encontrar-te como coisa que eu fizesse,
E não ficasse sempre defronte da Tabacaria de defronte,
Calcando aos pés a consciência de estar existindo,
Como um tapete em que um bêbado tropeça
Ou um capacho que os ciganos roubaram e não valia nada.
Mas o dono da Tabacaria chegou à porta e ficou à porta.
Olhou-o com o desconforto da cabeça mal voltada
E com o desconforto da alma mal-entendendo.
Ele morrerá e eu morrerei.
Ele deixará a tabuleta, e eu deixarei versos.
A certa altura morrerá a tabuleta também, e os versos também.
Depois de certa altura morrerá a rua onde esteve a tabuleta,
E a língua em que foram escritos os versos.
Morrerá depois o planeta girante em que tudo isto se deu.
Em outros satélites de outros sistemas qualquer coisa como gente
Continuará fazendo coisas como versos e vivendo por baixo de coisas como tabuletas,
Sempre uma coisa defronte da outra,
Sempre uma coisa tão inútil como a outra,
Sempre o impossível tão estúpido como o real,
Sempre o mistério do fundo tão certo como o sono de mistério da superfície,
Sempre isto ou sempre outra coisa ou nem uma coisa nem outra.
Mas um homem entrou na Tabacaria (para comprar tabaco?),
E a realidade plausível cai de repente em cima de mim.
Semiergo-me enérgico, convencido, humano,
E vou tencionar escrever estes versos em que digo o contrário.
Acendo um cigarro ao pensar em escrevê-los
E saboreio no cigarro a libertação de todos os pensamentos.
Sigo o fumo como uma rota própria,
E gozo, num momento sensitivo e competente,
A libertação de todas as especulações
E a consciência de que a metafísica é uma consequência de estar mal disposto.
Depois deito-me para trás na cadeira
E continuo fumando.
Enquanto o Destino mo conceder, continuarei fumando.
(Se eu casasse com a filha da minha lavadeira
Talvez fosse feliz.)
Visto isto, levanto-me da cadeira. Vou à janela.
O homem saiu da Tabacaria (metendo troco na algibeira das calças?).
Ah, conheço-o: é o Esteves sem metafísica.
(O dono da Tabacaria chegou à porta.)
Como por um instinto divino o Esteves voltou-se e viu-me.
Acenou-me adeus gritei-lhe Adeus ó Esteves!, e o universo
Reconstruiu-se-me sem ideal nem esperança, e o dono da Tabacaria sorriu.
Avilés de Taramancos:
Taramancos poeta de Noia. Autor dos Cantos
Caucanos
O piano
A nena do facendeiro quere un piano de Viena.
A nena do facendeiro
Do facendeiro
De Anserma
¿Quen ha de traer piano
En tren, en barco de vela?
¿Quen ha de traer piano
Á nena do facendeiro
De Anserma?
As morrocotas de ouro fan o miragre:
A goleta
Cruza o océano Atlántico
Chega ao porto de Bruxelas,
Vai buscar o piano
Da nena
Do facendeiro
De Anserma
Do Danubio ao río Nare
Hai leguas de mar e terra:
A meniña ama Beethoven
A nena do facendeiro
De Anserma.
O piano en Budapeste
Aprende danza secreta.
En París voilá! adeprende
A valsar. Chega a Bruxelas
E cruza o mar; mariñeiros
Adeprenden-lle habanera
Ao piano da meniña
Do facendeiro
De Anserma
Negros de Buenaventura
Tocan tambor na ribeira
O piano
colle un tento
de currulao que arrabea.
Os arrieiros de Caldas
Suben piano.¡Cautela!
Moito monte para arriba
Soben piano de Viena;
Cantan guabinas, xoropos,
Cantan bunde e tamborera;
Ai a nena
Do facendeiro
De Anserma:
Non toca Beethoven, non,
Toca baixo das estrelas
Un son quente de bambucos
No seu piano de Viena
A nena do facendeiro
Do facendeiro
De Anserma
Lope de Vega:
Vega autor español do século de ouro (S. XVII).
Época gloriosa do soneto
Varios efectos del amor
Lope de Vega
Desmayarse, atreverse, estar furioso,
áspero, tierno, liberal, esquivo,
alentado, mortal, difunto, vivo,
leal, traidor, cobarde y animoso,
no hallar fuera del bien centro ni reposo,
mostrarse alegre, triste, humilde, altivo,
enojado, valiente, fugitivo,
satisfecho, ofendido, receloso.
Huir el rostro al claro desengaño,
beber veneno por licor suave,
olvidar el provecho, amar el daño;
creer que un cielo en un infierno cabe,
dar la vida y el alma a un desengaño:
esto es amor. Quien lo probó lo sabe.
Outro xeito de ver o ritmo e a rima
ESCRIBIR PARA DURAR: A INMORTALIDADE
- As testemuñas nas cavernas e nos petroglifos
- A escritura nace para contar: economía
- E despois para fixar aquilo que ha de ser inmutable: leis,
lendas de deuses, formación dos homes, relixión... A
escritura sagrada
Escriba sentado.
