LA NOZA DI UCÌE - Scuola Ladina di Fassa

LA NOZA DI UCÌE
L merlo à binà adum la besties del bosch e di pre e l li à
envié a noza:
“Vegnì duc a scutèr:
anché gé me maride;
la sposa la é enjignèda
de bianch la é regolèda!”
Ai sposc se cogn ben ge portèr zeche, coscita duc à pissà a
n don.
I flinches i é jic a comprèr na gran torta, la schieràtola à
binà de bela noujes, i gardelins à volù portèr n maz de
fiores, ma l cuch no l’à nia da dèr...
L pìcol spoz l’é zis malà e i l’à menà a noza te na
portantina.
L dotor de la besties l’à vijità delvers e l ge à conseà de tor
jù trei pìroles, coscita l spoz l’é revegnù e l’à podù fèr festa
desche i etres.
La ràdola, endèna che i sposc passèa, l’à ciantà na bela
melodìa e duc chenc à batù la mans.
Te gejia l saùch à ciantà tant adaut che l becalegn, scecà,
ge à dat na sgonfonèda!
I sposc à envià ence l dui, ma chest l’é desturbà dal luster
de la dì.
L crot l fèsc da capelan, ma l perdicia mìngol massa pian e
duc se strenc entorn utère.
Canche te gejia l’é dut fenì, duc i é envié a bèst.
Dapodò duc à fat cater sauc menan la couda più che i à
podù.
Al dui ge à sapù tant bel, l’era tanta legreza aló entorn...
Ma prest la dì la é passèda e l devertiment l’é en prescia
fenì.
Duc chenc à cognù se saludèr e chela sera i é jic a dormir
bie contenc.