2480-2350 ane. Caliza
policromada. Ollos
incrustados: seixo branco,
madeira de ébano e cristal
de rocha. Altura 53 cm.
Musée du Louvre, París.
Os meus ollos son tan grandes como Memphis
e morren por verte
Carta anónima dunha rapaza do Imperio Medio ( hai entre
3000 e 4000 anos) ao seu amado
A escritura nace co fin de ser perdurable. As primeiras
testemuñas son de contabilidade. Despois nace a poesía
épica, que conta a historia de un heroe (Gilgamesh, Roland, o
Cid...) ou dunha guerra (Odisea, Ilíada, Eneida). Axiña
xurdirán tamén as ganas de deixar testemuña do amor, do
medo ante a morte, da trascendencia do ser humano...
Horacio:
Horacio poeta latino, s. I a. d C.
"Exegi monumentum aere perennius
regalique situ pyramidum altius,
quod non imber edax, non aquilo impotens
possit diruere aut innumerabilis
annorum series et fuga temporum.
Non omnis moriar multaque pars mei
vitabit Libitinam..."
"Acabé un monumento más perenne que el bronce,
y más alto que la regia mole de las pirámides,
al que ni la lluvia voraz ni el viento impotente
podrá destruir, o la innumerable
sucesión de los años, y el fugaz paso de los tiempos.
No todo yo moriré y gran parte de mí
esquivará a Libitina...yo seguiré creciendo revivado por las
alabanzas futuras, mientras que el pontífice suba al Capitolio
acompañado de la vestal silenciosa.
De mí se dirá, por donde resuena el impetuoso Aufido
y Dauno, pobre en agua, reinó sobre gentes rudas, que,
de humilde vuelto influyente, aporté la novedad del ritmo
eolio a los metros itálicos.
Admite el orgullo de mis méritos, y ciñe de buen grado
mi cabellera, Melpómene, con laurel de Delfos
Shakespeare:
Shakespeare dramaturgo e poeta inglés s. XVI
A UN DÍA DE VERANO COMPARARTE
¿A un día de verano compararte?
Más hermosura y suavidad posees.
Tiembla el brote de mayo bajo el viento
y el estío no dura casi nada.
A veces demasiado brilla el ojo solar
y otras su tez de oro se apaga;
toda belleza alguna vez declina,
ajada por la suerte o por el tiempo.
Pero eterno será el verano tuyo.
No perderás la gracia, ni la Muerte
se jactará de ensombrecer tus pasos
cuando crezcas en versos inmortales.
Vivirás mientras alguien vea y sienta
y esto pueda vivir y te dé vida.
Grafitti:
Grafitti forma de expresión artística da comunidade hip-hop
Existen cuatro maneras de expresión artística entre la comunidad hip-hop:
a) The D.J.: el Disk Jokey. Es aquel que hace música con tornamesas. Mezcla ritmos
jamaiquinos y afroamericanos con las nuevas percusiones electrónicas.
b) The M.C.: es una reducción de la palabra microphone en idioma inglés. Es el que compone y
rapea versos improvisando al compás de la música. A estas composiciones se les llama
"líricas". Como ejemplo de D.J.y M.C. tenemos a los grupos musicales Control Machete y Limp
Bizkit.
c) The B. Boy: el Break Boy. Es un bailarín de música hip-hop y break dance (baile
entrecortado).
d) The Writer: el que escribe. Es el que se dedica al Tag (placa) y al graffiti.
Estas son las bases de la llamada cultura hip-hop.
Lembrar grafittis da rúa. Forma de protestar, mais tamén
forma de perdurar: Fulanito estivo aquí
Nombre: antoniomonge
Correo: [email protected]
Título: pintar el salon de vuestra casa
Fecha: 2005-10-07 02:53:56.911237-05
Contestar este mensaje
sois unos cerdos y pintais en los cierres de los comercios y destrozando la
pintura que tanto nos cuesta para tener nuestro negocios con nuestros colores
y logotipos a mi ya es la terceras vez que me pintais la fachada cada vez me
cuesta 583 euros pintarla eso quiere decir muy poco de estos churreros del
spray
Grafitti
Palabra italiana.
Inscrición ou debuxo coloreado,
xeralmente con aerosol, que se realiza
sobre as paredes, sen importar
demasiado se a superficie é lisa ou
non, ou se o relevo da muralla interfire
coa representación que se realiza sobre
ésta.
O grafitti considérase como medio de expresión dos sectores
xuvenís marxinados da sociedade, e ten un importante grao de
desenvolvemento en Alemaña e E.E.U.U.
A súa proximidade á arte "oficial" permitiu que se realicen
exposicións en galerías de espectaculares grafittis, xa sexa por
medio de fotos ou porque se introduce un anaco de muro na sá de
exhibición; pero a estas mostras discúteselles que fan perder ao
grafitti o seu carácter esencial, o cal é precisamente provir da rúa
para ser aprezado nela.
Graffiti, de Julio Cortázar
A Antoni Tàpies
Tantas cosas que empiezan y acaso acaban como un juego, supongo que te hizo gracia
encontrar un dibujo al lado del tuyo, lo atribuiste a una casualidad o a un capricho y sólo la
segunda vez te diste cuenta que era intencionado y entonces lo miraste despacio, incluso
volviste más tarde para mirarlo de nuevo, tomando las precauciones de siempre: la calle en su
momento más solitario, acercarse con indiferencia y nunca mirar los grafitti de frente sino
desde la otra acera o en diagonal, fingiendo interés por la vidriera de al lado, yéndote en
seguida.
Tu propio juego había empezado por aburrimiento, no era en verdad una protesta contra el
estado de cosas en la ciudad, el toque de queda, la prohibición amenazante de pegar carteles
o escribir en los muros. Simplemente te divertía hacer dibujos con tizas de colores (no te
gustaba el término grafitti, tan de crítico de arte) y de cuando en cuando venir a verlos y hasta
con un poco de suerte asistir a la llegada del camión municipal y a los insultos inútiles de los
empleados mientras borraban los dibujos. Poco les importaba que no fueran dibujos políticos,
la prohibición abarcaba cualquier cosa, y si algún niño se hubiera atrevido a dibujar una casa o
un perro, lo mismo lo hubieran borrado entre palabrotas y amenazas. En la ciudad ya no se
sabía demasiado de que lado estaba verdaderamente el miedo; quizás por eso te divertía
dominar el tuyo y cada tanto elegir el lugar y la hora propicios para hacer un dibujo.
Nunca habías corrido peligro porque sabías elegir bien, y en el tiempo que transcurría hasta
que llegaban los camiones de limpieza se abría para vos algo como un espacio más limpio
donde casi cabía la esperanza. Mirando desde lejos tu dibujo podías ver a la gente que le
echaba una ojeada al pasar, nadie se detenía por supuesto pero nadie dejaba de mirar el
dibujo, a veces una rápida composición abstracta en dos colores, un perfil de pájaro o dos
figuras enlazadas. Una sola vez escribiste una frase, con tiza negra: A mí también me duele.
No duró dos horas, y esta vez la policía en persona la hizo desaparecer. Después solamente
seguiste haciendo dibujos.
Cuando el otro apareció al lado del tuyo casi tuviste miedo, de golpe el peligro se volvía doble,
alguien se animaba como vos a divertirse al borde de la cárcel o algo peor, y ese alguien como
si fuera poco era una mujer. Vos mismo no podías probártelo, había algo diferente y mejor que
las pruebas más rotundas: un trazo, una predilección por las tizas cálidas, un aura. A lo mejor
como andabas solo te imaginaste por compensación; la admiraste, tuviste miedo por ella,
esperaste que fuera la única vez, casi te delataste cuando ella volvió a dibujar al lado de otro
dibujo tuyo, unas ganas de reír, de quedarte ahí delante como si los policías fueran ciegos o
idiotas.
Empezó un tiempo diferente, más sigiloso, más bello y amenazante a la vez. Descuidando tu
empleo salías en cualquier momento con la esperanza de sorprenderla, elegiste para tus
dibujos esas calles que podías recorrer de un solo rápido itinerario; volviste al alba, al
anochecer, a las tres de la mañana. Fue un tiempo de contradicción insoportable, la decepción
de encontrar un nuevo dibujo de ella junto a alguno de los tuyos y la calle vacía, y la de no
encontrar nada y sentir la calle aún más vacía. Una noche viste su primer dibujo solo; lo había
hecho con tizas rojas y azules en una puerta de garage, aprovechando la textura de las
maderas carcomidas y las cabezas de los clavos. Era más que nunca ella, el trazo, los colores,
pero además sentiste que ese dibujo valía como un pedido o una interrogación, una manera de
llamarte. Volviste al alba, después que las patrullas relegaron en su sordo drenaje, y en el resto
de la puerta dibujaste un rápido paisaje con velas y tajamares; de no mirarlo bien se hubiera
dicho un juego de líneas al azar, pero ella sabría mirarlo. Esa noche escapaste por poco de
una pareja de policías, en tu departamento bebiste ginebra tras ginebra y le hablaste, le dijiste
todo lo que te venía a la boca como otro dibujo sonoro, otro puerto con velas, la imaginaste
morena y silenciosa, le elegiste labios y senos, la quisiste un poco.
Casi en seguida se te ocurrió que ella buscaría una respuesta, que volvería a su dibujo como
vos volvías ahora a los tuyos, y aunque el peligro era cada vez mayor después de los
atentados en el mercado te atreviste a acercarte al garage, a rondar la manzana, a tomar
interminables cervezas en el cafe de la esquina. Era absurdo porque ella no se detendría
después de ver tu dibujo, cualquiera de las muchas mujeres que iban y venían podía ser ella.
Al amanecer del segundo día elegiste un paredón gris y dibujaste un triángulo blanco rodeado
de manchas como hojas de roble; desde el mismo café de la esquina podías ver el paredón (ya
habían limpiado la puerta del garage y una patrulla volvía y volvía rabiosa), al anochecer te
alejaste un poco pero eligiendo diferentes puntos de mira, desplazándote de un sitio a otro,
comprando mínimas cosas en las tiendas para no llamar demasiado la atención. Ya era noche
cerrada cuando oíste la sirena y los proyectores te barrieron los ojos. Había un confuso
amontonamiento junto al paredón, corriste contra toda sensatez y sólo te ayudó el azar de un
auto dando vuelta a la esquina y frenando al ver el carro celular, su bulto te protegió y viste la
lucha, un pelo negro tironeado por manos enguantadas, los puntapiés y los alaridos, la visión
entrecortada de unos pantalones azules antes de que la tiraran en el carro y se la llevaran.
Mucho después (era horrible temblar así, era horrible pensar que eso pasaba por culpa de tu
dibujo en el paredón gris) te mezclaste con otras gentes y alcanzaste a ver un esbozo en azul,
los trazos de ese naranja que era como su nombre o su boca, ella así en ese dibujo truncado
que los policías habían borroneado antes de llevársela; quedaba lo bastante como para
comprender que había querido responder a tu triángulo con otra figura, un círculo o acaso un
espiral, una forma llena y hermosa, algo como un sí o un siempre o un ahora.
Lo sabías muy bien, te sobraría tiempo para imaginar los detalles de lo que estaría sucediendo
en el cuartel central; en la ciudad todo eso rezumaba poco a poco, la gente estaba al tanto del
destino de los prisioneros, y si a veces volvían a ver a uno que otro, hubieran preferido no
verlos y que al igual que la mayoría se perdieran en ese silencio que nadie se atrevía a
quebrar. Lo sabías de sobra, esa noche la ginebra no te ayudaría más a morderte las manos, a
pisotear tizas de colores antes de perderte en la borrachera y en el llanto.
Sí, pero los días pasaban y ya no sabías vivir de otra manera. Volviste a abandonar tu trabajo
para dar vueltas por las calles, mirar fugitivamente las paredes y las puertas donde ella y vos
habían dibujado. Todo limpio, todo claro; nada, ni siquiera una flor dibujada por la inocencia de
un colegial que roba una tiza en la clase y no resiste el placer de usarla. Tampoco vos pudiste
resistir, y un mes después te levantaste al amanecer y volviste a la calle del garage. No había
patrullas, las paredes estaban perfectamente limpias; un gato te miró cauteloso desde un portal
cuando sacaste las tizas y en el mismo lugar, allí donde ella había dejado su dibujo, llenaste las
maderas con un grito verde, una roja llamarada de reconocimiento y de amor, envolviste tu
dibujo con un óvalo que era también tu boca y la suya y la esperanza. Los pasos en la esquina
te lanzaron a una carrera afelpada, al refugio de una pila de cajones vacíos; un borracho
vacilante se acercó canturreando, quizo patear al gato y cayó boca abajo a los pies del dibujo.
Te fuiste lentamente, ya seguro, y con el primer sol dormiste como no habías dormido en
mucho tiempo.
Esa misma mañana miraste desde lejos: no lo habían borrado todavía. Volviste al mediodía:
casi inconcebiblemente seguía ahí. La agitación en los suburbios (habías escuchado los
noticiosos) alejaban a la patrulla de su rutina; al anochecer volviste a verlo como tanta gente lo
había visto a lo largo del día. Esperaste hasta las tres de la mañana para regresar, la calle
estaba vacía y negra. Desde lejos descubriste otro dibujo, sólo vos podrías haberlo distinguido
tan pequeño en lo alto y a la izquierda del tuyo. Te acercaste con algo que era sed y horror al
mismo tiempo, viste el óvalo naranja y las manchas violetas de donde parecía saltar una cara
tumefacta, un ojo colgando, una boca aplastada a puñetazos. Ya sé, ya sé ¿pero qué otra cosa
hubiera podido dibujarte? ¿Qué mensaje hubiera tenido sentido ahora? De alguna manera
tenía que decirte adiós y a la vez pedirte que siguieras. Algo tenía que dejarte antes de
volverme a mi refugio donde ya no había ningún espejo, solamente un hueco para esconderme
hasta el fin en la más completa oscuridad, recordando tantas cosas y a veces, así como había
imaginado tu vida, imaginando que hacías otros dibujos, que salías por la noche para hacer
otros dibujos.
Queremos tanto a Glenda -© 1993 Editorial Sudamericana
Toda literatura é un intento de que se lembren de nós: as
cartas, as letras das cancións, os escritos nos muros das rúas,
os libros impresos, os blogs na web, as revistas... Son xeitos
de que alguén, algún día, pronuncie as palabras máxicas:
Lémbrome de...
JE ME SOUVIENS...
GEORGES PEREC
Je me souviens des bananes coupées en trois. Nous étions trois.
"Me acuerdo de los plátanos cortados en 3. Nosotros éramos 3"
********************
Je me souviens de Monsieur Mouton, l'ophtalmo, qui avait une moustache
blanche.
"Me acuerdo del señor Mouton, el oftalmólogo, que tenía un bigote blanco"
**************
Je me souviens du premier aspirateur, quel plaisir la première fois
"Me acuerdo del primer aspirador. Qué placer, la primera vez!"
*******************
Je me souviens de :
- Qu'est-ce qui est vert, qui monte et qui descend ?
-?
- Un petit pois dans un ascenseur
"Me acuerdo de: ¿Qué es verde, y sube y baja?
Un guisante en un ascensor"
***********
Je me souviens des grèves de 73
et de mes débuts dans la défense d'une cause que je croyais juste.
"Me acuerdo de las huelgas del 73 y de mis inicios en la defensa de una causa
que yo creía justa"
Je me souviens... Estíbaliz...
Lémbrome de me tirar de cabeza na piscina e bucear crendo que me ía saír
cola de peixe
Lémbrome de cantar aos 3 anos unha canción chinesa dunha serie na que
saía un chino malvado. Inventando a letra, por suposto
Lémbrome dun vestido lila da miña nai que logo herdei eu
Lémbrome de que nos discursos de Noiteboa do Rei, sempre nos riamos del na
miña casa
Lémbrome de que en Madrid, nas manifestacións Nunca Máis polo Prestige, eu
levaba un abrigo branco
JE ME SOUVIENS...
LÉMBROME DE...
I REMEMBER...
ME ACUERDO DE...
Xornada 2:
Tócaa de novo, Sam...
No principio, a poesía nace vencellada á música, é
indisociable dela. Os primeiros poemas son letras de
cancións. A poesía é como unha forma de música: unha
misteriosa forma do tempo, chámaa o poeta e narrador
arxentino Jorge Luis Borges. A poeta galega,Luísa Villalta,
chamoulle á poesía o outro lado da música, como se as dúas
artes fosen unha moeda con dúas caras, ou un deus Jano, que
tamén tén dúas caras.
Pero chega un momento no que a poesía, a letra, escapa da
música e vive soa. Técnicas rítmicas de repetición, de
paralelismo... e recursos expresivos como a aliteración, as
onomatopeias e un sentido interno da armonía da
composición, permiten que un texto aínda respire
musicalmente a pesar de estar escrito sencillamente sobre un
papel ou nunha pantalla de ordenador. A poesía e a música
son dúas irmás siamesas separadas ao nacer que pensan a
unha na outra sen coñecérense. Sen embargo unha delas
naceu antes e viviu soa antes: a música. A música conecta
directamente cos astros, coa terra. A poesía, pola súa banda,
sempre seguirá as directrices expresivas coas que foi creada:
as da linguaxe.
Letras/Lyrics
Ondas do mar de Vigo
MARTÍN CÓDAX
1 Ondas do mar de Vigo
2 Se vistes meu amigo
3 E ai Deus se verra cedo.
4 Ondas do mar levado
5 Se vistes meu amado
6 E ai Deus se verra cedo.
7 Se vistes meu amigo
8 O porque eu sospiro
9 E ai Deus se verra cedo.
10 Se vistes meu amado
11 Porque ei gran cuidado
12 E ai Deus se verra cedo.
Si. Mi chiamano Mimí – LA BOHÈME (G. PUCCINI) –
MARÍA CALLAS
Mimì
Sì. Mi chiamano Mimì,
ma il mio nome è Lucia.
La storia mia è breve.
A tela o a seta
ricamo in casa e fuori ...
Son tranquilla e lieta
ed è mio svago
far gigli e rose.
Mi piaccion quelle cose
che han si dolce malia,
che parlano d'amor, di primavere,
che parlano di sogni e di chimere,
quelle cose che han nome poesia...
Lei m'intende?
Rodolfo
Sì.
Mimì
Mi chiamano Mimì,
il perchè non so.
Sola, mi fo
il pranzo da me stessa.
Non vado sempre a messa,
ma prego assai il Signore.
Vivo sola, soletta
là in una bianca cameretta:
guardo sui tetti e in cielo;
ma quando vien lo sgelo
il primo sole è mio
il primo bacio dell'aprile è mio!
il primo sole è mio!
Germoglia in un vaso una rosa...
Foglia a foglia la spiol
Cosi gentile il profumo d'un fiore!
Ma i fior chlio faccio, ahimè!
i fior chlio faccio, ahimè!
non hanno odore.
Altro di me non le saprei narrare.
Sono la sua vicina che la vien
fuori d'ora a importunate.
Knockin’ on heaven’s door
BOB DYLAN
Mama, take this badge off of me
I can't use it anymore.
It's gettin' dark, too dark for me to see
I feel like I'm knockin' on heaven's door.
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Mama, put my guns on the ground
I can't shoot them anymore.
That long black cloud is comin' down
I feel like I'm knockin' on heaven's door.
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Nowhere Man BEATLES
He’s a real nowhere man,
Sitting in his nowhere land,
Making all his nowhere plans
For nobody.
Doesn’t kave a point of view,
Knows not where he’s going to,
Isn’t he a bit like you and me?
Nowhere man, please listen,
You don’t know what you’re missing,
Nowhere man, the world is at your command.
He’s as blind as he can be,
Just sees what he wants to see,
Nowhere man can you see me at all?
Doesn’t kave a point of view,
Knows not where he’s going to,
Isn’t he a bit like you and me?
Nowhere man, don’t worry,
Take your time, don’t hurry,
Leave it all till somebody else
Lend you a hand.
He’s a real nowhere man,
Sitting in his nowhere land,
Making all his nowhere plans
For nobody.
Sympathy for the Devil ROLLING STONES
Please allow me to introduce myself
I’m a man of wealth and taste
I’ve been around for a long, long year
Stole many a man’s soul and faith
And I was ’round when jesus christ
Had his moment of doubt and pain
Made damn sure that pilate
Washed his hands and sealed his fate
Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what’s puzzling you
Is the nature of my game
I stuck around st. petersburg
When I saw it was a time for a change
Killed the czar and his ministers
Anastasia screamed in vain
I rode a tank
Held a general’s rank
When the blitzkrieg raged
And the bodies stank
Pleased to meet you
Hope you guess my name, oh yeah
Ah, what’s puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah
I watched with glee
While your kings and queens
Fought for ten decades
For the gods they made
I shouted out,
Who killed the kennedys?
When after all
It was you and me
Let me please introduce myself
I’m a man of wealth and taste
And I laid traps for troubadours
Who get killed before they reached bombay
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, oh yeah
But what’s puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah, get down, baby
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, oh yeah
But what’s confusing you
Is just the nature of my game
Just as every cop is a criminal
And all the sinners saints
As heads is tails
Just call me lucifer
’cause I’m in need of some restraint
So if you meet me
Have some courtesy
Have some sympathy, and some taste
Use all your well-learned politesse
Or I’ll lay your soul to waste, um yeah
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, um yeah
But what’s puzzling you
Is the nature of my game, um mean it, get down
Woo, who
Oh yeah, get on down
Oh yeah
Oh yeah!
Tell me baby, what’s my name
Tell me honey, can ya guess my name
Tell me baby, what’s my name
I tell you one time, you’re to blame
Ooo, who
Ooo, who
Ooo, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Oh, yeah
What’s me name
Tell me, baby, what’s my name
Tell me, sweetie, what’s my name
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Ooo, who, who
Oh, yeah
Desafinado- A.C. JOBIM
Se você disser que
eu desafino, amor
Saiba que isso em mim
provoca imensa dor
Só privilegiados têm ouvido
igual ao seu
Eu possuo apenas
o que Deus me deu
Se você insisted em classificar
meu comportamento de antimusical
Eu mesmo mentindo
Devo argumentar
Que isto é bossa nova
Que isto é muito natural
O que você não sabe
nem sequer pressente
é que os desafinados
também têm um coração
Fotografei você
na minha Rolleyflex
Revelou-se a sua
enorme ingratidão
Só não poderá falar
assim do meu amor
Este é o maior
que você pode encontrar
Você com a sua música
esqueceu o principal
é que no peito
dos desafinados
No fundo do peito
bate calado
Que no peito
dos desafinados
também bate um coração
Human Behaviour BJÖRK
If you ever get close to a human
And human behaviour
Be ready to get confused
There's definitely, definitely, definitely no logic
To human behaviour
But yet so, yet so irresistible
And there's no map
They're terribly moody
And human behaviour
Then all of a sudden turn happy
But, oh, to get involved in the exchange
Of human emotions is ever so, ever so satisfying
Oh oh, and there's no map
Human behaviour, human
Human, human behaviour, human
Human, human behaviour, human
Human behaviour, human
And there's no map
And a compass
Wouldn't help at all
Human behaviour, human, human
Human behaviour, human,
Human behaviour, human,
Human behaviour
There's definitely, definitely, definitely no logic
Human, human
Human behaviour
Human.
There's definitely, definitely, definitely no logic
Human, human, human, human.
You Said Something PJ HARVEY
On a rooftop in Brooklyn
One in the morning
Watching the lights flash
In Manhattan
I see five bridges
The empire state building
And you said something
That I've never forgotten
We lean against railings
Describing the colours
And the smells of our homelands
Acting like lovers
How did we get here?
To this point of living?
I held my breath
And you said something
And I am doing nothing wrong
Riding in your car
Your radio playing
We sing up to the eighth floor
A rooftop, in Manhattan
One in the morning
When you said something
That I've never forgotten
When you said something
That was really important
Al lado del camino FITO PÁEZ
Me gusta estar al lado del camino
fumando el humo mientras todo pasa.
Me gusta abrir los ojos y estar vivo,
tener que vérmelas con la resaca.
Entonces navegar se hace preciso
en barcos que se estrellen en la nada.
Vivir atormentado de sentido,
creo que esta sí, esta es la parte mas pesada.
En tiempos donde nadie escucha a nadie,
en tiempos donde todos contra todos,
en tiempos egoístas y mezquinos,
en tiempos donde siempre estamos solos,
habrá que declararse incompetente
en todas las materias del mercado.
Habrá que declararse un inocente
o habrá que ser abyecto y desalmado.
Yo ya no pertenezco a ningún ismo
me considero vivo y enterrado.
Yo puse las canciones en tu walkman,
el tiempo a mi me puso en otro lado.
Tendré que hacer lo que es y no debido,
tendré que hacer el bien y hacer el daño.
No olvides que el perdón es lo divino
y errar a veces suele ser humano.
No es bueno nunca hacerse de enemigos
que no estén a la altura del conflicto.
Que piensan que hacen una guerra
y se hacen pis encima como chicos.
Que rondan por siniestros ministerios
haciendo la parodia del artista.
Que todo lo que brilla en este mundo
tan solo les da caspa y les da envidia.
Yo era un pibe triste y encantado
de Beatles, Caña legui y maravillas,
los libros, las canciones y los pianos,
el cine, las traiciones, los enigmas,
mi padre, las cervezas, las pastillas, los misterios,
el whisky malo, los óleos, el amor, los escenarios,
el hambre, el frío, el crímen, el dinero y mis 10 tías
me hicieron este hombre enreverado.
Si alguna vez me cruzas por la calle
regalame tu beso y no te aflijas.
Si ves que estoy pensando en otra cosa
no es nada malo es que paso una brisa.
La brisa de la muerte enamorada
que ronda como un ángel asesino.
Mas no te asustes siempre se me pasa
es solo la intuición de mi destino.
Me gusta estar al lado del camino
fumando el humo mientras todo pasa.
Me gusta regresarme del olvido
para acordarme en sueños de mi casa,
el chico que jugaba a la pelota,
del cuatro nueve cinco ocho cinco.
Nadie nos prometió un jardín de rosas,
hablamos del peligro de estar vivos.
No vine a divertir a tu familia
mientras el mundo se cae a pedazos.
Me gusta estar al lado del camino,
me gusta sentirte a mi lado.
Me gusta estar al lado del camino,
dormirte cada noche entre mis brazos.
Al lado del camino, al lado del camino,
al lado del camino. Es mas entretenido
y mas barato.
Al lado del camino...
Venus AIR
You could be from Venus
I could be from Mars
We would be together
Lovers forever
Care for each other
You could live in the sea
And I could be a bird
We would be together
Lovers forever
Care for each other
If you wear an illusion
I will make it real
We would be together
Lovers forever
Care for each other
If you walk in the sun
I will be your shadow
We would be together
Lovers forever
Care for each other
Maio Maduro MaioMaio- ZECA AFONSO
DC
Maio maduro Maio, quem te pintou
DC
Quem te quebrou o encanto, nunca te amou
D C Em C G D
Raiava o sol j no Sul, Ti ri tu ri tu ri tu ru Ti ri tu ru tu ru
Bm7 C D
E uma falua vinha l de Istambul
Sempre depois da sesta chamando as flores
Era o dia da festa Maio de amores
Era o dia de cantar, Ti ri tu ri tu ri tu ru Ti ri tu ru tu ru
E uma falua andava ao longe a varar
DCDDCDDCDC
Maio com meu amigo quem dera j
Sempre no ms do trigo se cantar
Quimporta a fria do mar, Ti ri tu ri tu ri tu ru Ti ri tu ru tu ru
Que a voz no te esmorea vamos lutar
Numa rua comprida El-rei pastor
Vende o soro da vida que mata a dor
Anda ver, Maio nasceu, Ti ri tu ri tu ri tu ru Ti ri tu ru tu ru
Que a voz no te esmoreza a turba rompeu
Xornada 3:
Apenas él le amalaba el noema, a ella se le agolpaba el clémiso y
caían en hidromurias, en salvajes ambonios, en sustalos
exasperantes. Cada vez que él procuraba relamar las incopelusas, se
enredaba en un grimado quejumbroso y tenía que envulsionarse de
cara al nóvalo, sintiendo cómo poco a poco las arnillas se
espejunaban, se iban apeltronando, reduplimiendo, hasta quedar
tendido como el trimalciato de ergomanina al que se le han dejado
caer unas fílulas de cariaconcia. Y sin embargo era apenas el
principio, porque en un momento dado ella se tordulaba los hurgalios,
consintiendo en que él aproximara suavemente su orfelunios. Apenas
se entreplumaban, algo como un ulucordio los encrestoriaba, los
extrayuxtaba y paramovía, de pronto era el clinón, las esterfurosa
convulcante de las mátricas, la jadehollante embocapluvia del
orgumio, los esproemios del merpasmo en una sobrehumítica
agopausa. ¡Evohé! ¡Evohé! Volposados en la cresta del murelio, se
sentía balparamar, perlinos y márulos. Temblaba el troc, se vencían
las marioplumas, y todo se resolviraba en un profundo pínice, en
niolamas de argutendidas gasas, en carinias casi crueles que los
ordopenaban hasta el límite de las gunfias.
(Capítulo 68. Rayuela. Julio Cortázar)
Como no le melga nada que la contradigan, la señora Fifa se acerca a la Tota y
ahí nomás le flamenca la cara de un rotundo mofo. Pero la Tota no es inane y de
vuelta le arremulga tal acario en pleno tripolio que se lo ladea hasta el copo.
-¡Asquerosa! –brama la señora Fifa, tratando de sonsonarse el ayelmado tripolio
que ademenos es de satén rosa. Revoleando una mazoca más bien prolapsa,
contracarga a la crimea y consigue marivolarle un suño a la Tota que se
desporrona en diagonía y por un momento horadra el raire con sus abroncojantes
bocinomias. Por segunda vez se le arrumba un mofo sin merma a flamencarle las
mecochas, pero nadie le ha desmunido el encuadre a la Tota sin tener que
alanchufarse su contragofia, y así pasa que la señora Fifa contrae una plica de
miercolamas a media resma y cuatro peticuras de ésas que no te dan tiempo al
vocifugio, y en eso están arremulgándose de ida y de vuelta cuando se ve
precivenir al doctor Feta que se inmoluye inclótumo entre las gladiofantas.
-¡Payahás, payahás! –crona el elegantiorum, sujetirando de las desmecrenzas
empebufantes. No ha terminado de halar cuando ya le están manocrujiendo el
fano, las colotas, el rijo enjuto y las nalcunias, mofo que arriba y suño al medio y
dos miercolanas que para qué.
-¿Te das cuenta? –sinterruge la señora Fifa.
-¡El muy cornaputo! –vociflama la Tota.
Y ahí nomás se recompalmean y fraternulian como si no se hubieran estado
polichantando más de cuatro cafotos en plena tetamancia; son así las tofifas y las
fitotas, mejor es no terruptarlas porque te desmunen el persiglotio y se quedan
tan plopas.
Último Round
Xornada 4:
O cine crea historias e Historia
Dende as orixes do cine cos franceses irmáns Lumière, con
Meliès ou cos rusos e alemáns, ata o gran desenvolvemento
da industria que tivo lugar dende mediados do século XX nos
EEUU, o cine veu ocupar un lugar preponderante como gran
emisor de ficcións.
O cine, en primeiro lugar, narra historias. Moitas delas son
extraídas de libros: por exemplo, Harry Potter, 2001. Unha
odisea do espacio, 20.000 leguas de viaxe submariña, A
historia interminable, Pinoccio, Macbeth, O señor dos aneis...
Ou tamén de cómics: Superman, Batman, Os 4 fantásticos...
Outras historias son creadas exclusivamente para o cine: A
noite do cazador, Toy story, Matrix, A Guerra das Galaxias, A
princesa Mononoke...
No cine hai un guión técnico (as localizacións...) e un guión
literario. No guión literario procédese coma no teatro: anótase
o lugar onde transcorre a acciójn e poden anotarse
características sobre ese lugar, elementos, cuestións sobre a
maquillaxe ou a roupa...
O cine fabrica tamén a Historia. Moitas das cousas que
coñecemos sobre o ser humano suceden a través da pantalla
do cine. Platón, un filósofo grego, dicía que os seres humanos
non veiamos as cousas coma son, senón que este mundo eran
sombras, copias doutro mundo moito máis sublime e
perfecto: o mundo das ideas. El explicaba que estabamos
como encerrados nunha caverna escura con fachos nas
paredes e de costas á porta, e por esa porta reflectíanse, no
fondo da caverna, as sombras dese mundo ideal que
transcorría fóra do noso campo visual. Segundo Platón, vemos
o mundo coma nun teatro chinés de sombras...
Ás veces, o cine é coma ese teatro chinés de sombras. Vemos
o mundo a través del: pensade, que cousas coñecedes a
través do cine? Moitas guerras (a Guerra Civil Española, a
guerra do Vietnam, a 1ª e a 2ª Guerra Mundial), historias de
amor, de gángsters, de piratas, de detectives, de músicos, de
vaqueiros, de viaxeiros, de vampiros... O cine non é só
entretemento: tamén é unha fonte de coñcemento decisiva.
O cine inflúe moito na publicidade e viceversa. Moitos
anuncios hoxe parecen pequenas películas (pensade nos dos
coches), e tamén algúns videoclips musicais. Ás veces, a
publicidade é un campo de ensaio para o cine. Unha directora
catalana, Isabel Coixet, comezou facendo anuncios de
compresas Evax.
O cine ten algo de maxia: é un espacio de sombras, e nas
sombras acontecen sempre cousas emocionantes. Queremos
que nos entreteñan, pero tamén queremos emocionarnos. O
cine é un campo de emocións en carne viva. Non é apto para
os moi crédulos.
Ou si. En algo temos que crer.

Documentos relacionados

Poemas sobre el agua

Poemas sobre el agua ¿Valió la pena? Todo vale la pena si el alma no es pequeña Quien quiere pasar allende el Bojador tiene que pasar allende el dolor. Dios al mar el peligro y el abismo dio, mas fue en él donde el cie...

Leia mais